مسعود مینایی : شاید قضیه آب‌های مسموم واقعیت داشته باشد

مسعود مینایی کاپیتان پرافتخار تیم ملی موی تای ایران چندی پیش به علت ابتلا به یک بیماری مشکوک در بیمارستان بستری شد و تحت درمان قرار گرفت.چند روز پس از این اتفاق اخبار گوناگونی در خصوص بیماری کاپیتان تیم ملی موی تای منتشر شد. خبرنگار میزان برای روشن شدن این موضوع و اطلاع از آخرین وضعیت جسمانی مسعود مینایی سراغ وی رفت تا گفت‌وگویی را با کاپیتان تیم ملی موی تای انجام دهد که متن این گفت‌و‌گو را در ادامه می خوانید:

آقای مینایی چه شد که دچار این مشکل شدید؟

مسعود مینایی -پیش از رقابت‌های جایزه بزرگ لهستان وضعیت جسمانی ایده‌آلی داشتم و حتی تا مسابقه ماقبل فینال هم خوب بودم اما برای دیدار نهایی کمی دچار ضعف بدنی شدم و به مدال نقره رسیدم. پس از این رقابت‌ها شرایط جسمانی‌ام به گونه‌ای بود که نمی‌توانستم تمرین کنم و بعد هم که در بیمارستان بستری شدم.

چرا باید دقیقا بعد از رقابت‌های لهستان این اتفاق بیفتد.‌ آیا این احتمال وجود دارد در لهستان مشکلی برای شما بوجود آورده باشند؟

بله این احتمال وجود دارد چون من در بازگشت از لهستان و در فرودگاه دچار سرگیجه شدم و چند باری هم تعادل خودم را از دست دادم.

نظر پزشکان در خصوص این بیماری چیست؟

مسعود مینایی -دکترها هنوز دلیل این بیماری را نمی‌دانند و تنها می‌گویند یک بیماری نادر است و یک آزمایش پاتوبیولوژی دادم که باید به دست متخصص برسد تا در این خصوص نظر نهایی را بدهد.

در حال حاضر وضعیتت از نظر جسمانی چطور است؟

مسعود مینایی -آبان ماه عمل جراحی را انجام دادم و خداراشکر خیلی بهتر هستم.از مردم می‌خواهم که برایم دعا کنند تا هر چه زودتر این روزها را سپری کنم.

مسئولان فدراسیون ورزش‌های رزمی و انجمن موی تای در این مدت چه حمایتی از شما داشتند؟

مسعود مینایی -حمایت‌های معنوی خود را انجام دادند و پیگیر شرایط بنده بودند و قول دادند از نظر مالی هم کمک کنند که به امید خدا به زودی این حمایت مالی هم انجام می‌شود.

قضیه آب‌های مسموم را شنیده‌ای؟ به نظرت این خبر درست است؟

مسعود مینایی -بله من هم شنیدم و شاید این خبر درست باشد و شاید هم نباشد اما قبل از لهستان شرایطم خیلی خوب بود و بعد از لهستان دیگر نتوانستم تمرین کنم و شرایط بدی داشتم.

صحبت خاصی مانده که به آن اشاره نکرده باشید.

مسعود مینایی – اول از مربی خوبم جعفر احمدی تشکر می‌کنم که در این مدت کنارم بود و اجازه نداد که احساس تنهایی کنم.باید بگویم هنوز باورم نمی‌شود و نمی‌دانم چرا این بیماری برایم رخ داده است.به هر حال خواست خدا این بوده و امیدوارم هرچه زودتر این بیماری را شکست دهم و به روزهای خوبم برگردم.