از درخشش ناشنوایان در برزیل تا افت در توکیو؛ عقبگرد تدریجی یا هشدار بحران؟/ مروری بر یک کارنامه ناموفق
منبع : خبرگزاری میزان
کار کاروان ناشنوایان ایران در المپیک ۲۰۲۵ توکیو با ۳۷ مدال به پایان رسید، اما رتبه از سوم به هفتم سقوط کرد؛ افتی که خبر از هشدار بحران مدیریت و برنامهریزی میدهد.
با پایان یافتن بازیهای المپیک ناشنوایان ۲۰۲۵ در توکیو، زمان آن رسیده است که فراتر از هیجان مسابقات به ارزیابی دقیق و البته صریح عملکرد کاروان ایران بپردازیم. هرچند تلاش ورزشکاران ایرانی در این رویداد شایسته قدردانی است، اما نگاه واقعبینانه نشان میدهد که فاصله قابل توجهی میان دستاورد امروز و جایگاه درخشان ایران در دوره گذشته وجود دارد؛ فاصلهای که نهتنها در تعداد مدالها بلکه در کیفیت آنها نیز آشکار است.
در حالی که جدول نهایی توزیع مدالها، سلطه اوکراین را با ۸۵ مدال شامل ۲۹ طلا، ۳۱ نقره و ۲۵ برنز نشان میدهد و پس از آن ژاپن با ۳۸ مدال (۱۳ طلا، ۷ نقره و ۱۸ برنز) و آمریکا با ۲۳ مدال (۱۱ طلا، ۴ نقره و ۸ برنز) قرار گرفتهاند، کاروان ایران در جایگاه هفتم ایستاد؛ جایگاهی که در مقایسه با دوره پیشین یک عقبگرد جدی محسوب میشود.
این در حالیست که کاروان ایران در برزیل با حضور در ۸ رشته موفق شد ۴۰ مدال شامل ۱۴ طلا، ۱۲ نقره و ۱۴ برنز کسب کند و در جایگاه سوم جهان قرار گیرد. اما در المپیک ۲۰۲۵، با وجود حضور گستردهتر در ۱۲ رشته، مجموع مدالها به ۳۷ عدد کاهش یافت و مهمتر آنکه تعداد مدالهای طلا تقریباً نصف شد. این افت در رشتههایی رخ داد که پیشتر ستون اصلی مدالآوری ایران محسوب میشدند.
بررسی دقیقتر عملکرد رشتهها نشان میدهد که جودو یکی از بزرگترین نقاط سقوط ورزش ناشنوایان ایران در این دوره بوده است. رشتهای که در ۲۰۲۱ سه مدال طلا و چند نقره برای کشور به ارمغان آورده بود، امسال حتی یک مدال طلا یا نقره کسب نکرد و تنها به چند مدال برنز بسنده شد؛ نتیجهای که بهروشنی نشانگر کاهش کیفیت فنی و آمادگی تیمی است.
پس از آن فوتبال ناشنوایان بود که با توجه به درخشش این رشته در دوره گذشته؛ حالا آنها حتی از کسب یک برد هم عاجز بودند و شاید حواشی پیش از حضور این تیم در این مسابقات و عدم آمادگی ذهنی و جسمی بازیکنان را میتوان عامل اصلی آن دانست. این در حالیست که تیم ملی فوتبال ناشنوایان در المپیک برزیل در بین ۸ تیم برتر قرار گرفته بود و حالا پس از یک شکست و یک تساوی خداحافظی تلخی با این تورنمنت داشت. تیمی که تا سالیان گذشته موفق بوده؛ حالا پرسشی جدی از فدراسیون است که چه بلایی بر سر این رشته آوردند.
آنچه این ناکامی را حساستر میکند، حجم قابلتوجه منابع و بودجهای است که برای اعزام تیم فوتبال ناشنوایان اختصاص یافت؛ منابعی که به اعتقاد برخی کارشناسان میتوانست صرف اعزام ورزشکاران بیشتری در رشتههای انفرادی شود و جایگاه کاروان ایران را در جدول مدالها بهبود بخشد.
- بیشتر بخوانید
- از بودجه میلیاردی تا ناکامی فوتبال ناشنوایان/ وقتی تصمیمهای اشتباه، فرصتهای کاروان ایران را میسوزاند
کشتی فرنگی نیز که در دوره گذشته با چهار مدال طلا یکی از پایههای اصلی موفقیت ایران بود، این بار تنها ۲ مدال طلا کسب کرد. تکواندو نیز از ۳ طلای دوره ۲۰۲۱ به دو طلا در توکیو کاهش یافت. پومسه که در برزیل به مدال طلا دست یافته بود در توکیو بدون طلا و با افت محسوس به کار خود پایان داد. حتی دوومیدانی که در دوره پیش یک طلای ارزشمند در پرتاب دیسک داشت در این دوره بدون مدال باقی ماند. تنها رشتهای که رشدی نسبی داشت، تیراندازی بود که برای نخستین بار دو مدال برنز کسب کرد. رشته والیبال ساحلی نیز در توکیو به جایی نرسید و حتی در حالیکه والیبال ساحلی در برزیل جزو ۴ تیم برتر بود و عنوان پدیده مسابقات را کسب کرده بود، در این دوره؛ نه تیم (الف) و نه تیم (ب) به نیمهنهایی نرسیدند.
نکته قابل تأمل آنجاست که با وجود افزایش تعداد رشتههای اعزامی از ۸ به ۱۲ رشته خروجی نهایی نهتنها بهتر نشد، بلکه به شکل کاملاً معناداری افت کرد. این مسئله نشان میدهد که مشکل نه در کمبود رشته یا تعداد ورزشکار، بلکه در کیفیت مدیریت، برنامهریزی، آمادهسازی و حمایتهای فنی نهفته است. کاروان ایران امسال در حالی رتبه هفتم را کسب کرد که در دوره قبل سوم جهان بود؛ سقوطی که نمیتوان آن را به شانس، تغییر حریفان یا اتفاقات مسابقه نسبت داد.
هدف این گزارش، یادآوری این حقیقت است که ارزیابی عملکرد تنها با نگاه دقیق به گذشته ممکن است. نمیتوان از افت در جودو، کاهش طلا در کشتی فرنگی و تکواندو، حذف مدال در دوومیدانی و کاهش نقرههای کاراته بهسادگی عبور کرد. اینها نشانههایی است که باید جدی گرفته شود، زیرا ورزش ناشنوایان ایران ظرفیتهای ارزشمندی دارد که با برنامهریزی درست میتواند بار دیگر به سکوهای جهانی بازگردد.
اکنون زمان پاسخگویی و بازنگری است؛ زمان آنکه فدراسیون با نگاهی مسئولانه به این پرسش اساسی بپردازد که چگونه کاروانی که با حضور در ۸ رشته توانست سوم جهان شود، با افزایش دامنه مشارکت به ۱۲ رشته به رتبه هفتم سقوط کرد؟ این پرسشی است که افکار عمومی، جامعه ورزشی و خود قهرمانان حق دارند پاسخی روشن برای آن داشته باشند که با وجود چنین بودجهای، رتبه کاروان ایران چرا آب رفت!
