آشنایی با هم گروهی های تیم ملی در جام ملت های آسیا از ویتنام تا عراق

پس از ۲۳ سال دوباره گذر جام ملت‌های آسیا به امارات افتاد. بزرگ‌ترین فستیوال فوتبالی قاره کهن آغاز شده و برای نخستین‌بار، ۲۴ تیم گرد هم جمع شده‌اند تا برای تحقق رویای مردم خود رو در روی یکدیگر قرار بگیرند و قریب به یک ماه، آسیا را سرگرم و مشغول خود کنند.

به حواشی توجه نکنید! تمامی تیم‌های حاضر در این مسابقات، رقابت‌ها را کاملا جدی گرفته‌اند و برای رسیدن به هدف خود از هیچ تلاشی چشم‌پوشی نخواهند کرد. ۲۴ تیم حاضر، چند ماهی می‌شود که اردوهای مختلفی برگزار کرده‌اند و مسابقات دوستانه‌ای را در نقاط مختلف ترتیب داده‌اند تا با آمادگی صد‌در‌صد به نزدیکی‌های خلیج‌فارس بیایند. کج‌سلیقگی‌های همیشگی کنفدراسیون فوتبال آسیا باعث شده تا چند ستاره انگشت‌شمار نتوانند از روز اول کنار تیم ملی خود باشند و در کوران رقابت‌ها به اردو اضافه شوند. چند نفر هم اسیر مصدومیت‌های بدموقع شده‌اند و جام هفدهم را از دست داده‌اند اما با این حال هنوز هم ستاره‌های پرشماری در لباس‌های مختلف حضور دارند و تشنه آغاز مسابقات هستند. هنوز هم جذابیت‌های بکر و دست‌نخورده این جام، به قوت خود باقی هستند و برای خودنمایی لحظه‌شماری می‌کنند.

هدف؛ فقط قهرمانی

۸۰ میلیون نفر، یک ملت، یک ضربان قلب. شعارمان تغییر نکرده اما هدف‌مان با چند ماه قبل قابل مقایسه نیست و حال و هوای جاه‌طلبانه‌ای به خود گرفته است. دیگر رویای‌مان صعود از گروه و حضور آبرومندانه و پایان کار با جمله «چیزی از ارزش‌های‌مان کم نشد» نیست. اِشِل مسابقات کوچک‌تر شده و به همان میزان هدف‌مان بزرگ‌تر! حالا دیگر چیزی جز قهرمانی خاطرمان را خوش نمی‌کند. اگر تکه‌های پازلمان را کنار هم بچینیم، متوجه می‌شویم که انگار همه چیز آماده است تا طلسم بدشگون ۴۳ ساله شکسته شود. کسی روی نیمکت نشسته که بیش از همه مربیان حاضر در این جام، دوام داشته و هشتمین سال حضورش در ایران را پشت‌سر می‌گذارد. انسجامی بین بازیکنان دیده می‌شود که شبیه آن را در هیچ‌یک از نسل‌های اخیر ندیده بودیم. اکثر نفرات به استثنای دو، سه نفر در فرم ایده‌آلی قرار دارند و با رقابت‌های بین‌المللی آشنا هستند. اعتمادبه‌نفس به دست آمده از جام جهانی و اتراق در صدر رنکینگ آسیایی‌های فیفا، در بین بازیکنان هویداست و موج می‌زند. بازی‌های تدارکاتی پیش از جام، نسبت به چهار سال قبل، سه برابر شد و برای یادآوری آخرین باخت ملی‌پوشان باید به ۳۰ خرداد برگشت و به ورزشگاه کازان رفت. همه اینها در کنار مسیری نسبتا هموار تا نیمه‌نهایی، امیدواری را تا حد زیادی بالا برده تا این تیم بتواند ستاره چهارم را به ارمغان بیاورد و همسایه ژاپن شود.

به قول کارلوس کی‌روش باید قدم به قدم جلو رفت. ابتدا ‌باید مرحله گروهی را با موفقیت پشت سر بگذاریم. موفقیت یعنی سرگروهی. صعود به‌عنوان تیم اول با صعود به‌عنوان تیم دوم توفیر بسیار فراوانی دارد. اگر اول شویم حریف بعدی‌مان یکی از تیم‌های اردن یا لبنان خواهد بود و سپس رو در روی چین خواهیم ایستاد، اما اگر دوم شویم ‌باید رو در روی یکی از دو تیم قطر یا عربستان قرار بگیریم و درصورت پیروزی بازهم در یک‌چهارم به کره‌جنوبی برخورد کنیم. پس تمرکز ما باید روی مرحله گروهی باشد.

از رقبا چه خبر

همگی درگیر جنگ‌های ناخواسته بودیم و این مهم‌ترین و شاید تنها وجه اشتراک چهار تیم گروه چهارم است. هر چهار تیم این گروه مقاومت و مبارزه کردن با دست‌های خالی را خوب آموخته‌اند. زندگی در سخت‌ترین شرایط را تجربه کرده‌اند و بی‌تردید بازی کردن در وضعیت دشوار نمی‌تواند یک آزمون صعب‌العلاج برایشان باشد.

