بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

مردم اسنوکر را با اسم من شناختند ؛ در ایران به ورزش حرفه ای بها نمی دهند

حسین وفایی:تا ۴۵ سالگی به اسنوکر ادامه می دهم

نویسنده : خبرگزاری فوتبال ایران
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : سه شنبه 26 دی 1396 | 19:18
حسین وفایی

اسنوکرباز حرفه ای ایران از نداشتن اسپانسر به عنوان یک معضل بزرگ برای ادامه کار خود در این ورزش یاد می کند.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

اگر اسنوکر را دنبال کرده باشید، حتما نام حسین وفایی به گوشتان آشناست. پسر ۲۳ ساله آبادانی که در ۶، ۷ سال اخیر توانسته با حضور در جمع بازیکنان حرفه ای جهان به افتخارات بزرگی دست پیدا کند. او که در فاصله مسابقات خود در تورهای حرفه ای در ایران به سر می برد، چند روز قبل میهمان ما در “ورزش سه” بود. حسین وفایی درباره مسائل مختلف صحبت کرد؛ اما نکته ای که شدیدا روی آن تاکید داشت و در اظهاراتش هم مطرح کرد، نداشتن حتی یک اسپانسر در داخل کشور است. وقتی این مطرح ترین اسنوکرباز ایران خودش را با رقبای خارجی اش مقایسه می کند، متوجه تفاوت های زیادی در حمایت های صورت گرفته می شویم.

در ادامه، مشروح صحبت های حسین وفایی را می خوانید.

سال خوبی را سپری کردم

حسین وفایی:

تا الان وضعیت خوبی داشتم. امسال نزدیک به ۱۵، ۱۶ بازی کردم و ۱۳ برد پشت سر هم داشتم. ۲ مسابقه اخیر بود که در سال جاری برای اولین بار شکست خوردم. سال خوبی را سپری کردم و هنوز هم تمام نشده است. تقریبا ۲ هفته دیگر به مسابقاتی می روم که سال گذشته در آن سوم شدم و توانستم جاد ترامپ، مرد شماره یک جهان را شکست دهم. فصل مسابقات حرفه ای اسنوکر از ماه آوریل(فروردین) آغاز می شود و به صورت پیوسته تا پایان سال ادامه دارد. شاید بیشترین تعطیلی برای اسنوکربازان حرفه ای ۲۰ روزه باشد.

در ۱۶ سالگی قهرمان جهان شدم

حسین وفایی:

۱۶ ساله بودم که توانستم رکورد دنیا را بزنم و به عنوان کوچکترین بازیکن قهرمان مسابقات جهانی آماتور در رده سنی آزاد شوم. از همان جا بود که بازیکن حرفه ای شناخته شدم و الان چند سالی است که در تورهای حرفه ای شرکت می کنم.

پدرم باعث شد بیلیارد را یاد بگیرم

حسین وفایی:

من تقریبا ۶ سالم بود که به رشته اسنوکر علاقه مند شدم. دلیلش هم فقط خانواده ام به ویژه پدرم بود. مقابل خانه ما یک باشگاه بیلیارد افتتاح شد. من روی پشت بام بودم که این باشگاه را دیدم و نمی دانستم اسم این بازی چی هست. وقتی از پدرم پرسیدم، او دست مرا گرفت و به آن باشگاه بیلیارد برد. خودش هم تا حدودی این بازی را بلد بود و سعی کرد به من بیلیارد را آموزش دهد. از همان جا بود که دیگر مسیر زندگی من تغییر کرد. به بیلیارد علاقه مند شدم و شاید چند روز در هفته به آن باشگاه روبروی خانه مان می رفتم. هر روز بیلیارد برای من شیرین تر می شدم. آن موقع میزها کوچکتر از الان بود و به همین خاطر قد من به میز می رسید. اولین مقامی که من آوردم، ۱۵ سالگی در مسابقات آسیایی بود. حدود ۲ سال بعد قهرمان جهان شدم و توانستم حرفه ای شوم. حدود ۲ سال هم اجازه شرکت در مسابقات را به دلیل مشکلات ویزایی نداشتم.

مردم اسنوکر را با اسم من شناختند

حسین وفایی:

من سال ها برای این رشته زحمت کشیدم و پرچم ایران را در مسابقات مختلف بالا بردم. البته از سوی مردم حمایت شدم چون می دانم که خیلی ها بازی های مرا می بینند. تا چند سال قبل شرایط اسنوکر سخت تر بود و شناخت کمتری از این رشته وجود داشت. شاید اگر من مقام های خوبی نمی آوردم، این رشته پایین تر می رفت و کمتر دیده می شد. خدا را شکر توانستم با بازی های که کردم، این رشته را بیش از قبل به مردم معرفی کنم.

