در ستایش مدال نقره حسن یزدانی قهرمان همیشگی ملت ایران

در فینال وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد در المپیک توکیو و شرایطی که حسن یزدانی با یک کشتی حساب شده و تاکتیکی، دو بار با بیرون بردن حریف از تشک سه امتیاز از این کشتی گیر پرتلاش و آماده آمریکایی گرفته بود اما دیوید تیلور در فاصله ۱۸ ثانیه تا پایان کشتی، با یک زیرگیری یزدانی را در خاک نشاند و با کسب دو امتیاز دیگر، کشتی را ۴-۳ به نفع خود تمام کرد.

خوب به چهره حسن یزدانی نگاه کنید گویی صدای نفس‌نفس زدنش را می‌توان از لابلای پریشانی موها و التهاب و خیسی صورتش شنید. اگر نوجوان بودم این عکس را به دیوار اتاقم می‌چسباندم تا هرروز با این هیبت قهرمانانه روبرو شوم. این پرتره برای آنکه ثبت شود، راه زیادی را دویده‌است. هزاربار خاک شده، ابرو و گوش شکسته و گرسنگیهای عذاب‌آور وزن‌کشی را به جان خریده‌است.

صاحب این عکس، این گوش‌های شکسته، این ابروهای شکافته و این چشم‌های سرخ که زل می‌زند به جان آدم دو روز است ذکر و دعا و صلواتمان را برای خودش کرده‌است. ،طلای وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد مزیتی به طلاهای دیگر نداشت، آنچه این طلا را برای ما طلایی‌تر کرده بود صاحب این پرتره جذاب بود! نه فقط به خاطر این هیبت همه چیز تمام قهرمانانه که یزدانی هر آنچه از پهلوانی یادمان داده بودند را یکجا داشت. گویی تختی را برگردانده باشند به جهان ما و ما خواسته باشیم سیر نگاهش کنیم.

می‌گویند در جویبار از هرکسی بپرسید آدرس خانه‌اش را نشانتان می‌دهد و اگر در خانه‌اش رفتید و خانه بود میزبانتان می‌شود. خانه‌ای که شبیه هیچ قهرمان جهانی نیست. گویی پسر مازنی غرور آنهمه طلا را نه گردن خودش انداخته نه آویزان خانه‌اش کرده پس اگر چای را چهارزانو روی زمین نشستی و خوردی تعجب نکن!

اگر نوجوان بودم این عکس را به دیوار اتاقم می‌زدم یادم بماند پهلوان جویباری همین که امروز در آن ۱۸ ثانیه نحس به رقیب همیشگی باخت سه سال قبل برای مصدومیتش پیام فرستاد و آرزوی سلامتی کرد .

راستش را بگویم مدالهای طلای ورزشکاران را اگر برای ایران دوست‌داشتم، این طلا را انگار برای یزدانی می‌خواستم! چون برایم حسن یزدانی تجسم آدمی “ایران آرمانی” من است!

اگر نوجوان بودم این عکس را به دیوار اتاقم می‌زدم صدای نفس‌نفس‌ زدنش توی اتاق بپیچد! یادم بیاورد قهرمان‌ها یک روز قهرمان نمی‌شوند اما پهلوان، پهلوان می‌ماند!

عطیه همتی