چگونه شفر موفق به خراب کردن جشن قهرمانی پرسپولیس شد؟

فریادی که برانکو با ترکیبش زد
ترکیب اولیه پرسپولیس بوی چند چیز متفاوت را می داد؛ ترس از باخت، دلهره از غافلگیر شدن مقابل جناح راست آبی ها، تداوم لج بازی با بهترین پاسور لیگ هفدهم. بوی دیکتاتوری تمام عیار. ترکیب که اعلام شد این صدا به گوش رسید؛ این منم برانکو. حاکم اول و آخر. رامین رضاییان را به خاطر “هیچ”به نیمکت تیم بلژیکی تبعید می کنم، مهدی طارمی چون حاضر نیست قرارداد دو ساله امضا کند ۶ ماه زودتر می فرستم قطر تا با آن دو و نیم میلیاردی که قطری ها می دهند لابد قسمتی از رقم قرارداد خودم و بازیکنانم تامین شود. محسن مسلمان را مسخره وار روی نیمکت منگنه می کنم تا کمتر از ۱۵ روز دو شکست بزرگ مقابل السد و استقلال حاصل شود. این منم برانکو که تشخیص می دهم برای این بازی مهم باید جای “همه” مهم ها عوض شود. رسن ناگهان از روی نیمکت بلند می شود و به جای فرشاد به سمت راست می رود. منشا ناباورانه روی نیمکت می نشیند تا وحید امیری به علیپور نزدیک شود. فرشاد احمدزاده که مهمترین بازیکن هجومی تیم است از جایش برمی دارم و می برم سمت چپ تا مبادا وریا غفوری نفوذ کند و گل بزند! این منم برانکو که چون دو فصل متوالی تیم را قهرمان کردم هیچکس حق ندارد کوچکترین انتقادی از رفتارم کند. کلا من آگاه کل هستم، بدون هیچ اشتباهی.
ثمره ترکیب غلط
داربی با این ترکیب در هم ریخته آغاز شد. حدس زدن بازی پر اشتباه با این همه تغییر کار سختی نبود. پرسپولیس برای نخستین بار در طول همه این چند سال، نمی تواند سه پاس متوالی بدهد. رسن تنهاست و طبیعتا کاری از دستش بر نمی آید. علیپور “رابینسون گونه” در جزیره دور افتاده خودش منتظر کمک است. فرشاد سرجایش نیست. حسین ماهینی حتی یک سانتر که به بازیکن خودی برسد را قادر به ارسال نیست. توجه کنید همین ماهینی با سنی بالاتر جانشین رامین رضاییان شده که در داربی معروف بهار دو سال قبل یک تنه چپ آبی ها را به آتش کشید. اما چون برانکو با “بازیکن سالاری” مخالف است رامین باید برود تا ماهینی بدون “هیچ “کار مثبتی در ترکیب بماند. نتیجه این تغییرات در همان ۴۵ دقیقه نخست معلوم شد.
دسته گل سید جلال و شجاع به وریا
برسیم به صحنه گل؛ فرشاد احمدزاده چون سرجایش نیست، توپ را به راحتی لو می دهد. البته ۳۰ ثانیه قبلش محسن ربیع خواه در حالتی زننده و “تحقیر آمیز” مقابل امید ابراهیمی زمین خورد و توپ را لو داد. موج اول حمله آبی ها دور می شود اما احمدزاده توپ را لو می دهد. با پاس بلند سرور توپ به تیام می رسد. ناباورانه گل دوم السد بازسازی می شود البته با چند تغییر. سید جلال حسینی زرنگ است، نمی خواهد دریبل بخورد از این رو شهامت رفتن به پای مهاجم را ندارد. سید به مهاجم می گوید شما اول هرکاری دوست داری بکن تا من ببینم عکس العملم چیست. تیام که قطعا گل دوم بونجاح الجزایری را دیده بود توپ را عوض سمت چپ خودش که حسینی منتظر آن است، به سمت راست برد و سید جلال مثل همان صحنه فقط خوب نگاه کرد. با دقت تمام فقط نظاره . اما برخلاف ضربه بونجاح که برق آسا بود ضربه تیام آرام است و احتمالا در دستان بیرانوند جا می گیرد. ولی تکل نصفه و بی موقع شجاع خلیل زاده توپ را قطع می کند تا همان توپ با ضربه محکم وریا برود درون گل.این تنها گل بازی است. بیش از آنکه جباروف ، تیام و وریا همکاری کنند در این گل، شاهکار ابتدایی ربیع خواه، فرشاد، سید جلال و در نهایت شجاع دیده می شود. البته اگر برانکو ما را متهم به بی سوادی نکند.

