شکست تیم ملی برابر عراق با اشتباهات سریالی ویلموتس و شجاعی

کاپیتان آفت جان

امجد عطوان می دانست آن آخرین تیر در خشاب تیمش است.به سمت نقطه کرنر دوید، توپ را برداشت و قبل از کاشتن بر آن بوسه ای زد. همه توان،عشق و نیرویش را به روی لب آورد و نثار آن تکه پلاستیک کروی کرد.زمان را نگه دارید و بگذارید امجد کنار زمین منتظر بماند و همه بازیکنان دو تیم هم معطل در هجده قدم ایران .باید کمی به عقب تر برگشت. مثلا حدود ۱۰۵ دقیقه قبل تر از کرنرعطوان. شیرهای بین النهرین در چه وضعیتی بازی را شروع می کنند و دلیرمردان بهترین تیم آسیا چگونه؟ کلید معما همینجاست.آنها نوع دیگری برای این بازی آمده بودند. برای شان حفظ صدرنشینی و خوشحال کردن مردم شان که اسیر ناآرامی های زهرآلود شده اند، چنان اولویت داشت که هر نفر به اندازه دو نفر دوید.آنقدر محکم ، پرتلاش و خستگی ناپذیر ظاهر شدند که کارشناس و پیشکسوت فوتبال بلد ایران در شبکه سه سیما صریحا گفت؛ باید آزمایش دوپینگ را کنفدراسیون فوتبال آسیا جدی تر برگزار کند چون این سطح از دوندگی عادی نیست.اما چه دوپینگی بالاتر از اینکه بخواهی به هر قیمتی مردمت را خوشحال کنی؟ چه محرکی قوی تر از اینکه بخواهی حقانیتت را به رخ حریف بکشی؟

خود ما پیش تر از این چنین دوپینگی در جام جهانی کردیم. روزی که شاگردان کی روش مراکش را کلافه کردند، اسپانیا را غافلگیر و پرتغال بابت نباختن به ما شادمانه خوشحالی می کرد چون فاصله صعود و سقوط شان تک به تکی بود که طارمی از دستش داد و ما ماندیم و تا آخر عمر حسرتش. دوپینگ همیشه به صورت هورمون تستسترون و ناندرولون نیست؛ بعضی وقت ها اراده یک ملت به تن و ساق ۱۱ بازیکن ملی تزریق می شود و آنها همانی می شوند که جهان را غافلگیر می کنند.

عراق تنها برای برد آمده بود. بازیکنان شان همانگونه حریص و سیری ناپذیر دنبال توپ می دویدند که پیشتر بچه های ما برابر اسپانیا. بازی را به صورت غافلگیر کننده ای بهتر شروع کردند، پیش افتادند، کار را به تساوی کشاندیم اما امان از بازوبندی که روی دستان یک نفر بدجوری سنگینی می کرد. اگر مسعود شجاعی نمایشی مطلوب و در خور توجه ارائه می داد هرگز کسی به واسطه دریافت کارت قرمز(کارت زرد دوم) او را اینگونه مقصر باخت نمی دانست. اما شجاعی از خودش بپرسد چه شده که حالا یک ملت مستقیم با انگشت سبابه او را نشان می دهند؟ درود به شرف و غیرت بازیکنی که برای تیمش بدود و بجنگد ولو با دو کارت زرد اخراج شود.فوتبال یعنی همین از جان مایه گذاشتن ها. اما کاپیتان ما در سن ۳۷ سالگی عامل باخت ما شد نه به خاطر آن اخراج عجیب که به علت نمایشی به غایت ضعیف و حیرت آور. ۸۰ دقیقه تیم ما در مرکز زمین با یک یار کمتر در حال دویدن به دنبال بازیکنان عراق بود. طارق از یک سو و بشار رسن(همانی که کالدرون می گوید ضعیف است) از سوی دیگر.آنها تیم ما را می رقصاندند چون کاپیتان مسن در مرکز زمین به اصطلاح، مهندسی انرژی می کرد و عوض دویدن به دنبال توپ با چشمانش همه چیز را خوب نگاه می کرد!