قطعا ایران و عراق شانس‌های اصلی صعود از گروه چهارم هستند. یمن و ویتنام هم به خاطر سابقه و توانایی بالقوه نه‌چندان بالایی که دارند از بخت کمی برای صعود مستقیم برخوردار خواهند بود و احتمالا اندک شانس خود را برای قرار گرفتن در بین یکی از چهار تیم برتر سوم امتحان می‌کنند.

۴۳ سال قبل که برای آخرین‌بار قهرمان آسیا شدیم در گروه‌مان با عراق و یمن‌جنوبی هم‌گروه بودیم. از ویتنام هم خبری نبود. حالا اما خیلی چیزها عوض شده است.

یمن دیگر یمن‌جنوبی نیست و سال‌هاست متحد شده اما ما با ۵ گل توانستیم در گام اول آنها را شکست دهیم ، عراق هم دیگر آن تیم دست و پا بسته دهه ۷۰ میلادی نیست و سه دوره قبل، قهرمان این تورنمنت شد. داستان ویتنام هم عجیب است. آنها دو عنوان چهارمی جام ملت‌ها را در کارنامه خود دارند اما عجله نکنید؛ این دو عنوان درحالی به دست آمده که تعداد حاضران در جام هم چهار تیم بود! حالا آنها برای چهارمین‌بار به این مسابقات قدم می‌گذارند اما این‌بار نه میزبان بودند و نه آنقدر تعداد تیم‌های شرکت‌کننده کم بود که بتوانند به راحتی مجوز صعود بگیرند. قرمزپوشان با قهرمانی در سوزوکی‌کاپ مجوز حضور در امارات را گرفتند و همین چند ماه پیش به مقام چهارم بازی‌های آسیایی دست پیدا کردند.

از عراق شناخت فراوان داریم. با آنها بارها در میادین مختلف پیکار کرده‌ایم و آخرین بازی‌مان در این رقابت‌ها هم به دیدار معروف چهار سال قبل برمی‌گردد که در ضربات پنالتی و درعین شایستگی باختیم و حذف شدیم. یمن یکی از ضعیف‌ترین تیم‌ها به شمار می‌رود. بهترین برد تاریخ جام ملت‌ها را ما مقابل یمن‌جنوبی به دست آوردیم و ۸ بر صفر برنده شدیم. یمنی‌ها روزگاری یکی از خوش آب و هواترین مناطق جهان عرب را صاحب بودند و همان زمان بود که ضرب‌المثل «تا با منی در یمنی» نقل محافل شد. مستعمره سابق انگلیس، با شعار خدا، ملت، انقلاب و اتحاد مستقل شد. کشاورزی اصلی‌ترین شغل مردم کشوری است که نیمی از جمعیت بالای ۱۵ سال آن سواد ندارند. انبه مهم‌ترین میوه یمنی‌ها به شمار می‌رود و کشت گیاه «قات» که نوعی مخدر هم هست در این کشور خصوصا پایتخت آنها صنعا رواج دارد.

با ویتنام برای اولین‌بار در این رده روبه‌رو می‌شویم. کشوری جزیره‌ای که خیلی‌ها آن را با جنگ معروفش می‌شناسند. شهر کوچک هانوی، پایتخت آنهاست و فرهنگ‌شان معجونی از کشورهای فرانسه، آمریکا، چین و ژاپن است. فلسفه پرچم ویتنامی‌ها هم در نوع خود جالب است. ستاره زرد مرکز پرچم به جوانان، سربازان، روشنفکران کشور مربوط می‌شود و رنگ سرخ پهن شده در پرچم به خون افرادی اشاره دارد که در جنگ کشته شدند. آنها عاشق صید مارمولک و فیل سواری هستند و سطح سواد کشورشان ۹۴ درصد است!

ایران در افتتاحیه و مرحله گروهی

به‌جز سال ۱۹۹۲ در الباقی ادواری که مسابقات به صورت گروهی و سپس حذفی برگزار شده ایران توانسته از گروه خود صعود کند. تا به امروز ۳۷ بازی در این مرحله انجام داده‌ایم که حاصل آن ۲۴ برد، ۱۰ مساوی و تنها سه باخت بوده است. رسیدن به آمار ۶۴ درصد برد و آخرین باختی که به پنج دوره قبل یا به عبارت دقیق‌تر ۱۷ بازی قبل برمی‌گردد. جایی که در برابر عراق ۲بریک شکست خوردیم و تنها شکست‌مان در بازی‌های اول رقم خورد. ۱۱ پیروزی در ۱۳ پیکار نخست، برای ملی‌پوشان ایران در جام ملت‌ها گواه بر این است که ما اغلب اوقات جام را پرقدرت استارت زده‌ایم.

فرهیختگان