یادداشت ؛ دلایل سقوط عقاب های آلمانی از اوج آسمان به زمین کازان!
نگاهی به عملکرد تیم ملی فوتبال آلمان در بازی های جام جهانی 2018 روسیه
یکی از عجایب جام جهانی روسیه حذف زودهنگام مدافع عنوان قهرمانی، آلمان در مرحله ی گروهی بود. ژرمن ها چهارشنبه شب پس از سه نمایش ناامید کننده در مرحله گروهی این رقابت ها با شکست در برابر کره جنوبی از گردانه ی رقابت های امسال حذف شدند.
خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :
تیم ملی آلمان از سال ۱۹۳۸ در مرحله گروهی جام جهانی حذف نشده بود اما امسال در کازان همه چیز برای ژرمن ها عوض شد و تیم یوآخیم لوو طعم تلخ شکست در مرحله گروهی را چشید و سنت حذف قهرمانان در مرحله گروهی را زنده نگه داشت.
اما سوالی که مطرح می شود آن است که چرا آلمان حذف شد؟
شاید برخی بر این باور باشند که شاید اگر وینگر باشگاه منچستر سیتی، لروی سانه از لیست نهایی یوآخیم لوو خط نمی خورد اوضاع در جام جهانی برای آلمان ها به نحو دیگری رقم می خورد. اما دو اشکال بر این نظریه وارد است: اول اینکه پس از خط خوردن سانه، بازیکن جوان ژرمن ها یعنی یولیان برانت جایگزین وی شد که با وجود مدت زمان کمی که در رقابت های امسال به میدان آمد شایستگی خود را تا حدودی ثابت کرد. نکته ی دوم این است که مشکل آلمان به یک بازیکن و فرد برنمی گردد بلکه ژرمن ها در این دوره از رقابت ها فاقد بازیکن رهبر در میدان بودند. پس از خداحافظی سه مهره کلیدی و رهبر ژرمن ها یعنی فیلیپ لام، میروسلاو کلوزه و پر مرته ساکر در سال ۲۰۱۴ و خداحافظی باستیان شواین اشتایگر که در آلمان از وی با نام خدای فوتبال یاد می شود در سال ۲۰۱۶ مشکل فقدان وجود بازیکن رهبر در تیم آلمان بوجود آمد.
البته از نقش باشگاه ها نیز نباید غافل شد. پس از شکست بایرن مونیخ در فینال چمپیونزلیگ سال ۲۰۱۲ در آلیانتس آرنا شش بازیکن حاضر در تیم ملی آلمان که از میان بازیکنان بایرن بودند روحیه ی خود را از دست داده بودند و در نتیجه در سال ۲۰۱۲ نیز تیم ملی آلمان نتوانست در یورو قهرمان شود. برعکس در سال ۲۰۱۳ با قهرمانی بایرن در لیگ قهرمانان اروپا بازیکنان آلمان حس کردند که در قله ی فوتبال اروپا ایستاده اند و این روحیه در سال ۲۰۱۴ به قهرمانی آلمان در جام جهانی برزیل کمک کرد.
شاید برخی بر این باور باشند که شاید اگر وینگر باشگاه منچستر سیتی، لروی سانه از لیست نهایی یوآخیم لوو خط نمی خورد اوضاع در جام جهانی برای آلمان ها به نحو دیگری رقم می خورد. اما دو اشکال بر این نظریه وارد است: اول اینکه پس از خط خوردن سانه، بازیکن جوان ژرمن ها یعنی یولیان برانت جایگزین وی شد که با وجود مدت زمان کمی که در رقابت های امسال به میدان آمد شایستگی خود را تا حدودی ثابت کرد. نکته ی دوم این است که مشکل آلمان به یک بازیکن و فرد برنمی گردد بلکه ژرمن ها در این دوره از رقابت ها فاقد بازیکن رهبر در میدان بودند. پس از خداحافظی سه مهره کلیدی و رهبر ژرمن ها یعنی فیلیپ لام، میروسلاو کلوزه و پر مرته ساکر در سال ۲۰۱۴ و خداحافظی باستیان شواین اشتایگر که در آلمان از وی با نام خدای فوتبال یاد می شود در سال ۲۰۱۶ مشکل فقدان وجود بازیکن رهبر در تیم آلمان بوجود آمد.
