فیلم ؛ ۱۸ فروردین سالروز پرکشیدن یک اسطوره ، روزی که قوی سپید سیاه پوشید !
18 فروردین سالروز درگذشت سیروس قایقران !
سیروس قایقران (۱ بهمن ۱۳۴۰ بندر انزلی – ۱۸ فروردین ۱۳۷۷) تا پیش از ظهور نسل طلایی نیمه دهه ۱۳۷۰، برجسته ترین ژنرال تیم ملی فوتبال ایران بود. در فاصله سال های ۱۳۶۰ تا نیمه دهه ۷۰۰، هیچ هافبکی در تیم ملی ایران به جایگاه و اقتدار سیروس قایقران دست نیافت. قدرت شوت زنی، حس رهبری، شخصیت احترام برانگیز، ضربه های آزاد دقیق، پاس های بلند و کوتاه کم نظیر و البته قدرت گلزنی، سیروس قایقران را به بازیکنی طراز اول در فوتبال ایران بدل کرده بود.
سیروس از همان ابتدای کودکی به فوتبال در زمینهای خاکی روی آورد و با استعداد درخشانش به عضویت تیم فوتبال منتخب آموزشگاهها در آمد. وی در سن ۱۶ سالگی در سال ۱۳۵۶ موفق شد به عنوان یکی از مهرهای اصلی در تیمهای نوجوانان و جوانان ملوان استعدادهای خود را به نمایش بگذارد و با مهارت های منحصربهفردش ملوان را به رتبه قهرمانی باشگاههای گیلان رساند. وی در سالهای ۵۷ تا ۶۳ افتخارات زیادی را برای ملوان و گیلان به ارمغان آورد مانند دو گلی که وارد دروازه پرسپولیس کرد و یا گل زیبایی که وارد دروازه تیم منتخب مازندران نمود.
سیروس قایقران در سال ۱۳۶۳ به تیم ملی دعوت شد و در سال ۶۶ تنها فوتبالیست شهرستانی بود که دهداری بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایران را به بازوان او بست. در سال ۶۷ در جام ملتهای آسیا در قطر، تیم ملی ایران با رهبری سیروس به مقام سومی دست یافت و در سال ۶۹ تیم ایران را با گلهای زیبایش پس از ۲۰ سال به قهرمانی در بازیهای آسیایی پکن رساند. سیروس به الاتحاد قطر (الغرافه قطر فعلی) پیوست و بعد از مدتی بازی در قطر، مجدداً به تیم اول خود ملوان پیوست و این تیم را قهرمان جام حذفی و راهی مسابقات آسیایی کرد.
سیروس در سال ۷۲ به عنوان بازیکن و سپس مربی به تیم کشاورز تهران پیوست و نتایج قابل توجهی بدست آورد. وی سپس به تیم دسته دومی مسعود هرمزگان پیوست و مدتی در آنجا مشغول به مربیگری شد.
در سالهای ۷۶ و ۷۷ سیروس بارها تمایل خود را برای بازگشت به ملوان به عنوان بازیکن یا مربی اعلام کرد. اما در اوایل سال ۷۷ که وی برای تعطیلات نوروز همراه خانوادهاش به انزلی آمده بود در بازگشت و در حالیکه همراه فرزند، همسر و برادر همسرش در اتومبیل رنوی خود عازم تهران بود در حوالی امامزاده هاشم با کامیون حاوی الوار تصادف نمود که منجر به فوت وی و فرزندش «راستین» گردید.
روحش شاد !
سیروس قایقران وقتی توی زمین و در مرکز زمین رهبری تیم رو میکرد انگار تیم و بازیکنان همه نگاه به ساقهای پای اون داشتند .قدرت بدنی ، سرزنی، درگیری، پاسهای بلند دقیق، شعور بالا،رهبری ،دریبل های ظریف ، چیپ های منحصر بفرد ، شوتهای سرکش ، و نهایتا اخلاق خوب و دارای ظرفیت شوخی بالا و خلاصه واقعا مرد بود. دیگه مثل اون دنیا نخواهد دید .من شانس اینو داشتم که یکبار در همدان در جریان لیگ قدس ببینمش .چه فوتبالی بازی کرد.روحش شاااااااد.
روخش شاد وافعا فوتبال ما امثال اینا رو کم داره
روحش شاد به اینا می گن بازیکن نه این امروزیا