فرهاد مجیدی و یحیی گل محمدی در دربی چه کردند؟ 

پس از چند نتیجه کم گل در دربی‌ها، یک دربی چهار گله حاصل تقابل دو مربی ایرانی بود. در پنج دربی قبلی، چهار گل ردوبدل شده بود و حالا در یک دربی چهار گل. چهار گلی که نتیجه جسارت فرهاد مجیدی و یحیی گل‌محمدی بود. دو مربی جوانی که نشان دادند برای بردن به دربی آمده‌اند و نه تساوی.

هر دو وارث دو سرمربی خارجی بودند. استراماچونی و کالدرون، هر دو تیمشان را تنها گذاشتند. برای یک دسته از هواداران جدایی استراماچونی سخت بود اما برای دسته دوم، جدایی کالدرون باعث نشد آنها ناراحت شوند.

زیبایی آخرین دربی پایتخت را باید به حساب جسارت مربیان سرخابی نوشت. هم مجیدی و هم گل‌محمدی در هفته‌های ابتدایی خود روی نیمکت سرخابی‌ها، قصد داشتند با بردن دربی برای خود وجهه‌ای متفاوت دست و پا کرده و خود را از زیر سایه مربیان قبلی خارج کنند. برای فرهاد مجیدی که جانشین مربی محبوبی همچون استراماچونی شده بود و تیمش هم در کورس قهرمانی با پرسپولیس از رقیب سنتی عقب افتاده بود، برد در دربی اهمیت زیادتری هم داشت. شاید به همین خاطر بود که از ابتدای بازی انگیزه بردن در ساق‌های بازیکنان استقلال مشهود تر از بازیکنان پرسپولیس بود و به همین دلیل هم دوبار شاگردان مجیدی از حریف خود پیش افتادند. هر دو مربی بازیکنان خود را بدون تزریق هیجان‌های کاذب خاص دربی روانه میدان کرده بودند و اجازه ندادند نبرد فیزیکی بر ذهن تاکتیکی بازیکنان بچربد. هم فرهاد و هم یحیی بازیکنان خود را با ذهنیت تاکتیکی به مصاف حریف فرستاده بودند و اجازه ندادند درگیر شدن در نبردهای فیزیکی بازی عادی بازیکنان را زیر سایه ببرد. همین هم شد که هر دو تیم فوتبالی تاکتیکی ارائه دادند. در این میان فرهاد مجیدی وظیفه سنگین‌تری نسبت به یحیی داشت. تیم یحیی را بازیکنان باتجربه‌ای تشکیل می‌دادند که چندین دربی را با همه بالا و پایین‌هایش دیده بودند اما تیم مجیدی تیمی کم‌تجربه تر محسوب می‌شد که شاید هم به همین دلیل نتوانست از دو بار جلو افتادن خود بهره ببرد.

مجیدی علی‌رغم در اختیار نداشتن چند بازیکن اصلی و مصدومیت شش بازیکن که دو بازیکن رباط پاره شامل آنها می شد ترکیبی را چید که بتواند به خوبی از مهره هایش بازی بگیرد. در واقع او سعی کرد تا لحظه تعویض قائدی، به خوبی از مهره‌های موجودش بازی بگیرد و شاید تنها تصمیم اشتباه او را بتوان همان تعویض قائدی دانست. اما به این نکته نیز باید توجه کرد که قائدی در اغلب بازی‌هایش برای استقلال یک نود دقیقه کامل بازی نکرده و چه بسا ضعف جسمانی او باعث بروز این اتفاق تکراری باشد. فرهاد مجیدی البته در دربی دفاعی تر از زمان استراماچونی تیمش را به میدان فرستاد. طوری که انگارهر دو تیم تعارف می زدند تا مالکیت توپ را به آن یکی بدهند و هر دو به ضد حمله ها چشم دوخته بودند.

از آن طرف تیم یحیی برای جبران دو بار عقب افتادگی‌‌اش رو به بازی مستقیم و هیجانی نیاورد. کافیست به گل دوم پرسپولیس در دقایق آخر نگاه کرد. توپی که روی زمین و از خط دفاع به محوطه دفاعی استقلال می‌رسد آن هم با چند پاس سریع و در نهایت به تور دروازه استقلال می‌چسبد بدون آنکه خبری از توپ‌های بلند و بی‌هدف باشد. در واقع پرسپولیس باتجربه تا دقایق آخر به شیوه بازی خود وفادار ماند و در حالی که مدافعان آبی منتظر سانترهای بلند و پرتعداد در دقایق پایانی بودند با حرکات ترکیبی مقهور شدند.

فرهاد مجیدی خود به ضعف‌های ساختار دفاعی استقلال آگاه است و به همین خاطر هم از اولویت اصلاح این ساختار گفته است. تیم او دوبار فرصت این را داشت که با محافظت از گل زده برنده از دربی خارج شود اما دادن خطاهای زیاد و از آن مهمتر عدم انتقال و چرخش زمان‌بر توپ در زمان‌هایی که پرسپولیس برای جبران گل خورده تلاش می‌کرد باعث شد تا فواصل زمانی حملات پرسپولیس روی دروازه استقلال کم شده و در نهایت نیز به گل ختم شود. شاید فرهاد باید بیش از آنکه مدافعانش را در گل خورده مقصر بداند خط هافبک خود را بابت عدم کنترل بازی توبیخ کند و البته سید حسین حسینی هم روی دو گل اشتباهات مرگباری داشت. استقلال در ده دقیقه پایانی بازی، به جای آنکه رو به حفظ توپ، کند کردن روند پرسپولیس و همچنین بازی تاخیری بیاورد، فوتبال مستقیم بازی کرد و می خواست به گل سوم برسد. چیزی که یحیی بهترین استفاده را از آن کرد. پرسپولیسی که معمولا هنگام عقب افتادن از حریف کیفیت بازی‌اش افت می‌کند به خوبی تسلط روانی و فنی لازم را برای جبران عقب‌افتادگی بروز داد. در هر حال این استقلال در دربی با استقلال استراماچونی متفاوت بود و پرسپولیس هم فوتبالی متفاوت از دوران کالدرون ارائه کرد. در هر حال از این نکته هم نمی شود گذشت که آنچه از این دربی آخر بیشتر به یاد می‌ماند جسارت مربیان دو تیم در چیدن ترکیب اولیه و انتخاب نوع بازی تیم‌شان بود.