کری خوانی های آبکی بازیکنان خارجی استقلال و پرسپولیس برای دلبری!

پرسپولیس و استقلال طی روزهای اخیر دو مدافع خارجی گرفته‌اند؛ سرخپوشان با گولچ کروات توافق کردند و استقلالی‌ها هم رابسون جانواریوی برزیلی را گرفتند. این دو بازیکن که با فاصله کوتاهی وارد ایران شدند، یک ویژگی مشترک دارند؛ اینکه بلافاصله بعد از حضور در باشگاه و عقد قرارداد، اعداد محبوب هواداران را در مقابل دوربین عکاس‌ها نشان دادند. گولتس فعلا هر کجا که می‌رود «شش» نشان می‌دهد و انگار از این کری خوانی های آبکی سیر نمی‌شود. رابسون هم نشان داده هماورد خوبی برای اوست و قصد ندارد به این راحتی‌ها بی‌خیال «چهار» نشان دادن شود.

وضع عجیبی است. سال‌هاست که بازیکنان خارجی با چنین ژست‌هایی وارد فوتبال ایران می‌شوند و از هواداران دلبری می‌کنند، اما بعد از مدت کوتاهی به کشورشان برمی‌گردند و شکایت از باشگاه‌های ما را به فیفا می‌برند. از اینجا به بعد هر چه از آنها می‌شنویم، مربوط به این است که اصل و فرع پول‌شان بالغ بر چندصد هزار دلار شده و به خاطر عدم پرداخت این بدهی، پرسپولیس و استقلال در خطر کسر امتیاز قرار گرفته‌اند. به این ترتیب قصه‌ای که با کری‌خوانی‌های آبکی و فکاهی شروع می‌شود، غالبا پایانی تراژیک دارد و به خسران مادی و غیرمادی می‌انجامد.

این لابد یک دستاورد بزرگ برای فوتبال ماست که توانستیم ابعاد پوپولیسم و عوامفریبی‌مان را به خارج از مرزها صادر کنیم و رگ خواب‌مان را حتی در اختیار بازیکنان درجه چندم خارجی هم قرار بدهیم. همه جای دنیا جذب بازیکن خارجی از یک قاعده ساده تبعیت می‌کند؛ اینکه صرفا نیروهایی جذب می‌شوند که از بازیکنان داخلی باکیفیت‌تر باشند و شایستگی هزینه ارزی انجام شده برای استخدام‌شان را داشته باشند. ما اما در ایران وقعی به این قواعد نمی‌گذاریم. عمده بازیکنان خارجی که در این سال‌ها به فوتبال ایران وارد شده‌اند، کیفیتی نازل‌تر از فوتبالیست‌های ایرانی داشته‌اند. خیلی از آنها فقط آمده‌اند تا سور و سات دلال‌ها را جور کنند و عروسی را به کوچه واسطه‌ها ببرند. این وسط، هوادار فوتبال هم به جای آنکه حس مطالبه‌گری‌اش را به کار بیندازد و از باشگاه بخواهد با وسواس بیشتری بازیکن جذب کند، دلش را به همین نمایش‌های سطحی و سخیف خوش کرده است؛ همین که یک نفر از آن سر دنیا بیاید و نشناخته و ندانسته ادای تعصب در بیاورد.

کاش کمی عمیق‌تر بودیم. کاش کمی جدی‌تر به قضایا نگاه می‌کردیم. این فرهنگ باید از هوادار شروع شود و به مدیر باشگاه برسد. اگر نه، آنها تا ابد با همین ترفندهای ساده گنجشک را رنگ می‌کنند و به جای قناری در قفس می‌گذارند.