پرسپولیس برانکو در روز نه چندان خوب خود توانست پیروز میدان شود

برانکو علاقه خاصی به سیستم ابتدایی‌۲-۴-۴ دارد. در این سیستم که برمبنای توانایی بازیکنان ممکن است از خطی به دیاموند و یا همان ۲-۴-۴ لوزی تغییرکند پرسپولیس توانسته دو بار قهرمان ایران شود و به همین دلیل سرمربی موفق قرمزها با کمترین تغییرات تیم خود را آرایش می‌دهد.
با جدا شدن وحید امیری و فرشاد احمدزاده برانکو به دنبال بازیکنانی بود که از لحاظ تکنیکی و حتی تاکتیکی بتوانند دقیقا به مانند این دو بازیکن عمل کنند. امید عالیشاه در نقش امیری و بشار رسن در نقش احمدزاده به بازی گرفته شدند.
در تفکرات برانکو، زمانی که تاکتیکی موفق است دلیلی برای تغییر آن وجود ندارد همانطوری که اتومبیل سالم را به تعمیرگاه نمی‌برید، اما با نگاهی به نوع بازی پرسپولیس و کیفیت هافبک‌های این تیم، در سیستم مورد نظر برانکو ضعف‌هایی دیده می‌شود. عالیشاه با روزهای خوب خود فاصله دارد و رسن هم بیشتر سعی می‌کند در کانال‌های خط دفاعی و در فضای بین مدافعین میانی و کناری حریف صاحب توپ شود.
در چنین شرایطی و با اضافه نشدن مدافعین کناری (ماهینی و انصاری) پرسپولیس در سیستم تهاجمی‌اش چندان موفق نبود. در این سیستم حرکت از کناره‌ها و ارسال‌های دقیق و خطرناک برای دو مهاجم که از نوع بازی یکدیگر آشنایی دارند، به همراه حضور موثر هافبک سمت مخالف و دو هافبک میانی بسیار حیاتی است.
اما در بیشتر زمان بازی عالیشاه و رسن کمتر به محوطه جریمه اضافه می‌شدند و احمد نوراللهی و کمال کامیابی‌نیا هم بیشتر در میانه میدان مستقر می‌شدند و عملا تعداد نفرات پرسپولیس در زمان حمله بسیار کم بود.
ارسال‌های نه چندان با کیفیت و حضور کم تعداد بازیکنان پرسپولیس موجب شده بود که این تیم در ایجاد موقعیت گلزنی ضعیف عمل کند. در چنین شرایطی نوراللهی سعی داشت با آزادی عمل بیشتری به خط حمله اضافه شود که تا حدودی هم موفق بود، اما بدون تردید نقش نوراللهی در کنترل میانه میدان و بعنوان اولین پرس‌کننده به بازیکن صاحب‌توپ حریف غیرقابل انکار بود. نوراللهی بهترین بازیکن پرسپولیس در این دیدار بود.
پدیده هم دقیقا با سیستم ۲-۴-۴ خطی به میدان آمد. یحیی گل‌محمدی از خلعتبری و مهربان به عنوان دو مهاجم استفاده کرد. درباره این اتفاق باید به این نکته اشاره کنم که دراستفاده از دو مهاجم مهمترین موضوع ایجاد زوجی مکمل با ویژگی‌های متفاوت این دو بازیکن است. در صورتی که خلعتبری و مهربان دقیقا به مانند یکدیگر بازی می‌کردند و درک متقابلی از نوع بازی یکدیگر نداشتند.
پدیده در دقایقی از بازی و بر روی ضربات ایستگاهی پرسپولیس را تحت فشار قرار داده بود، اما توان تهاجمی این تیم به اندازه‌ای نبود که بتواند دروازه پرسپولیس را بازکند.
پرسپولیس در روزی که چندان تیمی هماهنگ نبود توانست با حرفه‌ای‌گری کامل تا پایان نود دقیقه جریان بازی را کنترل کند تا لیگ را با پیروزی شروع کرده باشد. موضوعی که از ویژگی‌های تیم‌های بزرگ است که در روز نه چندان خوب خود هم می‌توانند پیروز میدان باشند.