کسیه: به یاد پدرم، پس از گلزنی سلام نظامی می دهم

فرانک کسیه هافبک میانی تیم میلان در آستانه رویارویی با اینتر در دربی دلا مادونینا، مصاحبه ای خواندنی با روزنامه کوریره دلا سرا انجام داده است. گفته های او را در ادامه خواهید خواند.

هدف از بازی در شهرآورد

در شهرآورد باید برنده شد؛ فرقی نمی کند بد بازی کنید یا خوب ولی باید به هر وسیله ممکن، برنده آن شد.

فرانک کسیه درباره دغدغه فکری در اردوی حریف گفت:

بیش از هر بازیکن دیگر اینتر، نگران (رویارویی با) ایوان پریشیچ هستم.

آیا در صورت گلزنی در شهرآورد و پیروزی تیم ات، از میلانلو تا سن سیرو پیاده خواهی رفت؟

بسیار خب، من این کار را خواهم کرد ولی به شرط این که پیروز بازی شویم. می خواهم (در پایان فصل) دست کم هشت گل زده باشم.

فرانک کسیه درباره کار کردن در میلان و زیر نظر مونتلا گفت:

خسته نیستم و هر چه بیشتر کار کنم، بیشتر میل به کار کردن خواهم داشت. چشم خود را به هدف می دوزم. میلان مرا برای بازگشت به لیگ قهرمانان فراخوانده است. این چالش جدیدی برای من است و می خواهم از عهده آن بربیایم. روشن است که فشارهای متفاوتی نسبت به آتالانتا در اینجا روی من وارد است ولی من روزنامه ها و سایت های ورزشی را مطالعه نمی کنم. از آنجایی که مربی و هم تیمی های من اعتماد به نفس لازم را به من بخشیده اند، تنها روی کار خود تمرکز می کنم. مونتلا مربی بزرگی است ولی او تمامی فشارها را به روی خود وارد می کند و بهترین تصمیم ها را برای تیم می گیرد.

فرانک کسیه درباره شادی پس از گل عجیبش و چگونگی درخشش در آتالانتا گفت:

من با بازی کردن در خیابان ها بزرگ شدم و از همین رو هنگامی که به خانه (سرزمین مادری) بر می گردم، تلاش می کنم به افراد کم بضاعت کمک کنم. از اماکن دیدن می کنم و برای شان کتاب و لباس می برم.
گل های خود را با سلام نظامی جشن می گیرم زیرا پدرم «الکسی» هنگامی که ۱۱ ساله بودم، در گذشت؛ او همچون من فوتبالیست بود و در خط میانی بازی می کرد و سپس به یک سرباز تبدیل شد. یادم می آید که او همیشه به اشخاص بالاتر از خود سلام نظامی می داد و این خاطره همراه من مانده است و بنابراین هنگامی که گلزنی می کنم، این گونه از پدرم یاد می کنم.
در جام جهانی زیر ۱۷ ساله ها در سال ۲۰۱۳ بود که دریافتم می توانم به فوتبالیستی حرفه ای تبدیل شوم. ورزشگاهی شلوغ و مدیر برنامه های بسیار را دیدم که می گفتند مرا به منچستریونایتد یا رئال مادرید خواهند رساند. آنجا بود که فهمیدم می توانم به اروپا بیایم. در ماه ژانویه بود که برگامو آمدم و حتی لباس زمستانی هم با خود همراه نداشتم. هوا بسیار سرد بود و من می خواستم مستقیما راهی خانه شوم. ماه های سختی بودند چون ۱۸ سال داشتم و با زبان این کشور نیز آشنایی نداشتم. برای شش ماه در تیم جوانان آتالانتا حضور داشتم و هنوز به عنوان مدافع میانی بازی می کردم. سپس به شکل قرضی راهی چزنا شدم و مربی تیم دراگو، من را به خط میانی منتقل کرد و در آنجا به شکل مستمر بازی کردم. بازی کردن در خط میانی را ترجیح می هم؛ اینجا می توان گلزنی کرد؛ هرچند که لذتبخش ترین کار برای من، پاس گل دادن است.

نحوه استفاده از اوقات فراغت

خیلی کم بیرون می روم و بعضا تنها به بولینگ می روم و البته در بازی کردن آن هم خیلی خوب هستم! تنها بودن در ناحیه سن سیرو را دوست دارم ولی مادرم ناتالی، تا دو ماه دیگر باید به من ملحق شود. به او هشدار خواهم داد که هوا سرد است تا خودش را مهیای این وضعیت کند!