در ایران به ورزش حرفه ای بها نمی دهند

حسین وفایی:

خیلی وقت است که از تور آماتورها جدا شدم و متاسفانه قانون کشور ما می گوید که فدراسیون و دیگر مسئولان وقتی یک بازیکن حرفه ای می شود، هیچ کاری با آن ندارند. در واقع ورزش ایران فقط برای آماتورها تعریف شده است. من خبر ندارم که در ایران چه می گذرد. با این حال شخصا سعی کردم که به بازیکنان ایرانی و علاقه مندان به این رشته کمک کنم تا به آرزوهایشان برسند. شاید خیلی ها مثل من آرزو داشته باشند که در تور حرفه ای بازی کنند. متاسفانه مربی در ایران زیاد نیست و به همین خاطر من تورهای آموزشی ام را آغاز کردم و به شهرهای مختلف می روم.

با هزینه شخصی به مسابقات می روم

حسین وفایی:

از نظر اسپانسر هم باید بگویم متاسفانه هیچ حامی در ایران با من همکاری نمی کند. این آرزوی من است که بتوانم یک اسپانسر ایرانی داشته باشم و به عنوان یک ایرانی با اسپانسر ایرانی در تور حرفه ای شرکت کنم. من در رده ۳۹ جهان بودم و با ۲ باختی که آوردم، الان رنک ۴۳ جهان هستم. من با اینکه جزو نفرات برتر جهان هستم، با هزینه شخصی به سفرهای مختلف برای حضور در مسابقات می روم. تنها انگیزه ای که برای من وجود دارد، جوایزی است که می توانم با رسیدن به مراحل بالاتر در تورهای حرفه ای بگیرم. این مساله برای من خیلی سخت است که در کشور خودم نمی توانم یک اسپانسر پیدا کنم. هنوز شاید اسپانسرها راجع به رشته اسنوکر چیز زیادی نمی دانند. صداوسیما و رسانه ها در شناساندن اسنوکر و شخص من به مردم و اسپانسرها موثر هستند و می توانند با پخش بازی های من در تور حرفه ای کمک شایانی کنند.

پخش مسابقات اسنوکر خوشحال کننده است

حسین وفایی:

من تا به حال ندیدم که صداوسیما بازی های مرا پخش کند؛ اما از چند تن از دوستان شنیدم که بازی های من چند باری از شبکه ورزش پخش شده است. البته جا دارد از سایت آنتن هم تشکر کنم که بازی های من و در مجموع رقابت های حرفه ای اسنوکر را پوشش می دهد. در مجموع می توانم بگویم اتفاق خیلی خوبی است که مردم می توانند بیشتر اسنوکر را بشناسند. وقتی یک نفر برای اولین بار اسنوکر را می بیند، تحقیق می کند تا متوجه شود قهرمان این رشته کیست.

یک مسابقه من ۱۱ ساعت طول کشید!

حسین وفایی:

اسنوکر هم مثل سایر رشته ها نیاز به داشتن بدنی آماده از نظر جسمی و ذهنی دارد. بازیکنان اسنوکر بیشتر برای تمرین و آماده سازی خود می دوند. به خاطر اینکه فشار و استرس در طول این بازی آنقدر بالاست که نیاز به آمادگی جسمانی بالا دارد. مثلا مسابقه فینال من در رقابت های آماتورها ۱۱ ساعت طول کشید که حتی ایستادن هم برای یک نفر سخت است، چه برسد به اینکه بخواهیم یک بازی سخت مثل اسنوکر را انجام دهیم. کوچکترین لغزش در اسنوکر مساوی با باخت است و نیاز به آمادگی جسمانی بالایی دارد.

