عاشقان فوتبال در انتظار یک دنیا شور، هیجان و عشق!
یه بهانه نزدیک شدن به جام جهانی ۲۰۱۸ و امید به درخشش یوزهای ایرانی
آلبر کامو را بسیاری از علاقمندان ادبیات می شناسند او خالق آثار جاودانه ای چون بیگانه و طاعون و تهوع است و همین طور او کسی است که قلمی چیره دست در خلق تئاتر های زیبایی دارد اما آن چیزی که کمتر از آلبر کامو سخن گفته می شود این است که این نویسنده فرانسوی الجزایر تبار یک عاشق فوتبال بوده است.
آلبر کامو در سنین جوانی دروازه بان بوده و اگر بیماری سل به او اجازه می داد شاید به اندازه ادبیات در فوتبال هم موفق می شد. اظهار نظری مشهور از آلبر کامو وجود دارد که در پاسخ به سوالی ارائه می دهد که روزگاری خبرنگاری از او پرسید.
خبرنگار از کامو می پرسد از بین فوتبال و ادبیات کدامین را انتخاب می کنید ؟ و او پاسخ می دهد فوتبال زیرا هیچگاه نمی توانم اشکها و خنده های دوران حضور در فوتبالم را از یاد ببرم.
بی گمان کسانی که با فوتـبال عجین هستند این اظهار نظر کامو را با تمامی وجود حس می کنند . فوتبال تنها یک بازی نیست و حتی می توان گفت فوتبال برای خیلی ها خود زندگی و شاید فراتر از یک زندگی باشد.
برای فوتبال و ستاره آن پله است که یک جنگ قبیله ای در آفریقا متوقف می شود . برای فوتبـال است که بازی قرن عنوانی می شود که به مسابقه ایران و آمریکا داده اند. برای فوتبـال است که میلیون ها نفر اشک و بی گمان خندیده اند.
در زمانی که این نوشته را می نگارم چند روزی به جام جهانی ۲۰۱۸ مانده است و بسیاری از ما ایرانیان علاوه بر عشقی که به یوزهای ایرانی داریم چشم به هنرنمایی قهرمانان دوران کودکی خود داریم. این قهرمانان می توانند آمریکای جنوبی های چون برزیل و آرژانتین باشند و یا اروپای محبوب نظیر آلمان و فرانسه و انگلستان و اسپانیا شاید تیمهایی نظیر بلژیک و پرتغال و… باشند.
بی گمان اشکها خواهیم ریخت و خنده هایی خواهیم داشت. برای پیروزی تیمهایمان شادمانی و از شکستشان غمگین می شویم و سر انجام یک قهرمان ماحصل همه این اشک ها و لبخند ها است. اما همه می دانیم پس از این مسابقات بار دیگر این قصه ادامه دارد زیرا همان طوری که کامو می گوید اشکها و لبخندهای فوتـبال فراموش نشدنی است.