احترام، میراث مشترک دو قطب فوتبال ایران
منبع : طرفداری
پرسپولیس و استقلال در طول سالیان، با وجود هر میزان رقابت و حساسیت، نشان دادهاند که میتوان رقیب بود و در عین حال به ریشهها و جایگاه یکدیگر احترام گذاشت.
طرفداری | در آستانۀ دربی صد و ششم، رویدادی که هر سال نهفقط یک مسابقه، بلکه یک میعادگاه فرهنگی برای میلیونها هوادار است، انتشار ویدیوی رسمی باشگاه پرسپولیس با تأکید بر «شش دهه رقابت همراه با احترام»، بار دیگر اهمیت نقش تاریخی این دو قطب فوتبال ایران را یادآور شد. حرکتی که در فضای پرهیجان فوتبال میتواند همچون یک پیام وحدتبخش عمل کند؛ پیامی که میگوید اصالت یک باشگاه فقط در عنوانها نیست، در رفتار و میراث فرهنگیاش نیز هست.
پرسپولیس و استقلال در طول سالیان، با وجود هر میزان رقابت و حساسیت، نشان دادهاند که میتوان رقیب بود و در عین حال به ریشهها و جایگاه یکدیگر احترام گذاشت. همین نگاه است که دربی را به یک «برند ملی» تبدیل کرده؛ رقابتی که نه میتوان مشابهش را ساخت و نه میتوان آن را از حافظۀ جمعی فوتبال ایران حذف کرد.
در این میان، کریخوانی آن چاشنی دلچسب و جداییناپذیر فوتبال، جایگاه ویژهای دارد. کریخوانی اگر در مرز احترام بماند، نهتنها آسیبی ایجاد نمیکند، که روح فوتبال را زندهتر و جذابتر میسازد. هواداران در همهجای دنیا از این زبان مشترک استفاده میکنند؛ زبانی که رقابت را رنگی میکند، اما حرمت را از بین نمیبرد. تفاوت میان کری و توهین، همان تفاوت میان شور و آشوب است؛ و باشگاههای بزرگ این مرز را بهتر از دیگران شناختهاند.
اقدام اخیر پرسپولیس، علاوه بر پیام صریحش درباره لزوم حفظ اخلاق ورزشی، بهطور غیرمستقیم بار دیگر جایگاه باشگاههایی را روشن ساخت که دهههاست ستونهای اصلی لیگ ایراناند. بزرگی در فوتبال ادعا نیست؛ مسیر است. مسیری که از ثبات، فرهنگسازی، احترام متقابل و تعامل حرفهای میگذرد. البته این بدان معنا نیست که نقش باشگاههای جدیدتر یا تیمهایی که در سالهای اخیر پرقدرت ظاهر شدهاند نادیده گرفته شود؛ فوتبال ایران امروز به تنوع و رقابت نیاز دارد. اما آنچه دو قطب دیرینۀ فوتبال ایران را متمایز میکند، حجم تجربه، تاریخ مشترک و رفتارهای نهادینهشدهای است که در حساسترین شرایط نیز از آن عدول نکردهاند.
در روزهایی که گاهی هیجان جای عقل را میگیرد و فضای مجازی مرز میان شوخی و بیاخلاقی را مخدوش میکند، ویدیوی پرسپولیس میتواند یادآور یک اصل ساده برای همۀ باشگاهها باشد: رقابت زیباست، اما تنها زمانی ماندگار میشود که احترام در کنار آن بایستد.
این همان میراثی است که از شش دهه دربی بهجا مانده و میتواند در سالهای پیشرو چراغ راه فوتبال ایران باشد؛ فوتبالی که هم کری میخواهد و هم کرامت.