تا ۴۵ سالگی به اسنوکر ادامه می دهم

حسین وفایی:

راجع به اینکه تا چه زمانی می توانم و می خواهم اسنوکر را به صورت حرفه ای دنبال کنم، خیلی فکر نکرده ام. در فوتبال و والیبال هم اگر بدنتان را سالم نگه دارید، می توانید تا ۴۰ سالگی بازی کنید. شاید اسنوکر کمی دوران حرفه ای اش طولانی تر باشد و مثلا هر کسی می تواند تا ۵۰ سالگی هم بازی کند؛ اما این در صورتی است که بخواهید افت و باخت های پیاپی خودتان را ببینید. اگر یک اسنوکرباز حرفه ای بخواهد در اوج کنار برود، نهایتا همان ۴۵ سالگی کافی است. من هم سعی می کنم تا همان مقطع ادامه دهم. با این حال آدمی هستم که اصلا از باخت خوشم نمی آید و فقط دوست دارم ببرم. وقتی یک بازی را می بازم، شدیدا عصبانی می شوم. به همین دلیل دوست ندارم به جایی برسم که افت کنم و اکثرا بازنده باشم. روزانه ۸ ساعت تمرین می کنم و مسلم است که هیچ وقت نمی توانم باختن را هضم کنم. من از بچگی همیشه برنده بودم و به بردن عادت دارم.

خارجی ها بیشتر مرا می بینند

حسین وفایی:

اکثر تماشاگران مسابقات اسنوکر به صورت تلویزیونی هستند و خیلی مرسوم نیست که تعداد بالایی در سالن باشند. شاید این رشته بیشترین یکی از پرمخاطب ترین ورزش ها در جهان باشد. رقبای من در کشور خودشان دائما روی آنتن هستند. خیلی ها به من می گویند تو بیشتر در کشورهای خارجی روی آنتن هستی تا اینکه در کشور خودت این اتفاق برایت رخ دهد. من هر موقع بازی می کنم، ۴ ساعت روی آنتن یکی از پربیننده ترین شبکه های ورزشی جهان هستم. حیف است اگر اسپانسر داخلی نداشته باشم و نتوانم یک برند ایرانی را تمام دنیا معرفی کنم.

در چین بیشتر از ایران طرفدار دارم

حسین وفایی:

یادم می آید سال گذشته در یک مسابقه در چین سوم شدم و وقتی می خواستم از آسانسور پایین بیایم، نمی توانستم از بین جمعیت عبور کنم. تمامی علاقه مندان مجله مسابقات را گرفته بودند تا من امضا کنم یا با آنها عکس بگیرم. حتی زمانی که می خواستم فرودگاه بروم، برخی از علاقه مندان تا آنجا آمده بودند که با من عکس بگیرند. من در چین طرفداران زیادی دارم و حتی می توانم بگویم بیشتر از ایران است. البته در ایران هم خدا را شکر شناخت مردم نسبت به اسنوکر و من بیشتر شده است. شاید در طول روز هر جایی که می روم، تعدادی از افراد مرا می شناسند و درخواست عکس یادگاری می کنند. می توانم بگویم از هر ۱۰۰ نفر، حداقل ۵۰ نفر اسنوکر را می شناسند.

رقبایم سالانه ۴۰ میلیون پوند درآمد دارند

حسین وفایی:

شاید خیلی پیش آمده که شرایط خودم را با رقبایم مقایسه کنم. در واقع می توانم بگویم آنقدر مقایسه کردم که موهایم کم کم سفید می شود! بهتر است از چین شروع کنم. دینگ جون هوی، یکی از ستاره های اسنوکر که فکر می کنم مرد شماره ۵ جهان است؛ سالی ۲ میلیون پوند از اسپانسر می گیرد. او ۴۰ میلیون پوند هم از طریق تبلیغات تلویزیونی و اینترنتی درآمد دارد. لیانگ هن پو، دومین بازیکن سرشناس چین هم یک میلیون پوند درآمد اسپانسری اش است. رونی سالیوان که به او اعجوبه اسنوکر جهان می گویند، راه می رود و پول در می آورد. خیلی از کشورها او را به مدت یک روز دعوت می کنند و برای اجرای یک نمایش ۱۲۰ هزار پوند می گیرد. حتی سالیوان وقتی به مسابقات چین می آید، روزانه ۷۵ هزار پوند دریافت می کند.

سالیوان پرسید در کشورت تو را می شناسند؟

حسین وفایی:

این حمایت ها تاثیر زیادی روی روحیه بازیکنان اسنوکر دارد. من حتی از کنار این مبالغ سنگین هم رد نمی شوم. دائما روی ذهن خودم کار می کنم و می گویم که با قدرت ادامه بده و بالاخره روزی حمایت خواهم شد. این اسنوکربازانی که اسمشان را بردم، با حمایت همین اسپانسرها به اینجا رسیدند. رونی سالیوان مربی من هم هست و با هم دوستی نزدیکی داریم. سالیوان به من می گوید اگر ببینم تو می توانی در کشور خودت اسپانسر پیدا کنی، مطمئن باش که من ۲ اسپانسر به تو معرفی می کنم. می گوید من اول باید ببینم که در کشور خودت کسی تو را می شناسد. این واقعا باعث تاسف است. واقعا گاهی اوقات من انگیزه ام را از دست می دهم.

