چرا پاس تهران به دسته ی سه سقوط کرد؟

خاطرات یک به یکی از یاد می روند و گویی قرار است که بی وفایی که رسم زمانه است روز به روز بیشتر شود و بی گمان در فوتبال هم این حکایت وجود دارد. روزی و روزگاری در دهه ۳۰ خورشیدی تیمی به نام شهربانی به همت مردی عاشق فوتبال به نام مهدی اسداللهی تشکیل شد.

بازیکنان این تیم از افسران و دانشجویان دانشکده افسری بودند و بعد ها این تیم در دهه ۴۰ به پاس تغییر نام پیدا کردند و بخش بزرگی از تاریخ زیبای فوتبال ایران را ساختند. آنها در کنار پرسپولیس پر افتخار ترین تیم جام تخت جمشید با دو قهرمانی بوده و آخرین قهرمانی آسیا را نزدیک به یک چهارم قرن پیش(!) برای فوتبال ما به ارمغان آوردند.

پاس تیم مربیان و کاپیتان های تیم ملی بود. مردانی چون رئیس رنجبر و حسن آقا حبیبی و ناصر خان نو آموز و حشمت خان مهاجرانی و همایون خان شاهرخی و فرامرزخان ظلی و حسین کازرانی و ایرج دانائی و حسین فرکی و رضا قفلساز و مجید حلوائی و میناسیان ومهدی مناجاتی و… بخشی از تاریخ پر افتخار پاس هستند.

زمین های دانشگاه پلیس در سه راه زندان و زمین نازی آباد و شهرک اکباتان خاطرات بی شماری از استعداد هایی دارد که در فوتبال ما درخشیدند و توانستند برایش افتخار کسب کنند و پاس نزدیک به چهار دهه در سطح اول فوتبال ایران درخشید اما مشکل بزرگش این بود که راحت پاس داده شد!

امروز خبری از دارایی و عقاب و شاهین و… دیگر تیم های ریشه دار ایران نیست و شاید اگر عشق و علاقه مردانی چون منصور خان پور حیدری و سلطان علی پروین نبود امروز از استقلال و پرسپولیس هم خبری نبود. مردانی که عشق مردم به این تیم ها را می دیدند و برای این تیم ها همه چیز خود را فدا کردند اما فوتبال و ورزش ایران سال هاست اسیر دست نا آشنایان ورزش است.

امروز پاس تهران به دسته سوم رفت و این اتفاق می تواند در بسیاری از کشورها بیافتد که تیم هایی که روزگاری در سطح اول کشورشان بودند حالا نباشند. تیم هایی نظیر ناتینگهام فارست و تنه ریف و… اما پاس حقش این گونه نبود که این سان رهسپار دیار فراموشی ها شود و امروز بسیاری توجهی به تیمی نکنند که کاپیتان ها و مربیان تیم ملی ما را پرورش داده بود.

تیم پاس بی گمان پاس شد تا معادلات سیاسی و مناسبات شکل گیرد و امروز کسی یادی از آن نمی کند. آن چنان که سالها است بسیاری از خاطرات ما و نابودی آن توسط نا اهلان ورزش نشانه ای در دست نیست.
پاس به دسته سوم رفت چون متولی نداشت و دیگر سرهنگ اسداللهی نبود که دل بسوزاند. پاس فراموش شد چون فوتبال ما صاحب و دلسوز ندارد.

تورج عاطف-خبرگزاری پارس فوتبال