نگاهی به پشت پرده جدایی برانکو ایوانکوویچ از پرسپولیس!

نه آن دورانی که از هفته هشتم – نهم به بعد لیگ برتر ، مشخص بود پرسپولیس دیگر شانس قهرمانی ندارد چه پیشترش که باشگاه عملا محل نزاع تشنگان قدرت بود ، در لباس عاشقان خدمت…. درهیچ دوره ای خیابان شیخ بهایی شمالی، میدان پیروزان، کوچه پانزدهم، چنین جمعیت قابل توجهی را در دل خودش ندیده بود.

اینها کیستند؟ مواجب بگیر فلان مدیر یا آدم های قلچماق آن یکی مربی؟ نزدیک می شوی و از فاصله یکی دو متری آنها را می بینی؛ هیبت شان کوچکترین تشابهی به “اجیر” شدگان ندارد.نه نام دایی را فریاد می زنند نه خواهان یحیی، قطبی و فلان مربی خارجی هستند.

از هیچکس هیچ چیز نمی خواهند جز حفظ سرمربی ای که طبق قانون محکم فیفا، با پرسپولیس قرارداد رسمی دارد. مگر این مربی کیست و چه کرده؟ بهار ۹۴ که آمد تیمی را تحویل گرفت که ۷فصل تمام رنگ قهرمانی را به خود ندیده بود و جالب تر از همه به واسطه عملکرد شرم آورِ درخشان و دایی حتی احتمال سقوطش به لیگ یک وجود داشت!
این مربی ده سال قبل به بدترین شکل ممکن در پایان جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان با جو سازی های عادل فردوسی پور ، از ایران رفت و ۱۰ سالی می شد که هرسال سازمان امور مالیاتی یک نامه به فدراسیون فوتبال می نوشت که تکلیف مالیات سرمربی تان چه شد؟ کدام فدراسیون؟ دیگر نه اثری از دادگان بود نه اعوان و انصارش.بعدی ها هم کلا همه چیز را گردن آن مربی انداختند و او هم از ترس ممنوع الخروج شدن در طول این ۱۰ سال حتی برای هدایت تیمش(الاتفاق سعودی) حاضر نشد مقابل استقلال در تهران حاضر شود و تیمش را از پای تلویزیون کوچ کرد؛ باخت و حذف هم شد.

آن مرد سرانجام بهار ۹۴ آمد و مالیاتش هم به هر نحوی پرداخت شد.اگر آن روز یک نفر به هواداران پرسپولیس می گفت؛ در طول چهارسال آینده تا بهار ۹۸ تیم شما سه بار متوالی قهرمان لیگ برتر می شود، به فینال لیگ قهرمانان آسیا می رود، فاتح جام حذفی و سه دوره متوالی سوپر جام است تازه آن یک دوره هم که قهرمان نشده تنها به واسطه تفاضل گل، دوم می شود، طبیعتا واکنش آن هوادار چیزی جز تحویل یک خنده معنادار نبود.

حتی خود برانکو هم باور به چنین تحولی تاریخی آن هم در تیم همیشه پر حاشیه پرسپولیس نداشت.سال ۹۴ را فراموش کنید.اگر بهار ۹۷ درست یکسال قبل در چنین روزی همان آدم به شما می گفت؛ پرسپولیس با وجود محرومیت از خرید بازیکن جدید و همچنین جدا شدن پنج مهره موثر( طارمی، امیری، مسلمان، محرمی و احمدزاده) نه تنها قهرمان لیگ که فاتح جام حذفی و فینالیست آسیا هم خواهد شد، واکنش تان چه بود؟ طبیعتا کمتر کسی این حجم از موفقیت را باور می کرد.

این سطح از پیروزی آنقدر غیرقابل باور بود که هنوز هواداران رقیب با اعتقاد راسخ می گویند؛ این جام ها حاصل نمی شد جز با کمک وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال. اتهامی که وقتی از آنها خواهان جزئیات می شوید نهایتش با جوک هایی مثل چرایی پخش فینال لیگ قهرمانان در مدارس یا ترمیم سرویس بهداشتی ورزشگاه آزادی در فینال آسیا مواجه می شوید.
وقتی جزئیات برای ادعای این فرضیه می خواهید چند اشتباه داوری که به نفع تیم برانکو بوده را مثال می زنند اما از آن سو نمی گویند که تنها اشتباه بزرگ و نابخشودنی بازی حساس و سرنوشت ساز نیمه نهایی جام حذفی، بین سپاهان و پرسپولیس، اعلام ضربه پنالتی اشتباه برای زردها در دقیقه ۱۱۵ بود! توپی که گل نشد و باقی ماجرا.

