بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

پیغام برانکو به کارلوس کی روش!

برانکو ایوانکوویچ: به ایران نیامده ایم که یکدیگر را بخوریم!

نویسنده : پارس فوتبال دات کام
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : سه شنبه 24 مهر 1397 | 11:18
برانکو ایوانکوویچ - پرسپولیس

پس از درگیری اخیر در فوتبال ایران میان دستیار کی روش و استیلی، برانکو ایوانکوویچ گفت: به ایران نیامده ایم که یکدیگر را بخوریم.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

برانکو ایوانکوویچ سرمربی تیم پرسپولیس درباره اتفاقاتی که این روزها پیرامون تیم ملی و تیم امید رخ داده صحبت هایی را در گفت و گویی مطرح کرده است.

یکی از اتفاقات مهم این روزهای فوتبال ایران، حواشی پیرامون تیم ملی بزرگسالان و تیم امید و مصاحبه هایی است که مربیان دو تیم درباره هم انجام می دهند. این کشمکش ها بیش از حدی که باید، ادامه پیدا کرده و افراد مختلفی هم درباره آن اظهار نظر کرده اند. برانکو ایوانکوویچ، سرمربی تیم پرسپولیس هم گفت و گویی در این مورد انجام داده و البته شرایط تیم خودش را نیز شرح داده است. این گفت و گو را در اینجا بخوانید:

با توجه به تجربه بین المللی که دارید تا حالا دیده اید که تیم المپیک یک کشور در چند زمین مختلف تمرین کند و چقدر فرق بین تیم ملی امید و تیم ملی بزرگسالان می بینید؟

اینکه تیم ملی امید دنبال زمین تمرین بگردد اصلا طبیعی نیست. شرایط نرمال این است که همه تیم های ملی بهترین شرایط آماده سازی را داشته باشند. البته یک مساله عادی و طبیعی در تمام دنیا این است که تیم بزرگسالان و امید در کنار یکدیگر هماهنگی خوبی داشته باشند. بعضی از کشورهای بزرگ دنیا وقتی با تیم ملی کشور دیگری بازی دارند همزمان تیم های امید آن دو کشور هم با هم بازی می کنند و از این فرصت استفاده می کنند. اما در ایران چنین ارتباطی وجود ندارد.

چرا این ارتباط وجود ندارد و دلیل آن را چه می دانید؟

ما یک خانواده فوتبال هستیم و طبیعی ترین مساله این است که مربیان و اعضای این خانواده با هم یک ارتباط عادی داشته باشند. ما همه اینجا برای کمک به یکدیگر و فوتبال ایران حاضر شده ایم تا یک آورده برای فوتبال ایران داشته باشیم. مربی چه بومی و چه خارجی، فرقی ندارد. باشگاه ها و فدراسیون همه اعضای این خانواده هستند برای کار در جهت توسعه فوتبال و بهتر کردن آن در پست های مختلف، به عنوان یک خانواده. همه ما به ایران نیامده ایم که همدیگر را بخوریم! هیچ یک از ما چنین مسوولیتی ندارد. نرمال این قضه این است که بدانیم اعضای یک خانواده هستیم و باید این خانواده را حفظ کنیم.

اما در این خانواده یک نفر هست که می گوید شرط حضور من، نبودن شما می باشد. این فرد احساس می کند که برانکون به صندلی او چشم دارد و از این مساله احساس خطر می کند.

این مساله ای را که شما می گویید طبیعی نیست، ما درباره یک خانواده صحبت می کنیم. من درباره اهداف اصلی و چشم انداز فوتبال ایران صحبت می کنم. شما خانواده روزنامه نگاران فوتبال ایران هستید. شما نمی توانید به همکارتان بگویید برو آن طرف تا من کار کنم. به نظر شما این رفتار طبیعی است؟

خیلی واضح از شما می پرسم؛ برانکو چشم به صندلی کسی ندارد؟

بازهم تاکید می کنم؛ در مورد خانواده فوتبال ایران صحبت می کنم. الان من شغل خودم را دارم پس باید در این شغل بهترین عملکرد را داشته باشم. مسوولیت من این است که بازیکنان در پرسپولیس روز به روز بهتر شوند و این بازیکنانی که من در حال تلاش برای بهتر شدن آنها هستم، برای آینده فوتبال این کشور در عرصه های مختلف مفید خواهند بود. من در مورد مسوولیت خودم صحبت می کنم. یعنی اینکه نوراللهی و بیرانوند سفیران پرسپولیس هستند و چند سفیر هم در تیم المپیک داریم. مسوولیت من این نیست که بگویم فلانی تو در تیم ملی چنین کار را بکن. برانکو مسوولیت خودش را انجام می دهد. این نگرش من است اما ممکن است نگرش برخی افراد با من متفاوت باشد. برای شما مثال می زنم؛ قلعه نویی تمرکزش روی سپاهان است که چطور تیمش را بهتر و بهتر کند. یعنی ساسان انصاری، مهرداد محمدی، کیانی و ایرانپوریان بهتر شوند. این مسوولیت قلعه نویی است. مسوولیت یحیی در پدیده یا شفر در استقلال که شش ملی پوش دارد. دیگر نگویم از علی دایی در سایپا که به کار خودش مشغول است. پس چه مساله ای در میان است؟ مسوولیت ما چیزی است؟ کار ما نه جنگیدن و نه دعوا کردن است.

خیلی از شاگردان شما در تیم ملی پرسپولیسی بودند اما به نیمکت شما چشم ندارند و به کار خودشان مشغول هستند؛ همان چیزی که شما می گویید اما مساله برای اشخاص دیگر شاید فرق کند!

نکونام، یحیی، علی دایی و علی کریمی بازیکنان من بودند و آنها را مثل فرزندانم دوست دارم. افتخار می کنم که با تک تک آنها ارتباط خوبی دارم اما وقتی بازی شروع می شود و در جریان بازی هستیم در آن ۹۰ دقیقه شاید دشمن یکدیگر شویم ولی بعد از پایان بازی دوباره دست های یکدیگر را به نشانه دوستی می فشاریم. آنها و من برای تیم خودمان و موفقیت تلاش می کنیم.

این حرف های شما را شاید قلعه نویی و مایلی کهن هم بزنند اما فرد مورد نظر از ناحیه شما احساس خطر می کند.

من این شرایط را درک نمی کنم. بازهم تکرار می کنم؛ حداکثر توانی که می توانم بگذارم در پرسپولیس است. مربیان دیگر اگر اعتماد به نفس و باور به روش و فلسفه کاری خودشان دارند دیگر ترسی باقی نمی ماند. مثلا من فکر نمی کنم در پرسپولیس بعد از من چه کسی خواهد آمد و از این بابت نگران نیستم چون به فلسفه و باورهای کاری خودم ایمان دارم.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.