وقتی ژاوی در آزادی تشویق شد

کلیشه نیست اگر بگوییم ژاوی در ۳۸ سالگی همچنان «ژاوی» است؛ برای السد در لیگ قهرمانان آسیا همانی است که برای بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا بود. همان ستاره ای که پی ریزی تمام حملات را برعهده داشت و قلب تپنده کاتالان ها به حساب می آمد. همانی که مثلث مخوفی را با مسی و اینیستا تشکیل داده بود؛ مثلثی که راس هایش هرچقدر هم که از همدیگر دور بودند، باز همدیگر را پیدا می کردند و گره گشا ظاهر می شدند.

دو فصل قبل هافبک اسپانیایی برای اولین بار به تهران آمد. صدها نفر به فرودگاه رفتند تا از ستاره تیم رقیب استقبال کنند اما استقبال وِیژه تر در راه بود؛ بیش از ۸۰ هزار استقلالی در ورزشگاه آزادی یک صدا ژاوی ارناندس را تشویق کردند تا سورپرایز جالب را برای اسطوره شماره ۶ فوتبال اسپانیا رقم بزنند. در پایان استقلالی ها پیروز مسابقه بودند و دوئل رحمتی – ژاوی با پیروزی کاپیتان آبی ها خاتمه یافت.

اما این داستان اپیزود دیگری هم داشت. پس از ناکامی مقابل پرسپولیس در تهران و ضربه نفس گیر دقیقه پایانی، ژاوی عزمش را جزم کرده بود که این بار در ایران پیروز شود. به نظر می رسید السد هم قدرتمندتر و آماده تر از هر زمان دیگری پای به زمین آزادی گذاشته و نمی خواهد پا پس بکشد.

شفر فرشید باقری را مامور مهار ژاوی کرده بود اما او در طول ۹۰ دقیقه نتوانست آن چه را که مربی آلمانی می خواست، اجرا کند. هافبک ۱۷۰ سانتی متری السد تنها ۶ بار پاس اشتباه فرستاد و در عوض با ارسال ۴ پاس کلیدی، بهتر از هر بازیکن دیگری عمل کرد.

اوج نمایشِ مهندس السدی ها در دقیقه ۶۵ بود. جایی که توانست توپ دفع شده توسط مدافع خودی را با یک ضرب به عمق دفاع استقلال و برای بغداد بونجاح ارسال کند و در یک لحظه تمام تجربه، مهارت و دید فوق العاده اش را به رخ بکشد و البته هزینه سنگین باشگاه قطری را به نوعی تلافی کند.

شاید خیلی ها بغداد بونجاح را بهترین بازیکن زمین در جدال با استقلال بدانند که البته اشتباه هم نیست؛ درست مثل زمانی که داوید ویا، لیونل مسی و… برای بارسلونا گل می زدند و در کانون توجهات بودند اما خودشان هم خوب می دانستند که بدون نفر پشت سری، نمی توانستند به این حجم از موفقیت برسند.

ژاوی که پیش از بازی از تشویق هواداران استقلال بی نصیب مانده بود، در پایان به شدت توسط آن ها تشویق شد و آنقدر مقابل نماینده ایران خوب عمل کرد که حالا برایش تیتر بزنیم:

«مهندسی که پیراهن زرد را جایگزین کلاه زرد کرد».