البته از نقش باشگاه ها نیز نباید غافل شد. پس از شکست بایرن مونیخ در فینال چمپیونزلیگ سال ۲۰۱۲ در آلیانتس آرنا شش بازیکن حاضر در تیم ملی آلمان که از میان بازیکنان بایرن بودند روحیه ی خود را از دست داده بودند و در نتیجه در سال ۲۰۱۲ نیز تیم ملی آلمان نتوانست در یورو قهرمان شود. برعکس در سال ۲۰۱۳ با قهرمانی بایرن در لیگ قهرمانان اروپا بازیکنان آلمان حس کردند که در قله ی فوتبال اروپا ایستاده اند و این روحیه در سال ۲۰۱۴ به قهرمانی آلمان در جام جهانی برزیل کمک کرد.
مسائل سیاسی نیز یکی دیگر از موضوعات دخیل در فوتبال است. ایلکای گوندوگان و مسوت اوزیل دو بازیکن ترک تبار آلمان قبل از جام جهانی امسال با رئیس جمهورترکیه اردوغان عکس گرفتند و پیراهن های خود را به وی هدیه کردند که این موضوع بازتاب گسترده ای در آلمان و در میان هواداران این تیم داشت و با وجود انتقادهای شدید این بازیکنان در جام جهانی نیز حضور یافتند و سبب تشدید بیشتر تنش شدند.
دیگر مشکل ژرمن ها فقدان سرعت مناسب در برابر رقبا بود که یکی از عاملین اصلی این موضوع سامی خدیرا بود. وی پس از نمایش ضعیف خود در برابر مکزیک از ترکیب آلمان کنار گذاشته شد تا ژرمن ها بدون حضور وی در برابر سوئد پیروز شوند اما در دیدار بعدی آلمان برابر کره جنوبی بازگشت سامی خدیرا به ترکیب یکی از موضوعات غافلگیرکننده بود. با وجود اینکه خدیرا برای بهبود عملکرد خود یک بار دیگر فرصت یافته بود اما با نمایش ضعیفش در برابر کره ی جنوبی ثابت کرد که لایق فرصت و اعتماد دوباره نبوده است. توماس مولر آقای گل جام جهانی ۲۰۱۰ نیز نتوانست در امر حمله کمکی به ژرمن ها بکند و لئون گورتسکا نیز توپ های زیادی را در دیدار برابر کره جنوبی از دست داد. شاید دلیل این موضوع این بود که گورتسکا اغلب در مرکز خط میانی عمل می کند نه به عنوان یک وینگر.
دیگر مشکل ژرمن ها فقدان سرعت مناسب در برابر رقبا بود که یکی از عاملین اصلی این موضوع سامی خدیرا بود. وی پس از نمایش ضعیف خود در برابر مکزیک از ترکیب آلمان کنار گذاشته شد تا ژرمن ها بدون حضور وی در برابر سوئد پیروز شوند اما در دیدار بعدی آلمان برابر کره جنوبی بازگشت سامی خدیرا به ترکیب یکی از موضوعات غافلگیرکننده بود. با وجود اینکه خدیرا برای بهبود عملکرد خود یک بار دیگر فرصت یافته بود اما با نمایش ضعیفش در برابر کره ی جنوبی ثابت کرد که لایق فرصت و اعتماد دوباره نبوده است. توماس مولر آقای گل جام جهانی ۲۰۱۰ نیز نتوانست در امر حمله کمکی به ژرمن ها بکند و لئون گورتسکا نیز توپ های زیادی را در دیدار برابر کره جنوبی از دست داد. شاید دلیل این موضوع این بود که گورتسکا اغلب در مرکز خط میانی عمل می کند نه به عنوان یک وینگر.
البته تیم ملی آلمان همانطور که متس هوملس نیز اشاره کرد نکات مثبتی نیز داشت. وی در این رابطه اظهار داشته: اگر در دقیقه ۸۶ توانسته بودم با یک ضربه ی سر توپ را به داخل دروازه بفرستم الان صحبت از این بود که ما چه تیم خوبی هستیم!
