شکست برانکو مقابل السد از زاویه دیگر

آیا تردیدهایی که برای تغییر تفکر برانکو وجود دارد درست است، برای پاسخ این سوال این گزارش را بخوانید.

کلوپ و پوچتینو تیم هایی ساخته اند جذاب و پرهیجان که در برابر بزرگانی چون مادرید، منچستر سیتی، یونایتد و یوونتوس هم فوتبال شان بر اساس حریف تغییر نمیکند و می جنگند تا در هر شرایطی فوتبال مسلط و پرواَکتیوِ خود را بازی کنند.

لیورپول و تاتنهام اما سالهاست قهرمان انگلیس نشده اند و از نظر اقتصادی هم هنوز قدرت تیم های شهر منچستر را ندارند. گواردیولا و مورینیو اما روی نیمکتِ دو قدرت اقتصادی فوتبال جزیره می نشینند و متعادل ترین و کامل ترین ترکیب بازیکنان را در اختیار دارند. پپ نماد فوتبال مسلط و پرواکتیو است و مورینیو سمبل فوتبال ری اکتیو و واکنشی. برای بردنِ لیگ های رقابتی در فوتبالِ این سالها روش پپ و کلوپ و پوچتینو روش برنده است؛ اما در اجرا سختتر و دیربازده. اما در تورنومنت های حذفی و ملی که تعداد بازی ها کمتر است هنوز می توان با فوتبال واکنشی و متمرکز جام برد. بارسا، بایرن، سیتی و پی اس چی همه با فوتبال پرواَکتیو و با پرس سنگین در زمین حریف قدرت های مطلق کشورهایشان هستند. فوتبال اما ورزش عدم قطعیت است و در تک بازی هیچ فلسفه ای از پیش برنده نیست.

لازمه رسیدن به یک سبک (به ویژه فوتبال پرواکتیو) استمرار و تکرار است همانطور که لازمه رسیدن به دستاورد بزرگ. در مربیگری مهمتر از مدیریتِ یک بازی (بردن یک بازی) مدیریتِ پروسه است و برای رسیدن به موفقیتِ پایدار نیاز به تحلیل روند بیشتر از تک بازی است.

پرسپولیس در فصل اولِ برانکو جذاب و پرشور بود؛ اما با آمار بدِ دفاعی لیگ را از دست داد در فصل دوم قواعد پرسینگ را درست تر رعایت می کرد و انسجام و فشردگی بهتری در شکل بازی خود داشت و امسال با فوتبالی کامل تر و متعادل تر و امار هجومی و دفاعی بهتر قهرمان مقتدر لیگ است. این اقتدار در لیگ با تکرار و اصرار به فوتبال پرواَکتیو حتی در بازیهای بزرگ به دست آمده است و در آسیا هم اگر قرار به فتح جام باشد با صبر، تکرار، استمرار و در پیِ اینها پیشرفت و تجربه به دست خواهد آمد و ایمان به این ایده فنی که بازی های بزرگ زیادی را هم برده است.

هیچ ایده ای همیشه برنده نیست. در کتاب “هرپپ” به نقل از گواردیولا در پاسخ به اینکه چرا در شرایط سخت الگوی بازی اش را تغییر نمی دهد نوشته اند: “اگر هر بار که تیم عقب می افتد و بازی سخت میشود من از ایده ام عقب نشینی کنم بازیکنانم حق دارند به ایده من ایمان نداشته باشند.” در مربیگری مهمتر از مدیریت یک بازی مدیریت پروسه است و پس از هر باخت می شود از هر تیم بازنده ای انتقاد کرد؛ اما نمیتوان روند و عملکرد بلند مدت یک تیم را با یک شکست تحلیل کرد. بعد از قهرمانی آرسنال در سال ۲۰۰۳ هیچ تیم دیگری را سراغ دارید که بدون شکست یک سال را گذرانده باشد؟

فرگوسن در جایی از کتابش می نویسد “برای بردنِ هر بازی دست کم هشت بازیکن باید در بالاترین سطح خودشان باشند.”

بازی با السد روز خوب پرسپولیس نبود و بیشتر بازیکنان پرسپولیس پایینتر از استاندارد خود عمل کردند. پرسپولیس برانکو در سال ۹۶ فقط برابر الهلال، پیکان و السد بازی را باخته است و با اقتدار قهرمانی در لیگ را هم تکرار کرده است. تیم برانکو که با مالکیت بالا و پرس بالا در زمین حریف بازی می کند، در هر بازی به طور میانگین بیش از ۶ شانس مسلٌم گلزنی می سازد و تنها ۱.۵ موقعیت به حریف می دهد و در بیشتر بازی ها در نبردهای هوایی و یک برابر یک تیم برتر میدان است. اما برابر السد با استناد به گزارش سایت ای اف سی، آمارِ پرسپولیس ناامیدکننده است.

عامل این اتفاق فقط برتری السد نیست که البته از باکیفیت ترین تیم های امسال است؛ عوامل فیزیکی، انگیزه و مهمتر از همه افت کیفی همزمان چند بازیکن در یک بازی در این تفاوت عملکرد موثر بوده است. اما همان طور که بارسا در پاریس با ۴ گل شکست خورد، سیتی از لیورپول ۴ گل می خورد و پاریس از بارسا ۶ گل. مونیخ یک بار بارسا را با اختلاف می برد و یک بار هم با اختلاف شکست میخورد. هر تیم دیگری هم که اصرار به سبک بازی خود دارد روز بد هم خواهد داشت. این روز بد شاید در مهمترین بازی سال برابر الهلال باشد شاید هم در زمان خوبی باشد مثل بازی با السد و تمرکز تیم را در ادامه راه بالا ببرد.

پرسپولیس هنوز شانس بزرگی برای صعود از این مرحله دارد و شاید گل دقیقه آخر نعمتی هم برای صدرنشینی و محاسبه بازی رودررو به کار این تیم بیاید. می توان یونایتدِ مورینیو بود و در تمام فصل فوتبال کنترلی بازی کرد، هرگز با سه گل شکست نخورد و رکورددار کلین شیت در سختترین لیگ جهان بود؛ و می توان برای قدرت اصلیِ لیگِ کشور شدن را به فوتبال مسلط آورد، فلسفه ای پیشرو داشت و در روز باخت هم شکست سنگین خورد؛ اما به فلسفه ی خود وفادار ماند.