من یکی از شما هستم و همیشه یکی از شما باقی خواهم ماند

آلیانز آره نا لبالب از تماشاگران بایرن مونیخ پر شده بود. پرچم ها و پیراهن هایی که شماره ۳۱ روی شان نقش بسته بودند به پرواز درآمده و موج می زدند. همه برای او در آلیانز آره نا گرد آمده بودند، برای او که در سی و چهار سالگی به مونیخ بازگشته بود تا آخرین بازی اش را در میدان محبوبش آلیانز آره نا ، در خانه، انجام دهد. بایرن با چهار گل شیکاگو فایر، آخرین باشگاهش، را در آلیانز آره نا در هم شکست و او با فوتبال وداع کرد.

او، برای ما ” Schweini “، برای خیلی ها ” Basti ” و برای بایرنی ها ” Fußballgott “: “خدای فوتبال”. او در سال های اوجش با پیراهن بایرن یکی از بهترین مردان میانی بود. “موتور میانه میدان” که وسط زمین را در سیطره اش می گرفت. هم به جناح چپ می تاخت و هم به گوش راست. در نبردهای تن به تن جانانه می جنگید و شوت هایش چه طی پا به توپ بودن و چه ضربه های ایستگاهی سنگربان ها را به لرزه درمی آوردند. بازیخوان باهوشی بود که مکان یابی اش پیش از آمدن توپ حریفان را مات می کرد. وقتی می دوید به زمین کوفتنش دشوار بود، به عنوان یکی از آن اسکی بازهای قهار راز حفظ تعادل در سرعت های بالا را کشف کرده بود.

یکی از آن باواریایی های اصیل بود. زاده شده کالبرمور در شصت و چهار کیلومتری مونیخ. زادگاه یک ستاره دیگر بایرن: پل برایتنر. سال ۲۰۰۲ در هجده سالگی اش از دل جوانان بایرن راهی به تیم اصلی پیدا کرد. اوتمار هیتسفلد او را در دفاع چپ به آزمون کشید و سرنجام دیدار با لانس در لیگ قهرمانان که فرا رسید او و بازیکنی که افسانه دیگری برپا می کرد – فیلیپ لام – برای نخستین بار راهی میدان شدند. او در همان دیدار یک پاس گل ارسال کرد. ترافیک میانه میدان بایرن سنگین بود، خیلی زیاد: مهمت شول، زی روبرتو، میشائیل بالاک، تورستن فینک، حسن صالح حمید زیچ، سباستین دایسلر و اوون هارگریوز، ولی او در فصل ۰۴-۲۰۰۳ بازیکنی شد صرفنظرنکردنی.

با ورود فلیکس ماگات جایگاهش مستحکم تر شد. هم لیگ را فتح کرد و هم جام حذفی را. همان فصلی که در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان دروازه چلسی را گشود. او طی سه فصل بعد تا ۲۰۰۸ بیش از ۱۳۵ بار در رقابت های مختلف راهی میدان شد و بالا رفت و بالا. ترکیب او و ژاوی مارتینز در میانه میدان فصل ۱۳-۲۰۱۲ به فتح سه گانه بایرن انجامید، رویایی سرانجام شکل گرفته. زوجی برابر دانته – بواتنگ و پشت سر ریبری – مولر – روبن که هم خلاق بودند و هم جنگنده. او بود که با گل پشت پایش به اینتراخت فرانکفورت قهرمانی بایرن در لیگ را مسجل کرد، او بود که مرد سال فوتبال آلمان شد و هاینکس او را شایسته ربودن توپ طلا اروپا هم خواند.

وقتی در تابستان ۲۰۱۵ راهی منچستر یونایتد شد، هفده سال را در مونیخ سپری کرده بود. با هشت مدال قهرمانی بوندسلیگا که فقط اولیور کان، مهمت شول، فیلیپ لام و فرانک ریبری با او برابری کرده اند، هفت بار فتح جام حذفی و یک لیگ قهرمانان. شده بود یکی از شمایل های بایرن.

در یورو ۲۰۰۴ که پاس گل بالاک برابر جمهوری چک را ارسال کرد، پیراهن ملی آلمان را بر تن کرد و رودی فولر او را در نوزده سالگی اش سرآمد نسل نو فوتبال آلمان خواند: لام، پودولسکی، فرینگس، سباستین کل، کوریانی… در جام جهانی ۲۰۰۶ رکورد ۴۱ بازی در بیست و دو سالگی را بر جای گذاشت و در جام ۲۰۱۴ سرانجام جام زرینه بال را بالا برد. رکورد ۱۲۱ بازی ملی طی دوازده سال برای ژرمن ها او را چهارمین بازیکن تاریخ آلمان با بیشترین بازی ملی کرد.

شواینی با چشمان خیس با مونیخی ها وداع کرد

“… من یکی از شما هستم و همیشه یکی از شما باقی خواهم ماند”.