به بهانه کمپین افشای قرارداد مربیان فوتبال ایران

همین اتفاق ضرورت بازنگری مهدی تاج روی برخی عوامل مجموعه‌اش را نشان می‌دهد. طی روزهای اخیر، دبیرکل مستعفی فدراسیون، یک عضو سابق هیئت‌رئیسه، مخالف سرسخت کارلوس کی روش در تشکیلات فوتسال و یکی از مدیران فعلی از گوشه و کنار به دست داشتن در این ماجرا متهم شده‌اند ولی پرسش اینجاست که آیا اگر فدراسیون فوتبال از همان ابتدا این قرارداد را منتشر می‌کرد، نیازی به این جاسوس‌بازی‌ها بود؟!

اصلاً قرارداد سرمربی تیم ملی چرا باید محرمانه باشد؟ مگر فرمول صعود ایران به جام جهانی در این قرارداد ذکر شده که دوستان از ابتدا یک بند در مفاد قراردادش گنجاندند و یک قرارداد ساده را به یک سند محرمانه تبدیل کردند؟

اینکه علی کریمی در واکنش به لو رفتن بندهای قرارداد کی‌روش، قرارداد خودش با سپیدرود رشت را منتشر کرده و از همکارانش خواسته به کمپین انتشار قرارداد بپیوندند و آنها هم قراردادهای خود را رسانه‌ای کنند، اتفاق خوبی است و به شفاف‌سازی کمک می‌کند. جادوگر که چیزی برای پنهان کردن ندارد، همیشه پرچمدار شفاف‌سازی بوده اما او یک نکته را در این ماجرا لحاظ نکرده؛ طرف حساب ما در فدراسیون فوتبال کارلوس کی‌روش است و سوابق و تجارب و کارنامه او این اجازه را می‌دهد که وقتی پای میز مذاکره می‌نشیند، پول همه چیز را بخواهد، از هزینه اتوی لباس تا هزینه پرواز و… از سه دهه قبل این نوع قراردادها در ایران مد بود و اصلاً چیز تازه‌ای نیست. البته در فوتبال از این چیزها نداشتیم اما در سینما، سوپراستارها حتی در دهه ۶۰ که سینما دنبال ستاره‌پروری نبود و از قهرمان‌سازی پرهیز می‌کرد، قراردادهای این‌چنینی داشتند. به طور نمونه فرامرز قریبیان که یکی از معدود ستاره‌های باقی مانده از سینمای ستاره‌محور قبل از انقلاب در سینمای قصه‌محور دهه ۶۰ بود، سر فیلم ترن زنده‌یاد امیر قویدل، قراردادی داشته که تهیه کننده را ملزم می‌کرد پول سیگار و اتوشویی لباس و پذیرایی از مهمانانش را بپردازد. حالا هم کارلوس کی‌روش مشابه چنین قراردادی بسته است. فراموش نکنیم او کارلوس کی‌روش است؛ مردی که کارنامه معتبرش به جایش حرف می‌زند.

اما اگر از نظر ما، بندهایی در قرارداد کارلوس عجیب است، مقصر خود او نیست که به نفع خودش قرارداد بسته است. هر آدم عاقل و نیمه‌عاقلی وقتی پای میز مذاکره می‌نشیند، نفع خودش را در نظر می‌گیرد و تلاش می‌کند پوئن‌های بیشتری از طرف مقابل به دست بیاورد. ما که نباید توقع داشته باشیم کی‌روش موقع ثبت قرارداد نفع ما را در نظر بگیرد. مذاکره‌کننده‌هایی که از طرف فدراسیون فوتبال ما روبه‌روی کی‌روش نشسته بودند، باید علم و سواد مذاکره را داشتند.

صد البته گرفتن اینترنت پرسرعت اصلاً چیز عجیبی نیست. برتی فوگتس وقتی قرار بود کی روش سرمربی تیم ملی ایران شود، پیست پاتیناژ اختصاصی برای دخترش می‌خواست و بنده ‌خدا نمی‌دانست ما اصلاً پیست پاتیناژ نداریم که یک دانه‌اش را اختصاص به دختر ایشان بدهیم. اسون گوران اریکسون هم در یکی از بندهای پیش‌نویس قراردادی که برای مطالعه و امضا به سردار رویانیان مدیرعامل وقت پرسپولیس داده بود ، اتاق رقص اختصاصی در ایران و امارات برای دو دخترش می‌خواست.

چرا راه دور برویم، همین جناب دبیرکل فدراسیون فوتبال می‌تواند شهادت بدهد وقتی مدیرعامل سپاهان بود، یکی از بازیکنان داخلی این تیم هزینه نگهداری از دوقلوهایش را به عنوان بند و تبصره به قرارداد مالی‌اش با سپاهان چسباند و عمادرضا عراقی هم برای آن که در سپاهان بماند، باشگاه را مجاب کرد برایش خانه ویلایی بگیرند و هزینه صبحانه، ناهار و شام ساکنین این خانه که معمولاً بین ۲۰ تا ۲۵ نفر بودند را تأمین کند. عمادرضا به خاطر شرایط نامساعد عراق، تمام اعضای خانواده خودش و همسرش را به اصفهان آورده بود. باور کنید وقتی یک طرف قرارداد به طرف مقابل نیاز داشته باشد، هیچ شرط و پیش‌شرطی عجیب نیست. عجیب این است که ما قرارداد شفر، برانکو و کی روش را منتشر نمی‌کنیم و مهر محرمانه به اسنادی می‌زنیم که انتشارش هیچ مشکلی ندارد و اتفاقاً به شفاف‌سازی کمک می‌کند.

خبر ورزشی