میلیون ها نفر از پای گیرنده های خود می دیدند، بد کیست و افتضاح کجای کار است جز ویلموتس که لابد نگران قسط های بعد قرارداد به کل محرمانه اش بود. ترکیب غلط، تعویض‌های بد و تاکتیک نامشخص همه و همه سوغات سناتور بلژیکی بود که تیم ملی را گروگان گرفت تا به پولش برسد. آقای ویلموتس اگر یک هفته زودتر به تهران می آمدی و همانند کی‌روش در سازمان لیگ را از جا می‌کندی که تیم من ۱۲ روز اردو می‌خواهد نه ۴ روز، آن وقت اینچنین برابر عراق تحقیر نمی شدیم. کی روش برنامه لیگ را بهم می‌زد تا تیم ملی با آمادگی بیشتری برابر آسیایی ها قد علم کند اما مرد بلژیکی تازه شنبه وارد تهران شد و با چهار جلسه تمرین فکر کرد که قادر به شکست عراق است.

با معذرت از بازیکنان که معطل این حرف ها شدند،کمی طولانی شد. برگردیم به امجد عطوان. دقیقه ۹۲ بازی و کرنری که حکم تیر آخر را دارد. شماره ۱۴ عراق توپ را برداشت ، بوسید و سپس آن را روی سر علا عباس فرستاد. قد عباس آنقدر بلند نیست و مسلما محمد نادری بلند بالای ما قادر به زدن توپ است. اما ویلموتس کلا چند بار بازی نادری را در ورزشگاه دیده که نسبت به قدرت سرزنی این دفاع چپ آگاهی داشته باشد؟ اصلا ویلموتس چند بار لیگ را از نزدیک دیده تا ببیند ستاره هایش کیستند؟شجاع خلیل زاده سرزن اول آسمان ۱۸ قدم لیگ است نه محمد نادری. خب به سلیقه سرمربی تیم ملی که نادری را دفاع چپ مطمئنی دیده احترام می گذاریم اما حیف که علا عباس عراقی مثل ما احترام مرد بلژیکی سرش نمی شود. نادری با ان قد و قامت گاف می دهد، عباس سر می‌زند، بیرو حسابی کش می آید و در آخرین لحظه از ورود توپ به درون دروازه جلوگیری می کند اما امان از تیرک عمودی که او هم با ما سر سازگاری ندارد. چه کسی می داند شاید جادوی آن بوسه بود که جاذبه تیر ، توپ و تور را بیشتراز قبل کرد و کار ما را تمام.

صعود می کنیم اما درس بگیریم

ما باختیم.اما قطعا این پایان کار ما نیست. دور رفت تمام شد و ناباروانه تیمی که سال های سال به هیچ حریف آسیایی نمی باخت حالا با دو باخت متوالی برابر بحرین و عراق در رده سوم جدول جاخوش کرده است. می دانید این جایگاه یعنی چه؟ معنی ساده ترش یعنی وداع زودهنگام با جام جهانی ۲۰۲۲ و جام ملت های آسیا ۲۰۲۳ ! ترجمان ساده ترش یعنی انداختن یک بمب هیدروژنی به وسط سرزمین فوتبال ما. یعنی ۴ سال در کمای واقعی. اما دور برگشت باقی مانده و دو بازی سرنوشت ساز برابر بحرین و عراق در خاک کشورمان. رده سوم در پایان دور رفت مجازات ماست که بفهمیم اگر رقیب را کوچک بشماریم و تصور کنیم تنها با ۴ جلسه تمرینی می شود در آسیا آقایی کرد، بازی را بد باخته ایم. حالا این خواسته بر حق اهالی فوتبال است که فدراسیون را زیر فشار قرار دهد تا از سرمربی بلژیکی بخواهد به واسطه پول حرفه ای که دریافت می کند در ایران باشد و هر هفته بازی های لیگ را از نزدیک تماشا کند. به آزادی بیاید و ببیند وریا چگونه در سمت راست آبی ها جولان می دهد، بیاید و ببیند پرسپولیس روی کاکل مهدی ترابی در حال جمع کردن امتیازات است. بیاد و ببیند شجاع خلیل زاده مرد اول پرش ها در ۱۸ قدم خودی است. بیاید و ببیند تا مجددا فردا روزی، عراق نامی ما را در قوطی نکند و هر لحظه بدنمان را نلرزاند.

