خاطرات فوتبالی با گیلبرتو سیلوا؛ دیوار نامرئی تیم ملی برزیل و آرسنال، از قهرمانی جهان تا شکست‌ناپذیران

طرفداری | گیلبرتو سیلوا (Gilberto Silva) زاده هفت اکتبر ۱۹۷۶ در شهر لاگوا داپراتای برزیل است. او در پست‌های هافبک دفاعی، هافبک مرکزی و دفاع میانی بازی می‌کرد. گیلبرتو در خانواده‌ای با پدری آهنگر و مادری خانه‌دار بزرگ شد. خانه گیلبرتو در کودکی، آنقدری کوچک بود که او به همراه سه خواهرش در یک اتاق می‌خوابید. او از کودکی به فوتبال علاقه‌مند بود و در خیابان‌ها با هم‌سالانش بازی می‌کرد. سیلوا خیلی زود به تیم‌های پایه آمریکا مینیرو پیوست و در پست دفاع مرکزی بازی می‌کرد. پس از بازنشستگی پدر، او در ۱۵ سالگی مجبور به تأمین معاش خانواده‌اش شد و مدتی فوتبال را برای رسیدگی به این مهم، رها کرد. گیلبرتو در یک کارخانه شیرینی‌پزی مشغول به کار شد و ماهی ۵۰ پوند، درآمد داشت.

پس از چهار سال دوری از فوتبال، این بازیکن با کمک دوستانش به فوتبال بازگشت و توانست مدیران باشگاه آمریکا مینیروی برزیل را به حضورش در تیم اصلی، راضی کند. او در نخستین فصل حضورش در آمریکا مینیرو که در سری‌ب برزیل حضور داشت، یکی از ارکان خط دفاعی این باشگاه بود و به صعود آن‌ها به سطح برتر کشورش، کمک کرد. این بازیکن در فصل ۱۹۹۸ سری‌آ، موفق به حضور در ۲۰ بازی و گلزنی برابر رسیفه شد. پس از سقوط آمِریکا به سری‌ب، او یک فصل دیگر در این باشگاه باقی ماند و به آمار ۲۶ بازی و دو گل رسید. گیلبرتو در سال ۲۰۰۰، تصمیم گرفت تا به تیم رقیب یعنی اتلتیکو مینیرو منتقل شود. اتلتیکو، مبلغی معادل با سه میلیون یورو را برای جذب این بازیکن پرداخت کرد. ۳۴ بازی و یک گل در فصل ۲۰۰۰، ۳۲ بازی و پنج گل در فصل ۲۰۰۱ و ۲۱ بازی و دو گل در فصل ۲۰۰۲، حاصل سه فصل حضور گیلبرتو در اتلتیکو مینیرو بود. حضور سرمربی خوش‌فکری چون کارلوس آلبرتو پریرا در اتلتیکو، عامل اصلی پیشرفت محسوس گیلبرتو در ترکیب تیمش بود زیرا این بازیکن با جابه‌جایی به پست هافبک دفاعی، پدیده فوتبال برزیل شد.

در نقل و انتقالات تابستانی فوتبال اروپا، پس از جام جهانی ۲۰۰۲، گیلبرتو مورد توجه دو باشگاه مطرح فوتبال انگلستان یعنی آرسنال و استون ویلا قرار داشت. نتیجه کورس این دو باشگاه برای جذب هافبک برزیلی، حضور این بازیکن در تمرینات پیش فصل آرسنال بود اما انتقال ۴.۵ میلیون پوندی او، پس از محرومیت مینیرو از جذب بازیکن در پنجره نقل و انتقالاتی، به دلیل عدم پرداخت بدهی بازیکنان پیشین، مدتی به تعویق افتاد. شروع کار این بازیکن در آرسنال، بازی در سوپرکاپ انگلستان برابر لیورپول بود که با گل پیروزی‌بخش‌اش در دقیقه ۶۹، همراه شد. گلزنی در ثانیه بیستم دیدار برابر آیندهوون در لیگ قهرمانان اروپا، نام گیلبرتو را به تاریخچه گل‌های زودهنگام تاریخ فوتبال، اضافه کرد. او در فصلی که با هافبک‌هایی مثل پاتریک ویرا و ادو گاسپار، برای حضور در ترکیب اصلی رقابت داشت، آمار ۴۸ بازی، سه گل و چهار پاس گل را به ثبت رساند. گیلبرتو در آرسنال شکست‌ناپذیر فصل ۰۴-۲۰۰۳، عضوی کلیدی از ترکیب اصلی تیمش بود و توانست در بازی‌های آرسنال برابر میلدزبورو، نیوکاسل، لیدز و لستر سیتی گلزنی کند. او در این فصل، آمار کلی ۴۵ بازی، چهار گل و چهار پاس گل را به ثبت رساند و همانند یک نگهبان پنهانی، تکل‌های دقیق و جای‌گیری‌های بی‌نقصی داشت و به لقب «دیوار نامرئی» رسید.

