قطب سازی در فوتبال فراموش نشود

پس از سال‌ها یکه‌تازی در تیم پرسپولیس و استقلال در فوتبال ایران و تبدیل فوتبال ما به دو قطبی، بسیاری از تیم‌های بزرگ شهرستان با ناراحتی از این قضیه به دنبال راهی برای احقاق حق خود و نشان دادن این واقعیت بودند که اگر از استقلال و پرسپولیس قوی‌تر نیستند قطعا از آنها ضعیف‌تر هم نخواهند بود. در چنین فضایی بود که پس از گذشت سال‌ها از درخشش تیم‌های شهرستانی‌ بار دیگر شاهد بودیم که سپاهان، ذوب‌آهن، تراکتورسازی و فولاد طی ده سال اخیر توانستند خود را به سطح اول فوتبال ایران تحمیل کنند تا حتی کارشان به فتح سکوهای قهرمانی در لیگ و نایب قهرمانی آسیا هم برسد. در این میان توجه فوتبالدوستان شهرستانی به تیم‌های محبوب شهرستان این نوید را داد که فوتبال ایران پس از سال‌ها از یوغ دو قطبی بودن نجات پیدا کرده و قرار است از این پس شایسته سالاری در همه جا حاکم باشد. به همین سادگی بود که تراکتورسازی کاری کرد تا حتی ۸۰ الی ۹۰ هزار تماشاگر را به استادیوم تبریز بکشاند و این حالت به شکلی دیگر برای ذوب‌آهن و سپاهان اتفاق افتاد و فولاد که البته پس از چهار سال درخشش، متاسفانه قدر خود را ندانست. خوشبختانه غیر از این سه تیم، شاهد درخشش‌های گاه و بیگاه تیم‌های دیگری از شهرهای گوناگون بودیم که به رغم مقطعی بودن درخشش‌شان باز هم باعث رونق هر چه بیشتر فوتبال شدند و این واقعیتی خوب و امیدوار‌‌کننده است که در چند سال اخیر بیشتر مشهود بود.

***

تراکتورسازی را می‌توان در صورت قطب‌بندی فوتبال ایران به قطب سوم تشبیه کرد قطبی که هم به لحاظ تماشاگر و هم قدرت و هم کسب عناوین برتر توانسته در سطح اول فوتبال بدرخشد. خوشبختانه استقلال خوزستان هم به عنوان یک تیم پرطرفدار در این یکی دو سال و به ویژه لیگ پانزدهم نشان داد که قابلیت قطب شدن را از هر حیث دارد که برای این تیم خوب منتظر فصل آینده می‌مانیم اما در مورد تراکتورسازی تحت هیچ شرایط سکوت را جایز ندانسته و وظیفه خود می‌دانیم که این تیم پرقدرت را از هر حیث برای آینده درخشانی که پیش رو دارد مورد حمایت قرار دهیم. تراکتور اگرچه لیگ پانزدهم را با رتبه چهارم به پایان رساند و در لیگ قهرمانان هم با تلخی حذف شد اما در عین حال نشان داد که از چه پتانسیل کم‌نظیری سود می‌برد. حالا که فوتبال مقطعی شده انتظار می‌رود که دست‌اندرکاران و مدیران تراکتورسازی برای ساختن تیمی قدرتمندتر از گذشته برنامه‌ریزی کرده و برای لیگ شانزدهم تیمی را روانه کنند که به کمتر از قهرمانی رضایت ندهد. بدون تردید رقابت سرخابی‌ها با تراکتورسازی، ذوب‌آهن و سپاهان و البته استقلال خوزستان می‌تواند جذابیت‌های فوتبال ایران را در آستانه مسابقات مقدماتی جهانی دو چندان نماید و این رقابت حتی منجر به افزایش توان و قدرت تیم ملی هم شود. بدیهی است که خواست اصلی فوتبالدوستان داشتن تیمی پرقدرت در رقابت‌های مقدماتی جام‌جهانی است که این کار مستلزم توجه بیشتر به قدرت‌های جوان تراکتورسازی است. اما آیا دوستان به اهمیت این موضوع پی برده‌اند؟

***

مشکلاتی که برای تراکتورسازی پیش آمده تا این تیم برای فصل آینده نتواند تعدادی از شماره‌های فعلی خود را در خدمت داشته باشد می‌تواند ترمز این تیم را در سیر همواری که در پیش گرفته بکشد! در این میان واقعاً چاره چیست؟ آیا مدیران تراکتورسازی فقط باید منتظر سربازان قابل و درجه اول باشند تا قدرت تیم‌شان را دو چندان نماید یا این که غیر از سربازهای طراز اول می‌توانند باب مذاکرات جدی خود را با چند ستاره مطرح دیگر فوتبال ایران باز کنند؟

حد تراکتور کمتر از حد سرخابی‌ها نیست

پس از سال‌ها یکه‌تازی در تیم پرسپولیس و استقلال در فوتبال ایران و تبدیل فوتبال ما به دو قطبی، بسیاری از تیم‌های بزرگ شهرستان با ناراحتی از این قضیه به دنبال راهی برای احقاق حق خود و نشان دادن این واقعیت بودند که اگر از استقلال و پرسپولیس قوی‌تر نیستند قطعا از آنها ضعیف‌تر هم نخواهند بود.