فدراسیون همین حالا تکلیف پول ویلموتس را روشن کند. یا او درست بماند و در ایران کار کند یا همین فردا بدون جنگ و دعوا فسخ کند و تمام. باور کنید با یحیی هم می توانیم تمام بازی‌های دور برگشت را پیروز شویم. این همان تیمی است که وزرات ورزش انتظار داشت به دور دوم جام جهانی صعود کند اما حالا کی‌روش رفته و جانشین گران قیمتش دارد شوخی شوخی بزرگترین ناکامی تاریخ را برای ما به ارمغان می آورد البته او هم بخواهد ما نمی گذاریم.

با یک خداحافظی ملتی را شاد کن

آنهایی که از نزدیک مسعود شجاعی را می‌شناسند شهادت می‌دهند که خلقیات خاص خودش را دارد. از معدود فوتبالیست های ایران است که رسانه های ورزشی را دنبال نمی کند و برخلاف خیلی ها که فقط تظاهر می‌کنند رسانه ها را نمی بینند اما کارشان جستجوی نام خود با ذره بین در صفحات روزنامه و مجازی است، شجاعی واقعا اینگونه است. پس ایمان داریم نه این متن را می‌بیند و نه احتمالا صدها نوشته دیگر که از او انتقاد کردند. شاید رمز و راز ماندگاری اش با وجود این همه انتقاد هم همین باشد. واقعا نمی خواند و نمی داند چگونه ملتی از او تمنای خداحافظی با پیراهن تیم ملی ایران را دارند.

شجاعی که قطعا خدماتش به اندازه مجذور و حتی ده درصد علی دایی هم برای فوتبال ما نیست دقیقا در حال رفتن همان مسیری است که پیش تر بهترین گلزن تاریخ ملی ایران و فعلا جهان، رفت. دایی آنقدر ماند که در جام جهانی ۲۰۰۶ بی آنکه تقصیری داشته باشد عامل باخت های ما شناخته شد. به همین جهت یکی از بدترین وداع های تاریخ را با بهترین گلزن مان داشتیم. کسی که ۱۰۹ بار با پیراهن تیم ملی ما را از جا کند و شادمان کرد. مسعود شجاعی که انتظار می رفت بعد از جام جهانی۲۰۱۸ یا جام ملت ها(که کلا نیمکت نشین بود) از فوتبال ملی خداحافظی کند،همچنان اصرار به ماندن دارد و حالا تاوان این سماجت عجیب و غریب تر از آن، سلیقه ویلموتس را مردم فوتبال دوست یک کشور پس می دهند.

شجاعی در بازی ایران با عراق به واسطه تجربه اش در میانه میدان به کار گرفته شد اما دریغ از یک کار مثبت و تاثیرگذار. کسی که انتظار می رفت در سن ۳۷ سالگی تیم ما را در لحظات سخت کمک کند خودش با یک خطای بی مورد و عجیب بزرگترین ضربه را به تیم زد. نه کسی محتاج معذرت خواهی او در فضای مجازی است و نه مردم دوست دارند خرد شدن او را ببینند. جواد نکونام در اوج و در صورتی که کماکان می توانست در میانه زمین آقایی کند خیلی محترمانه کنار رفت تا جا برای جوان تر ها باز شود اما شجاعی از آن دسته از بازیکنان است که این هنر را دارد یک ملت را علیه خودش بسیج کند. قطعا مقصر اصلی سرمربی تیم ملی ایران است.

مردی که در ترکیه نشست و تیم ملی را گروگان گرفت تا به پولش برسد، مردی که در حساس ترین برهه بعد از باخت به بحرین خیلی شیک به بلژیک رفت و لیگ را به امان خدا رها کرد تا بازی در امان. آن مربی باید هم در لیستش امثال شجاعی باشند. فکر می کند کاپیتان ۳۷ ساله عصای جادویی را در می آورد و تیم ملی راحت از سد عراق می گذرد. الان تنها خروجی مثبت بازی با عراق، محرومیت شجاعی از نبرد با هنگ‌کنگ است، امیدواریم او قبل از آنکه در یک بازی خانگی توسط هواداران خودی با حیا کن رها کن مواجه شود، خودش زودتر با یک خداحافظی هم دل ملتی را شاد کند و هم به گذشته خودش کمی رحم.

مهدی طاهرخانی – خبرگزاری پارس فوتبال