او فصل ۰۵-۲۰۰۴ را با گلزنی در سوپرکاپ انگلستان یا جام خیریه شروع کرد و دروازه منچستر یونایتد را باز کرد. در طول همین فصل بود که کمردرد شدید، گیلبرتو را از ترکیب اصلی تیمش دور کرد؛ نتیجه اسکن کمر این بازیکن، نشانگر شکستگی مهره‌های کمرش بود. این آسیب‌دیدگی می‌توانست حرفه گیلبرتو را به خطر بیندازد و به همین دلیل، او برای توان‌بخشی بیشتر راهی برزیل شد و مدتی طولانی در حال ریکاوری خود بود. گیلبرتو در اواخر فصل، موفق به بازگشت به ترکیب تیمش شد و در نهایت، آمار ۱۷ بازی، یک گل و یک پاس گل را به ثبت رساند. فصل ۰۶-۲۰۰۵، با حواشی خاصی برای گیلبرتو همراه بود زیرا این بازیکن با ایجنتی که او را به آرسنال منتقل کرد، دچار مشکلات حقوقی شد. با این وجود، پس از رهایی از این حواشی، گیلبرتو پس از تیری آنری، دومین کاپیتان تیمش شد. او یکی از ستون‌های میانه میدان آرسنال در راه صعود به فینال لیگ قهرمانان اروپای این فصل و متعاقب آن، نایب قهرمانی این باشگاه در این تورنمنت بود. در مجموع این فصل، آمار ۴۸ بازی، چهار گل و یک پاس گل در کارنامه این بازیکن به ثبت رسید. او در فصل ۰۷-۲۰۰۶، فصلی بسیار موفق، حداقل از نظر تعداد گل را پشت سر گذاشت. گیلبرتو که در این فصل، پنالتی‌زن نخست تیمش شده بود، در دیدار هفته ۱۵ برابر تاتنهام، بریس کرد و در بازی‌های دیگری همانند استون ویلا، بولتون، پورتسموث، بلکبرن، واتفورد، ردینگ، فولام و چلسی نیز گلزنی کرد. او در این فصل، آمار جالب توجه ۴۷ بازی، ۱۱ گل و دو پاس گل را به ثبت رساند. در حالی که انتظار می‌رفت پس از جدایی آنری از آرسنال در فصل ۰۸-۲۰۰۷، گیلبرتو، کاپیتان شماره یک آرسنال باشد، آرسن ونگر این بازوبند را به ویلیام گالاس داد تا شایعاتی مبنی بر جدایی گیلبرتو در کل فصل وجود داشته باشد. او در این فصل، جایگاه ثابت خود در ترکیب تیمش را از دست داد و در مجموع به آمار ۳۶ بازی، یک گل و دو پاس گل رسید. 

سرانجام در سال ۲۰۰۸ بود که راه گیلبرتو از آرسنال جدا شد. او با ۲.۵ میلیون یورو، آرسنال را پس از فتح یک لیگ برتر و دو جام حذفی و سوپرکاپ انگلستان، به مقصد پاناتینایکوس یونان ترک کرد. حضور گیلبرتو در میانه میدان تیم یونانی، این باشگاه را به جمع ۱۶ تیم برتر لیگ قهرمانان اروپا رساند. این بازیکن در یونان، آمارهای ۴۲ بازی، سه گل و پنج پاس گل در فصل ۰۹-۲۰۰۸، ۴۰ بازی و دو پاس گل در فصل ۱۰-۲۰۰۹ و ۳۷ بازی، سه گل و یک پاس گل در فصل ۱۱-۲۰۱۰ را به ثبت رساند. او در سال ۲۰۱۱، تصمیم گرفت تا به کشورش بازگردد و عضوی از باشگاه گرمیو باشد. گیلبرتو در دوران حضورش در گرمیو به آمارهای ۲۱ بازی و یک گل در فصل ۲۰۱۱ و ۵۳ بازی، یک گل و یک پاس گل در فصل ۲۰۱۲ رسید. این بازیکن در سال ۲۰۱۳، در میان استقبال هواداران تیم سابقش به اتلتیکو مینیرو بازگشت. گیلبرتو برای وقوع رویای قهرمانی در لیبرتادورس، قرارداد خود را با باشگاه سابقش امضا کرد؛ رویایی که پس از هفت بازی از او، به وقوع پیوست. گیلبرتو در دو دیدار رفت و برگشت فینال بازی نکرد اما توانست قهرمانی در لیبرتادورس را به افتخارات خودش اضافه کند. آمار کلی او در بازگشت به اتلتیکو، ۲۷ بازی و یک گل بود. او در جام جهانی باشگاه‌ها نیز حضور داشت اما در این رقابت‌ها، موفق به حضور در زمین بازی نشد. پس از تمدید نشدن قرارداد، این بازیکن در سال ۲۰۱۵، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. 

