انتقادی به بی فرهنگ ها و زامبی های مجازی

مدتها است که سخن از اعتماد بر زبان دارم. از توجه به جوانان و شجاعت استفاده از آنها و بهره وری از انگیزه و تلاش و ماجراجویی آنها …
بازی والیبال ایران و برزیل می تواند درسی برای همه آنهایی باشد که در فضای مجازی جز تحقیر و نا امیدی و گاه به گاه خصومت شخصی کار دیگری ندارند…

در ارنج اولیه تیم والیبال ایران شگفتی حرف اول می زد وهمگان را به این اندیشه می برد که شاید قرار است بازی را با سه ست پر اختلاف ببازیم تا جوانان ما میدان ببینند اما حکایت به گونه دیگری شد . جوانان ایران چون توخته ۱۷ ساله و… هم میدان دیده تر شدند و از سویی دیگر برزیل را مجبور کردند تا دو ست به ما بدهند و شانس بیاورند که نبازند.
می توانیم از این بازی درس بزرگی بگیریم و آن ایمان و تحقیر ننمودن ملی پوشان و رهایی از خود کم بینی است…

یک شنبه در روسیه با روسیه بازی خواهیم کرد که بی شک می داند ایران دیگر فقط با ستارگان آشنای سالهای دور و نزدیکش یعنی معروف و قائمی و موسوی و … قوی نیست . ایران می تواند با جوانانش تا آخرین لحظه هماوردی کند.
این روزها در فوتبال همه به جای اتحاد حاصل از حضور ملی پوشان با تحقیر تیم ایران را بدرقه می کنند‌‌.

خطاب به این زامبی های مجازی باید گفت چرا پیش از هماوردی بچه هایمان با بزرگان آنها را تحقیر می کنید ؟!

شاید هزار بهانه بیابند و از تفاوت قدرت و سابقه و روحیه برتری جویی و تجربه رویارویی دائم این سالهای والیبال با قدرتهای جهانی در مقایسه با فوتبال گفته شود اما جوانان امروز والیبال ما که این فاکتورها را نداشتند اما شاید چون تحقیرشان نکردیم گل کاشتند… آیا چنین نیست؟

بیائیم از این نبرد زیبای جوانان کشورمان برابر برزیل درس بزرگی بگیریم و آن چیزی نیست جز آن که بچه های ایران را دست کم نگیریم
جام جهانی روسیه می تواند محل رویش گل های افتخار یوزهای ایرانی باشد ، اگر به آنها ایمان داشته باشیم.

تورج‌عاطف – خبرگزاری پارس فوتبال