قصه تلخ طارمی در برنامه 90 !

برنامه‌ای با معیارهای « برنامه ۹۰ » یا به نوعی تنها برنامه پربیننده ورزشی تلویزیون تا چه اندازه بر اساس معیارهای برنامه‌سازی می‌تواند این مدت از وقت خود را به یک گفت‌وگوی ناقص با صدای بد و تصویر نامطمئن اختصاص دهد؟

از این گفت‌وگوی طولانی چه هدفی را برنامه ۹۰ دنبال می‌کرد؟ خراب کردن مدیرعامل پرسپولیس و متهم کردن ایشان به دروغگویی یا معرفی شخصیت ورزشی یک ملی‌پوش ما که او هم دروغ می‌گوید و یا پرده برداشتن از نقش حسین هدایتی در این ماجرا؟ این سوژه‌ برای رسیدن برنامه ۹۰ به هدف خود تکه‌های لازم را داشت یا خیر؟

و برنامه ۹۰ به خواسته اصلی خودش (خراب شدن هر دو طرف) دست پیدا کرد یا خیر؟ برنامه ۹۰ در واقع متهمان ماجرای کوچ طارمی را که هر سه ایرانی، دروغگو و کلک هستند را به فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا معرفی می‌کند. اتفاقی که می‌توانست در پنج دقیقه بگوید و تمام کند، نزدیک به هشتاد دقیقه طول کشید تا در آستانه جام جهانی به همه بگوییم این مدیران ما و بازیکنان ما چه دروغگوهای بزرگی‌اند! حرف‌ها و صحبت‌های خصوصی طارمی با باشگاه ریزاسپور و دروغ بزرگ او در مورد مخارج پانصد میلیون تومانی نیز به تمام دوستان و دشمنان منتقل شد. محرومیت و نادرستی‌هایی که در این برنامه از زبان طارمی گفته شد را می‌توان به یک سوءاستفاده از سادگی طارمی تشبیه کرد. طارمی در ظاهر داشت از مدیرعامل پرسپولیس و هدایتی انتقام می‌گرفت اما به نوعی داشت یک خودکشی و خودزنی شخصی انجام می‌داد و غافل از این که این تراژدی سه کشته دارد نه یک کشته! و در پی آن اعتبار و آبروی مدیران فوتبال ما. بینندگان برنامه ۹۰ که دوست نداشتند این بخش از برنامه را ببینند باید چه می‌کردند؟ بستر نامساعد اجتماعی به ‌گونه‌ای برنامه‌ها را به بینندگان خود حقنه می‌کند یا دعوت به تماشا؟ مهدی طارمی درخواست و اراده خود را در لا‌به‌لای جملاتش به مدیران پرسپولیس فراموش کرده بود و انگار با این آشنایان دیروز دیگر ملاقاتی نخواهد داشت، غافل از این که هنوز باشگاه پرسپولیس می‌تواند برای پیوستن او به الغرافه مشکلاتی به وجود آورد. برنامه ۹۰ یک برنامه محبوب و استثنایی است و حیف است در این نوع برنامه‌ها، سوژه‌های تلخ و تکراری بیفتد. عادل فردوسی‌پور باید در همان قواره و اندازه‌های فرهنگی برنامه ۹۰، سوژه‌های خود را انتخاب کند. واقعاً برای عادل و ۹۰ حیف است.