نخستین بازی ملی گیلبرتو برای تیم ملی برزیل در سال ۲۰۰۱ و در دیدار برابر بولیوی، صورت پذیرفت. او در راه آماده‌سازی برزیل برای جام جهانی ۲۰۰۲، توانست عملکرد خوبی را داشته باشد و با بریس برابر بولیوی و گلزنی برابر ایسلند، خود را به ترکیب اصلی برساند. فرم خوب گیلبرتو، او را در جام جهانی نیز فیکس کرد تا برزیل با حضور کاملش در هر هفت بازی جام، قهرمان جهان شود. گیلبرتو در حضور کامل و موثر خود، موفق به ثبت پاس تنها گل دیدار نیمه نهایی جام جهانی برابر ترکیه شد. عملکرد گیلبرتو در این جام جهانی به حمل پیانو برای نواختن آهنگ توسط ستاره‌هایی چون رونالدو و ریوالدو، تشبیه شد زیرا گیلبرتو، با فداکاری خود در زمین بازی، زمینه درخشش سایر ستارگان سلسائو را فراهم می‌کرد. پس از عدم حضور در چند تورنمنت ملی بعدی، گیلبرتو در جام کنفدراسیون‌های ۲۰۰۵ حضور داشت و در راه قهرمانی کشورش، تنها در یک بازی دیده شد. او در جام جهانی ۲۰۰۶، دومین دوره حضورش در معتبرترین ضیافت ملی جهان را تجربه کرد و در چهار بازی به میدان رفت. گیلبرتو در کوپا آمریکای ۲۰۰۷، با بازوبند کاپیتانی برزیل حضور داشت و قهرمانی دیگری را در رده ملی تجربه کرد. او در سال ۲۰۰۹ و دومین دوره حضورش در تورنمنت جام کنفدراسیون‌ها به دومین قهرمانی‌اش در این آوردگاه، با حضور در پنج مسابقه رسید. جام جهانی ۲۰۱۰ شامل آخرین بازی‌های ملی گیلبرتو می‌شد؛ او در هر پنج بازی کشورش در این تورنمنت، ۹۰ دقیقه بازی کرد تا حذف در مرحله یک‌چهارم نهایی برابر هلند، آخرین بازی ملی‌اش باشد. او با ۹۳ بازی، سه گل و چهار پاس گل به ماجراجویی ملی خود پایان داد. گیلبرتو پس از پایان فوتبال، یک موسسه خیریه برای حضور بی‌خانمان‌ها و پناهندگان تأسیس کرد که این افراد بتوانند در مسابقات فوتبال، حضور داشته باشند. او یکی از شیفتگان دنیای موسیقی بوده و قادر به نواختن ماندولین و گیتار است. او به همراه روبرتو کارلوس و رونالدینیو، یک گروه موسیقی را تشکیل و به علاقه غیرورزشی خود، بها داد. یک مورچه‌خوار غول‌پیکر در باغ‌وحش لندن، توسط گیلبرتو به فرزندی پذیرفته شد تا بدین‌گونه، حمایت هافبک سابق آرسنال از حیوانات، مورد توجه دوست‌داران حیات وحش قرار گیرد. 

از سری خاطرات فوتبالی روز

• گونتر نتسر، شورشی بلوند رئال مادرید و تئوریسین مونشن گلادباخ
• آلن بوکسیچ؛ پای شکلاتی کرواسی و مهاجم تکنیکی مارسی، لاتزیو و یوونتوس
• آتیلیو لومباردو؛ «ملوان زبل» سمپدوریا و هافبک چابک یوونتوس و لاتزیو با سه اسکودتو
• آرشیو مطالب مرتبط