دژاگه سوشی بجای فوتبال در آستانه جام جهانی

انگار برای او اولتیماتوم‌های کی‌روش و انتخاب تیم جدید، کوچکترین اهمیتی ندارد. البته که همه این انتقادها باعث نمی‌شود دژاگه را از نظر فنی بازیکن کوچکی بدانیم. او برای تیم ملی در مرکز زمین یک وزنه است، بخصوص که بازی در جام جهانی را تجربه کرده و یک بازیکن بین‌المللی محسوب می‌شود

اشکان دژاگه هفته قبل سفری تفریحی به قطر داشت و حالا از برلین خبر می‌رسد که رستوران افتتاح کرده و از این راه به فکر کسب درآمد است. هر بازیکنی این اختیار را دارد که کنار فوتبال بیزینس کند و زندگی‌اش را اداره اما این ماجرا درباره دژاگه برعکس رخ داده است.

کاپیتان تیم ملی ایران این روزها فوتبال را به طور کامل کنار گذاشته و هم و غم خود را معطوف به بیزینس کرده. او در شرایطی که مدت‌هاست بازی در سطح باشگاهی را تجربه نکرده، در برلین فعالیت جدیدی برای خود برگزیده و برای افتتاحیه این رستوران بازیکنان بزرگی نیز به مراسم دعوت کرده. بازیکنانی نظیر پرنس بواتنگ که ارتباط صمیمانه‌ای با دژاگه دارد. او البته یک تفاوت بزرگ با دژاگه دارد. بواتنگ تیم دارد و اشکان نه.

تاسفبار است که بنویسیم از آخرین بازی باشگاهی دژاگه، حدود ۸ ماه می‌گذرد. او ۸ خرداد ۹۶ (۲۹ مه ‌۲۰۱۷ ) به‌عنوان بازیکن ذخیره به زمین رفت و برای ولفسبورگ مقابل آینتراخت برانشوایگ بازی کرد. اشکان از دقیقه ۶۸ جانشین ویرینا شد و فقط اجازه داشت ۲۲ دقیقه در ترکیب ولفسبورگ حاضر باشد. از آن به بعد تمام عکس‌هایی که از اشکان دژاگه دیدیم، یا در پیراهن تیم ملی بود یا لباس شخصی.

تمام آمارها علیه دژاگه است. او قبل از حضور در ترکیب ولفسبورگ، به مدت یک فصل از بازی‌های باشگاهی دور بود. آخرین باری که برای العربی به زمین رفت، ۱۳ فروردین ۱۳۹۵ بود. یعنی ۲ آوریل ۲۰۱۶. اگر جمع و تفریق کنیم، به اعدادی شگفت‌آور می‌رسیم. اعدادی که همگی متعلق به کاپیتان تیم ملی ایران است.

اشکان در ۷۰۲ روز گذشته تنها ۲ بازی رسمی در سطح باشگاهی انجام داده. یعنی به طور میانگین هر سال یک بازی که شاید یک رکورد دست‌نیافتنی در تاریخ فوتبال ایران و برای یک بازیکن ملی باشد. او در این مدت فقط ۱۱۴ دقیقه بازی کرده. یعنی سهم دژاگه از بازی‌های باشگاهی در سطح جهان، هر سال ۵۷ دقیقه است.

اینها را کنار دل‌مشغولی‌های این روزهای اشکان دژاگه بگذارید. شاید اگر هر بازیکن دیگری جز اشکان بود، همین حالا تصمیم می‌گرفت از قرارداد آنچنانی بگذرد و فقط برای یک باشگاه در فوتبال اروپا بازی کند. دژاگه اما همچنان منتظر فرصتی است تا هم پیراهن باشگاهی در اروپا را بپوشد و هم پول هنگفتی به جیب بزند.

آمار دژاگه در ۲ سال گذشته، به کارنامه پربار او در دهه اخیر می‌چربد. شاید اگر شما هم مدیر یک باشگاه اروپایی باشید، هرگز بازیکنی جذب نکنید که در طول ۲ سال قبل فقط ۲ بازی رسمی انجام داده باشد.

دژاگه در این روزهای سرنوشت‌ساز، حالا که فقط ۴ ماه تا جام جهانی زمان باقی مانده، همچنان دور از فوتبال است و کسی هم نمی‌داند چه زمانی از تیم بعدی خود رونمایی خواهد کرد. انگار برای او اولتیماتوم‌های کی‌روش و انتخاب تیم جدید، کوچکترین اهمیتی ندارد. البته که همه این انتقادها باعث نمی‌شود دژاگه را از نظر فنی بازیکن کوچکی بدانیم. او برای تیم ملی در مرکز زمین یک وزنه است، بخصوص که بازی در جام جهانی را تجربه کرده و یک بازیکن بین‌المللی محسوب می‌شود.

برای دژاگه روزها یکی پس از دیگری می‌گذرد. نقل و انتقالات زمستانی فوتبال اروپا رو به پایان است و او باید تصمیم جدیدی بگیرد. آن هم به سرعت و با کمی وسواس تا برای بازی در جام جهانی به آمادگی برسد.

ایران ورزشی