اطلاق “تیم حکومتی” تنها توجیه رقبا برای این کارنامه باورنکردنی بود.تو گویی تا قبل از برانکو ،پرسپولیس طبق قانون، زیر مجموعه وزارت ورزش و سازمان تربیت بدنی وقت نبود! گویی اصلا استقلال چنین موقعیتی ندارد . جذب چند ده بازیکن و بعد هم جدا شدن آنها در دوره بسته بودن پنجره نقل و انتقالاتی برای پرسپولیس و جذب چند مربی خارجی در روزهایی که پرسپولیس حتی نتوانست پول برانکو را بدهد و او را نگه دارد و یا همین سقف میزان قرارداد برای سرمربی آینده پرسپولیس در شرایطی که برای استراماچونی رسمی نجومی خرج شده است.

گویی اصلا پول های فراوان وزارت صنایع به جیب زردهای اصفهان نمی رفت. این وضعیت کاملا یکسان در فوتبال ایران است و چه تیمی می تواند بگوید من هرگز ربطی به دولت و حکومت نداشتم؟حتی همین تراکتورسازی و زنوزی تا همین ۴ هفته قبل از قانون سرباز فوتبالی نهایت استفاده و بهره را بردند. فوج فوج ستاره بود که برای کارت پایان خدمت به تبریز رفت از حاج صفی(دور اول حضورش) تا سروش رفیعی و بختیار رحمانی و خیلی از ستاره های دیگر.

به موضوع اصلی بازگردیم.برانکو رفته اما جمعیتی که در چند روز پس از جدایی برانکو ، هر روز مقابل ساختمان باشگاه پرسپولیس در حال شعار بود و مقصر را مدیران می داند نه برانکو.
اما چرا برانکو رفت؟ سوال مهمتر اینکه برانکو چگونه موفق شد با وجود داشتن قرارداد رسمی برود؟

برای واکاوی قضیه راه دوری نروید. هفته های پایانی لیگ هجدهم بود که برانکو در نشست های خبری اش دیگر محافظه کاری ۴ سال قبلش را نداشت و صراحتا از مشکلات بی پایان مالی حرف می زد.

در یکی از همین نشست های خبری صراحتا گفت معلوم نیست فصل بعد در کجا باشد. یکی پرسید شما قرارداد دارید و برانکو خیلی صریح گفت در فوتبال شما قراردادها تعین کننده نیست.او همان روز کد اصلی را داد. مدیریت پرسپولیس و بالاتر از آنها مدیران وزارت ورزش که فعلا مالک حقیقی و حقوقی سرخابی ها هستند، مقصر بزرگ به حساب می آیند. چرا؟ چون برانکو قراردادی دارد که در آن عنوان شده اگر تا فلان تاریخ مقرر، باشگاه به تعهداتش عمل نکند او از ۱۷ ژوئن یا هر تاریخی که ذکر شده، می تواند قرارداد سال دوم را بدون پرداخت هیچ غرامتی فسخ کند.

عرب صراحتا بیش از یک هفته تمام است که می گوید پول در چمدان آماده است.

می گوید شماره حسابی که برانکو از دخترش داد ایراد داشت. اینها هیچکدام برای فیفا محکمه پسند نیست.سوال اصلی این است؛ باشگاه پرسپولیس و مدیرش و وزارت ورزش که به خوبی می دانستند چنین بندی وجود دارد چرا بی جهت روی مرام و تعصب یک مربی خارجی حساب بیجا باز کردند ؟

تامین یک میلیون یورو برای یک باشگاه که حالا عملا میلیون ها هوادارش را پریشان کرده آنقدر سخت و ناشدنی بود که عرب و رفقا نتوانستند تا قبل از پایان لیگ و حذفی آن را انجام دهند و همان چمدان لعنتی را در تهران به برانکو بدهند ؟
آخر داستان می شود همان سناریوی تیام. استقلال یک میلیون یورو به او نداد و پس از شنیدن فحش علیه وزیر در هفته های اولیه لیگ قبل، برای جبران دو برابر خرج بازیکنانی مثل ایسما، منشا، تبریزی،گرو، مایر و پاتوسی کرد که فقط همین آخری خوب از آب در آمد که سرنوشتش حالا شبیه برانکو شده است. به همین راحتی در فوتبال ما هم پول داده می شود، هم شلاق خورده می شود و هم پیاز.

مهدی طاهرخانی – خبرگزاری پارس فوتبال