فوتبال عین زندگی است. محل تاوان اشتباهات. شاید روزی روزگاری جایی شانس به یاری ات بیاید و مثل بازی رفت با یک پنالتی و دیگر هیچ، برنده بازی باشی.اما فوتبال مثل دنیا دار مکافات هم است. برانکو همه کار برای باختن تیمش کرد. هرکاری که لازم بود تا استقلال نیمه اول به گل برسد. ماموریت برانکو به بهترین شکل ممکن تمام شد.
نمک نشناسی در حق این سه نفر
هنوز یک نیمه برای جبران باقی مانده است.

خیلی ها اعتقاد داشتند که اگر برانکو به درستی مهره هایش را از روی نیمکت بلند می کرد دست کم بازنده بازی نبود.سیامک نعمتی مزد آن گل ها و نجات دادن هایش را گرفت. محسن مسلمان که ۵۰ دقیقه تمام هواداران صدایش می زنند جواب ۹ پاس گلش را می گیرد. شایان مصلح که بازی قبل نشان داده بود قدرت هدزنی بالایی دارد و حتی می تواند به عنوان مهاجم برای هد زدن به کمک تیمش بیاید هم مزد بازی خوبش را می گیرد.
هر سه این هدیه را دریافت کردند که هیچ سهمی در افتضاح داربی هشتاد و ششم نداشته باشند.
آنها روی نیمکت ماندند تا برانکو باز هم آزموده ها را بیازماید. حسین ماهینی که عملا جناح راست پرسپولیس را فلج کرده بود می شود راهکار پرسپولیس برای گلسازی. برانکو ،کمال را بیرون می کشد تا ماهینی با قدرت بالای بازیسازی اش و آن همه پاس گلی که در همه این سال ها داده(!) به وسط زمین برود. منشا بعد از مرگ مغزی پرسپولیس به زمین می آید اما مثل همه بازی های قبل هیچ پاس درستی نه به علیپور می دهد و نه از او می گیرد. دو هوو چشم دیدن هم را ندارند. فاجعه یعنی این که دست کم تا زمستان ۹۷ پرسپولیس باید این دو را به هر قیمتی کنار هم تحمل کند!
سقوط یک دیکتاور عرض دو سال
برانکو در قامت یک دیکتاتور تمام عیار حاضر شد. دو سال قبل بود که تیمش در داربی چهار گل زد و شاهد یکی از تاکتیکی ترین بازی های همه این سال ها بودیم. اما مربی ترسو برخلاف آن بازی که محتاج سه امتیاز بود، امروز فقط یک امتیاز می خواهد تا قهرمانی زودهنگامش را جشن بگیرد. یک فلش بک دیگر. قهرمانان آن روز چه کسانی بودند؟ طارمی، رامین رضاییان، مسلمان. بله هر سه به نوعی غایب شدند تا برانکو به فوتبال نویس های بی سواد ایرانی بقبولاند، فرشاد احمد زاده بازیساز قهاری در میانه میدان است. دلیل می خواهید؟ پاس گلش مقابل استقلال خوزستان. توجیه نشدید؟
اما اینکه چرا در داربی از ارسال یک پاس معمولی عاجز بود دیگر ربطی به جامعه بی سواد فوتبال نویس ایرانی ندارد.

فرق شفر با دیگر مربیان بازنده

شفر بازی رفت را کاملا غافلگیرانه باخت. یک گل همان ابتدای بازی دریافت کرد ولی هرچه کرد نتوانست گل بزند. اما این بار دیگر اشتباه چندماه قبل را مرتکب نشد. گفت دیگر نمی خواهم من گل اول را بخورم. با همین فرمول ساده بازی را در آورد. گیرم که نیمه دوم کلا اتوبوس پارک کرد. خب موقعیت های تیم قرمز چندتا بود؟ اصلا کدام بازیساز در آن وسط بود که بخواهد زمین را مدیریت کند؟ این هنر برانکوست که می تواند با چند جا به جایی ساده، کاری کند وحید امیری و فرشاد احمدزاده بعنوان مهمترین بازیکنان قرمزپوش، نود دقیقه محو شوند. بدون یک ارسال درست. بدون یک موقعیت گل. بدون یک ضربه خوب در چارچوب. بیچاره هواداران استقلال که تصور می کردند اگر رحمتی به بازی نرسد ارشیا بابازاده جوان قادر به مهار موج حملات حریف نیست. رحمتی حتی با ویلچر هم درون دروازه مشکلی پیدا نمی کرد چون در طول همه نود دقیقه فقط دو شوت آرام( امیری و علیپور) درون چارچوب بود و مابقی همه طبقه دوم .
این سوپرایز برانکو بود. مردی که می توانست زیباترین پایان را برای تیمش در هفته بیست و پنجم رقم بزند. پرسپولیس اگرچه روی کاغذ نه، ولی طبیعتا قهرمان لیگ هفدهم شده اما سوپرایز برانکو اینگونه بود که یک جشن را به عزای عمومی مبدل سازد.

مهدی طاهرخانی – خبرگزاری پارس فوتبال