انتخاب سخت هواداران پرسپولیس برای حمایت از کالدون یا درخواست بازگشت برانکو

همان روز هایی که شفر در پایان هر بازی ،یادی از امید ابراهیمی و تیام می‌کرد و با اندوه از رفتن شان ذکر مصیبت ، برانکو با آدام همتی ،مسیر فینال آسیا را نشانه رفته بود.

پارسال همین روزها بود.یکی بی توجه به سرمایه های موجودش، مرتب در غم دوری ژنرال میانه میدان، غرولند می‌کرد دیگری که با ۲ پنجره بسته، دستش از همیشه بسته تر بود، نه برای امیری اظهار دلتنگی کرد نه فرشاد و محرمی . بهار ۹۸پایان کار هر دو را هم دیدیم.

این مقدمه یادآوری شد تا اثبات شود ، ضعف این روزهای پرسپولیس، کوچکترین ربطی به بی مهره بودنش ندارد،سال قبل که تیم قرمزها هم مدعی شماره یک جام هجدهم بود هم راه یافته به فینال لیگ قهرمانان آسیا ، دقیقا همین تیم را داشت منهای؛ ترابی، امیری، احمدزاده، شیری،کنعانی زادگان و محمد نادری! حیرت‌آور نیست؟ تنها یک منشا بود که برانکو بیشتر از امروز کالدرون در اختیار داشت و حالا هم از او هیچ یادگار نمانده جز ۲ تخته شکسته در فضای مجازی.

پس سوال این است؛ مشکل کجاست؟ آیا فقط شانس و اقبال است؟ برانکو ۳ سال متوالی مهره مار داشت که مثلا تیمش ۹۰ دقیقه زیر حملات پدیده بود اما می‌برد ولی کالدرون در بازی پایاپای ناگهان می‌بازد در همان مشهد.

دلیلش مشخص است؛ برانکو تیمش را بر اساس توانایی های بازیکنانش می‌بست و مهم‌ترین نقش را به مردان ستون فقرات ترکیب می‌داد؛ بیرانوند، جلوتر از او سید جلال، بالاتر کمال و دست آخر علیپور.

اگر ترکیب پرسپولیس را بچینید این ۴ مرد روی یک خط بازی می‌کردند؛ پاره خطی که از دروازه خودی تا دروازه حریف امتداد داشت.

اما کالدرون خودش سید جلال را کنار زد( قصه نخ نمای مصدومیت را به کلی فراموش کنید) ، در بدترین هنگام، اجازه جراحی به کمال را داد. علیپور هم که تقریبا ۸ ماه است فوتبال یادش رفته به معنای واقعی کلمه.

این فرق بزرگ تیم برانکو بود با کالدرون. البته بیرون کردن سروش، خریدن آماتوری به اسم جونیور ، بازی دادن ترابی و امیری در پست های غیر تخصصی از دیگر اقدامات کالدرون است که تاثیر بسرایی در خلق این نتایج دارد.آخرین بار که پرسپولیس از۶ دیدار ۳ تایش را باخت به دوره پیشا برانکو بر می‌گردد؛ همان روزهایی که سال ها به زندگی بی افتخار عادت کرده بودند.

اما تکلیف چیست؟ با توجه به پیشرفت بازی قرمزها برابر ماشین و شهرخودرو، می‌شود امیدوار بود کالدرون توان بهتر کردن تیمش را دارد؛ چه از حیث نتیجه چه از بعد نمایش پر موقعیت.

اما اینکه این دوره گذار دست کم تا نیم فصل و‌ شاید تمام فصل زمان می برد، واقعیتی است که باید هواداران پرسپولیس آن را قبول کنند.

لازم نبود حتما جادوگر یا پیشگو باشی تا بعد رفتن برانکو و آمدن مربی ای که تنها بخاطر ارزان تر بودن نسبت به سایر گزینه ها انتخاب شد، چنین سقوطی را حدس بزنی.

آنهایی که پیشینه پرسپولیس طی ۲۰ سال اخیر با مربیان تازه وارد خارجی را در پس ذهن دارند، برایشان حدس این سقوط آنی بسیار ساده بود.

برانکو که برعکس کالدرون سابقه حضور طولانی در فوتبال ما را داشت ابتدای فصل اول به مشکل خورد، اگرچه خیلی زود ،هم نتایج را درخشان کرد هم بازی های فوق العاده زیبایی را ارائه داد، اما باز هم نامش نایب قهرمانی بود و نتوانست تیمش را قهرمان کند.

شروع برانکو در لیگ پانزدهم به بدی کالدرون نبود مخصوصا از حیث خلق موقعیت، اما باید این واقعیت را هم در نظر گرفت برانکو از ۶ ماه قبلش آمده بود و از شانس خوبش هم طارمی را داشت هم خریدهایش مثل رامین و فرشاد عالی از آب در آمدند.پس نه تنها کالدرون که اگر هر مربی خارجی دیگر (با این قیمت ها )به ایران می آمد وضعیتی مشابه امروز این ‌ آرژانتینی داشت.