به سال ۲۰۱۴ بازگردیم جایی که ژرمن ها موفق شدند در اولین دیدار خود تیم ملی پرتغال را با نتیجه ی ۴ بر ۰ در هم بکوبند و در دور بعدی نیز مقابل الجزایر با نتیجه ی ۲ بر ۱ پیروز شوند جایی که مانوئل نویر با واکنش های استثنایی خود دروازه آلمان را از چندین خطر بزرگ حفظ کرد. در فینال جام جهانی ۲۰۱۴ نیز در برابر آرژانتین شاید هیگوآین اگر در موقعیت تک به تک با نویر موفق می شد الان نام آنها به جای ژرمن ها به عنوان قهرمان ثبت شده بود اما گل ماریو گوتزه آلمان ها را پیروز میدان کرد. شاید برخی این پیروزی را خوش شانسی ژرمن ها بدانند اما مسئله چیز دیگری است و آن این است که مرز بین موفقیت و شکست به طرز شگفت آوری باریک است. وقتی تیمی در یک تورنمنت قهرمان می شود نمی توان این موفقیت را تنها به دیدار فینال نسبت داد. برای همین کمی به دیدار آلمان برابر برزیل و پیروزی ۷ بر ۱ ژرمن ها فکر کنید تا بدانید که مستحق قهرمانی واقعا چه کسی بوده است.
به سال ۲۰۱۴ بازگردیم جایی که ژرمن ها موفق شدند در اولین دیدار خود تیم ملی پرتغال را با نتیجه ی ۴ بر ۰ در هم بکوبند و در دور بعدی نیز مقابل الجزایر با نتیجه ی ۲ بر ۱ پیروز شوند جایی که مانوئل نویر با واکنش های استثنایی خود دروازه آلمان را از چندین خطر بزرگ حفظ کرد. در فینال جام جهانی ۲۰۱۴ نیز در برابر آرژانتین شاید هیگوآین اگر در موقعیت تک به تک با نویر موفق می شد الان نام آنها به جای ژرمن ها به عنوان قهرمان ثبت شده بود اما گل ماریو گوتزه آلمان ها را پیروز میدان کرد. شاید برخی این پیروزی را خوش شانسی ژرمن ها بدانند اما مسئله چیز دیگری است و آن این است که مرز بین موفقیت و شکست به طرز شگفت آوری باریک است. وقتی تیمی در یک تورنمنت قهرمان می شود نمی توان این موفقیت را تنها به دیدار فینال نسبت داد. برای همین کمی به دیدار آلمان برابر برزیل و پیروزی ۷ بر ۱ ژرمن ها فکر کنید تا بدانید که مستحق قهرمانی واقعا چه کسی بوده است.
حال سوالی که در این بخش به ذهن می رسد آن است که ژرمن ها از حالا به بعد باید چه کنند؟
تیم ملی آلمان با قهرمانی در جام کنفدراسیون سال ۲۰۱۷ نشان داد که چه جوانان بااستعداد و بزرگی دارد. همچنین قهرمانی تیم زیر ۲۱ سال آلمان در رقابت های اروپا در تابستان گذشته نشان از جوانان قدرتمند آلمان دارد. اما متاسفانه بسیاری از این بازیکنان در جام جهانی امسال به کار گرفته نشدند و جای خود را به بازیکنان با تجربه تری همچون اوزیل، خدیرا، بوآتنگ و نویر دادند یعنی همان نسلی که در سال ۲۰۱۰ در زمین آلمان درخشیدند. پس به نظر می رسد که ژرمن ها باید بیش از پیش جوان گرایی کنند و تغییری اساسی در تیم لحاظ کنند.
حال با وجود این شکست باید پرسید که آیا یوآخیم لوو همچنان مربی آلمان باقی خواهد ماند؟ مربی آلمان که بسیاری از موفقیت ها را می توان در کارنامه وی مشاهده کرد پیش از این رقابت ها قرارداد خود را تا سال ۲۰۲۲ تمدید کرده است و راینهارد گریندل رئیس فدراسیون آلمان نیز بیان داشته است که همچنان خواهان حضور لوو در نقش فعلی اش هستند.
چیزی در آخر باید گفت این است که نکته ی واضح آن است که ژرمن ها همیشه بعد از شکست قدرتمند تر از پیش بازگشته اند و توقع می رود این بار نیز دوباره شاهد ندای قهرمانی از جانب ژرمن ها باشیم. حتی شاید پیش از رقابت های یورو ۲۰۲۰.
دسته بندی ها : اخبار داغ , اخبار ویژه , جام جهانی 2018 , زندگی به سبک فوتبال - رضوانه نجفی , نویسندگان و مقالات