از سختی های ورزش حرفه ای لذت می برم

حسین وفایی:

زندگی حرفه ای همیشه سخت است چون زمان زیادی برای خودت نداری و باید از تک تک دقایق استفاده کنی. وقتی در مسابقات هستم، دائما باید در کشورهای دیگر سرگردان باشم. گاهی اوقات تنظیم خوابم به هم می ریزد و مشکل پیدا می کنم. با این حال این راهی است که خودم انتخاب کردم و از آن هم لذت می برم. می توانم بگویم شرایط زندگی ام عالی است و راضی هستم. وقتی برنده می شوم، همیشه همه چیز خوب است.(باخنده)

از قطر، امارات و عربستان پیشنهاد داشتم

حسین وفایی:

برای من اینکه بخواهم به کشور دیگری بروم و با ملیت آنها بازی کنم، خیلی راحت است. ۱۵ ساله بودم که قطر به من گفت به اینجا بیا و برای ما بازی کن. امارات همین الان مرا می خواهد یا اینکه حتی از عربستان هم پیشنهاد داشتم. واقعا پول خیلی خوبی هم به من می دادند؛ اما خیلی بیشتر از آن را می توانستم از تور حرفه ای به دست بیاورم. به همین خاطر هیچ وقت فکر نمی کردم که با حضور در تور حرفه ای هم نتوانم اسپانسر ایرانی پیدا کنم. اسپانسرهای خارجی هم این را نگاه می کنند که در کشور خودم کسی مرا می شناسد و حمایت می کند تا آنها هم روی من سرمایه گذاری کنند. اگر ببینم که قرار است شرایط همینطور پیش برود، شاید تصمیم دیگری بگیرم.

آبادانی ها عاشق فوتبال هستند

حسین وفایی:

به جز اسنوکر گاهی اوقات می دوم تا تپش قلبم بالا برود و پذیرش هر گونه سختی و استرسی را داشته باشم. برای تماشا کردن هم تنیس را دوست دارم و گاهی اوقات دنبال می کنم؛ اما آنقدر در سفر هستم که دوست دارم فقط وقتی پیدا کنم تا به استراحت برسم. درباره فوتبال هم باید بگویم که اصلا این رشته جدا از تمام رشته ها است. فرقی نمی کند ورزشکار کدام رشته باشی، در هر صورت همه فوتبال را دنبال می کنند. می توانم بگویم در تمام کشورها فوتبال ورزش اول است. من هم قبل از اینکه اسنوکر را دنبال کنم، فوتبال بازی می کردم. در آبادان، شهر زادگاه من همه عاشق فوتبال هستند. تیم شهرمان هم این فصل نتایج خوبی گرفته است. البته نفت آبادان همیشه اوایل فصل خوب است؛ اما آخر فصل فصل سقوط می کند!

امیدوارم بتوانم به زلزله زدگان کمک کنم

حسین وفایی:

وقتی آن اتفاق تلخ برای مردم کرمانشاه رخ داد و در خیلی از شهرهای آن منطقه زلزله شدیدی آمد، خیلی دوست داشتم بتوانم کمکی به هموطنان کنم؛ اما متاسفانه موقعیتی پیش نیامد تا چنین کاری انجام دهم. در ذهنم این برنامه را داشتم که یکی از چوب های بازی ام در اسنوکر را به حراج بگذارم و به زلزله زدگان کمک کنم. امیدوارم مسئولان کمکم کنند تا چنین کاری را انجام دهم چون هنوز هم دیر نشده و مردم آن منطقه نیاز به کمک دارند. واقعا برای دل خودم این کار را می خواهم انجام دهم. برخی فکر می کنند برای نمایش چنین کاری را می کنم؛ اما برای من مهم نیست که آن دسته چه فکری می کنند. کاری که خودم دوست دارم را انجام می دهم و امیدوارم چنین اتفاقی رخ دهد. متاسفانه زمانی که چنین اتفاقی رخ داد، من در مسابقه بودم و نتوانستم در آن مقطع کمک کنم. هنوز هم دیر نشده و امیدوارم بتوانم به نوبه خودم کمک کن

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.