اما باید مدیریت و مهمتر از آن هواداران پرسپولیس، همین امروز تکلیف را با خودشان روشن کنند؛ کالدرون شناخت جامع از رقبا ندارد، مهره هایش را خودش انتخاب نکرده، خط حمله تیم عملا فاجعه مطلق است و در چنین وضعیتی باید صبر کرد و طبیعتا شانس آنها برای قهرمانی بسیار اندک است.

ادای هوادار صبور را در آوردن ساده است اما اگر تیم تا نیم فصل چند باخت دیگر آورد و عملا میانه نشین دائمی جدول شد، هوادار صبور چاره ای ندارد جز حمایت تا پایان فصل.اینکه بگویند منتظریم تا کالدرون فاصله را با صدر ۲۰ امتیاز کند و آن وقت شعار “حیا کن -رها کن” سر می‌دهیم بدترین انتخاب است.

اگر قرار به حمایت است باید تا هفته سی ام روی عهدشان باشند.فریب اینکه بازی های سخت تمام شده ‌آسان ترها مانده را هم نخوردند چون همان تیم های ضعیف برابر پرسپولیس ۴ برابر روزهای دیگر توان و انرژی می‌گذارند.

اگر برانکو کماکان سرمربی الاهلی بود، آن وقت تکلیف هوادار‌ و مدیریت هم کاملا روشن ؛ مجبور به حمایت بودند .هیچگاه در تاریخ پرسپولیس در سه دهه اخیر با تعویض مربی و آوردن گزینه جدید خارجی، اوضاع تیم بهتر نشد؛ پس چاره ای ندارند جز حمایت از کالدرون به امید اینکه توانایی هایش را ثابت کند.

اما بیکار بودن برانکو وضعیت عجیبی را برای پرسپولیس خلق کرده. صفر تا صد این تیم را برانکو بسته و بهتر از هر مربی دیگری ضعف ها را می‌داند.

او حالا بیکار است و پرسپولیس فاصله اش با صدر آنچنان زیاد و غیر قابل جبران نشده که پیش خودش بگوید آمدنم پر ریسک است.

در مورد کالدرون و حمایت تا روز آخر باید همین حالا تصمیم نهایی را گرفت چون اگر برانکو چند هفته دیگر به تیم تازه ای برود، آنگاه پرسپولیس برای تغییر کالدرون گزینه ای جز بازگرداندن دایی و درخشان را ندارد، موضوعی که حتی فکرش موجب کهیرزدگی خیلی ها می شود.

پس حالا وقت مهم‌ترین تصمیم آنهاست ؛ یا پای عهدشان بمانند و قصه مضحک شفر و استقلال و‌ اخراج در هفته بیست و خرده ای را تکرار نکنند یا اگر واقعا برانکو‌ را می‌خواهند، همین حالا دست به کار شوند.

هیچکس ضمانت نمی‌کند آوردن برانکو منجر به قهرمانی متوالی چهارم می شود اما خوبی اش این است؛ دیگر خبری از شکست های متوالی در بازی های شش امتیازی نیست. دیگر ترابی آنقدر افت نمی‌کند که بعد از سال ها تیم ملی را از دست بدهد و ده ها دیگر دیگر .

تصمیم ساده ای نیست؛ این برای اولین بار در طول همه این چند دهه است که پرسپولیس مربی قهرمانش را برای فصل جدید از دست می‌دهد و بلافاصله همان مربی، در وضعیت بازگشت قرار می‌گیرد چون تا بحال در تاریخ قرمزها مشابه چنین اتفاقی رخ نداده، کسی خروجی بازگشت برانکو را نمی تواند به صراحت حدس بزند، اما آنها ۲ راه پیش رو ندارند ؛ یا تا قبل از ایجاد شکاف عظیم با صدر ، مربی امتحان پس داده را برگردانند یا تا پایان فصل “در هر صورتی” به کالدرون “مومن “بمانند حتی اگر همه بازی های ۶ امتیازی را باخت.هزینه جا افتادن مربی خارجی بالاست حتی ممکن است مثل سوبل، وینگادا، دنیزلی و خیلی‌های دیگر فقط فرصت داد،جام ندید و آخرش گفت  ؛ نفر بعدی لطفا!

دوره پیشا برانکو یک ۹ ساله پر نوسان آزمون و خطا بود که هواداران هر چیزی دیدند جز جام و اگر مدیریت و هواداران دمدمی مزاج باشند شاید یک ۹ ساله بی جام دیگر پسا برانکو در راه است. چه کسی ضمانت می دهد که نه؟ اگر اشتباهات قبل تکرار شود، نه تنها بعید نیست که قابل حدس هم هست.

مهدی طاهرخانی – خبرگزاری پارس فوتبال