توتی: اسکودتو با رم از قهرمانی در جام جهانی ارزشمندتر بود؛ دلیل لگد زدن به بالوتلی؟ غرور زیادش!
منبع : طرفداری
اسطوره ابدی رم لحظات سختی را پس از بازنشستگی پشت سر گذاشتهاست.
طرفداری | فرانچسکو توتی در پادکست فِنومِنی که توسط آمازون پرایم ویدئو ایتالیا تهیه شده و مجری آن لوکا تونی، همتیمیاش در ایتالیای فاتح جام جهانی ۲۰۰۶ است، درباره اختلافش با لوچانو اسپالتی، دلیل لگد زدن به ماریو بالوتلی و اینکه اسکودتو با رم در سال ۲۰۰۱ برایش حتی از قهرمانی در جام جهانی با تیم ملی کشورش در خاک آلمان ارزشمندتر بود، صحبت کرد.
به گزارش فوتبال ایتالیا، توتی اعتراف عجیبی درباره بزرگترین دستاوردش داشت:
من فقط اسکودتو را نبردم، بلکه آن را با پیراهن محبوبم کسب کردم، چون پیراهن رم چنان با وجودم پیوند خورده که انگار جزئی از پوست من است. تجربه آن قهرمانی به عنوان کاپیتان، نماد رم و یک رومانیستا غیرقابل وصف بود. قهرمانی جام جهانی و اسکودتو دو آرزویی هستند که هر بازیکنی میخواهد به آنها برسد. ممکن است برخی بگویند دیوانه شدهام، اما صادقانه بگویم، من اسکودتو را یک پله بالاتر از قهرمانی جام جهانی قرار میدهم.
تجربیات توتی با تیم ملی ایتالیا، به جز جام جهانی، با حواشیای نیز همراه بود، از جمله محرومیتش به دلیل پرتاب آب دهان به سمت کریستین پولسن بازیکن دانمارک در یورو ۲۰۰۴:
هنوز هم باورم نمیشود که آن کار را کردم. شرمندهام، حرکت وحشتناکی بود که یک بازیکن هرگز نباید انجام دهد، چون کاری سخیف است.
البته این تنها دفعهای نبود که او در زمین کنترل اعصاب خود را از دست داد؛ معروفترین آنها مشت زدن به فرانچسکو کولونزه و همچنین لگد زدن به ماریو بالوتلی در فینال کوپا ایتالیا مقابل اینتر بود:
مسئله بالوتلی برای مدتی در ذهن من شکل گرفته بود. او جوان و یک پدیده به شمار میرفت، اما در عین حال بسیار مغرور و از خودراضی بود. آن روز فقط احساس کردم که اگر فرصتی پیدا کنم، او را به داخل سکوها پرتاب خواهم کرد! بعداً با او صحبت کردم و عذرخواهی کردم، و در نهایت با خنده از کنارش گذشتیم. در مورد کولونزه هم، او به من گفت: «کریستین فرزند واقعی تو نیست». در آن لحظه بود که من دیگر به طور کامل کنترل خودم را از دست دادم.
اسپالتی آمده بود تا مرا بازنشسته کند؛ بعد از آویختن کفشهایم سه هفته گریه میکردم
مجری در مورد رابطه پرتنش توتی با لوچانو اسپالتی نیز سوال پرسید که او گفت:
به نظر من، اسپالتی در سال ۲۰۱۶ با هدف مشخصی آمد که مرا بازنشسته کند و باشگاه نیز از او حمایت میکرد. من همیشه با اسپالتی مشکل داشتم؛ او به طور کامل با مربیای که در سال ۲۰۰۵ با او کار کرده بودم، فرق داشت. شاید او همان زمان که رانیری را آوردند، متقاعد شده بود که من باعث اخراجش شدم، اما این حقیقت نداشت. مدیران باشگاه با من و چند بازیکن دیگر تماس گرفتند تا بپرسند آیا مانچینی، رانیری یا شخص دیگری را ترجیح میدهیم.
در مورد بازنشستگیام، باشگاه به من گفت که باید کفشهایم را آویزان کنم. یک روز آنها به خانهام آمدند تا بگویند قرار است آخرین دربیام را بازی کنم. من احمق نیستم، میدانستم دیر یا زود باید کنار بکشم، اما همچنان از نظر ذهنی و جسمی احساس خوبی داشتم. شاید در آن مقطع، من بیشتر از دست آاسرم ناامید شدم تا اسپالتی. فکر میکنم من برای آنها تبدیل به یک مشکل شده بودم. من گفتم که با کمال میل حاضرم مجانی بازی کنم؛ من هر کاری برای رم میکردم.
لحظهای که توتی سرانجام کفشهایش را آویزان کرد، برایش بسیار دردناک بود؛ او احساس میکرد که ناگهان همه چیز را از دست داده است:
حس میکردم دیگر هیچ چیز مرا سر پا نگه نمیدارد. فوتبالیستها موجوداتی وابسته به عادتها هستند، ما هر روز کارهای یکسانی انجام میدهیم و به محض بازنشستگی نمیدانستم با خودم چهکار کنم. سه هفته هر روز گریه میکردم. میترسیدم، با همه سرد برخورد میکردم، نامه خداحافظیام به هواداران را دوباره میخواندم و اشک میریختم. متقاعد شده بودم که برایم یک بازی خداحافظی تدارک میبینند، اما پس از احساسات آن روز در ورزشگاه المپیکو، متوجه شدم که خداحافظی دیگری از فوتبال و از رم امکانپذیر نیست. آن روز، مثل لحظهای بود که یک کودک مادرش را ترک میکند.
دست رد پرسپولیس و هاشمیان به سینه سوپر ماریو
ضدحال سنگین سرمربی پرسپولیس به ستاره تیم ملی ایتالیا + جزئیات
بالوتلی باز هم در سری آ ماندگار نشد!
قلم قرمز اسپالتی روی نام ۵ بازیکن تیم ملی ایتالیا
افشاگری عجیب کاپیتان سرخپوشان ؛ بار اضافه بودم!
واکنش اسپالتی به برد دشوار ناپولی برابر رم
