طارمی و نسبت دادن خیانت به او

خیلی زود از خاطر طرفداران این تیم رفت که طی چند سال اخیر زیاترین سکانس های خاطرات نیمه قرمز پایتخت به کارگردانی مهدی طارمی رقم خورده و طی این سالها نیز فرصت جدایی برای او حتی بعد از لیگ پانزدهم نیز فراهم بوده است اما گلزن جنوبی پرسپولیس به هر حال این مقطع را برای جدایی انتخاب کرده است.

قصدی در مورد پرداختن به صحیح یا غلط بودن انتخاب طارمی در مهاجرت به قطر یا حتی اشتباهات او که منجر به محرومیت بهترین بازیکن پرسپولیس در ماه های اخیر شده است نداریم اما روا داشتن واژه “خیانت” آنهم بدون برگزاری هیچ دادگاهی به این بازیکن شاید دور از انصاف باشد.

مهدی طارمی حالا ۲۶ ساله است و لزوما مهاجرت به کشورهای حاشیه خلیج فارس را نمی توان پایان فوتبال یک ستاره دانست. در این خصوص مثال های نقضی مانند علی کریمی و جواد نکونام وجود دارند که بلیت سفر به اروپا را از امارات رزور کردند.

اما نکته مهم، سبک بدرقه طارمی بوده است؛ سالهاست به خوش استقبال و بدبرقه بودن شهره هستیم و شاید ریشه همین چالش جامعه شناسی باعث شده تا در ساعات اخیر، در بهترین حالت برای توصیف تصمیم طارمی از واژه خیانت استفاده کنیم.

در این میان، بارها با یادآوردی ستارگان دهه ۶۰ و تعصب و عشق آنعا به پیراهن، به نسل جدید تاخته ایم اما خاطرمان نیست که در همان دهه ۶۰ که نماد وفاداری در خاطر هواداران است، بسیاری از ستارگان پرسپولیس همانند ناصر محمد خانی، حمید درخشان و فرشاد پیوس برای ادامه فوتبال خود به قطر مهاجرت کردند.

آن عده ای هم که ماندند، اقتصادی ترین تصمیم ممکن را گرفتند زیرا در فوتبالی که پولی نبود و تیم های صنعتی در آن ایفای نقش نمی کردند، ماندن در استقلال و پرسپولیس از منظر عقلانی به سود بازیکنان بود زیرا حداقل از رانت اجتماعی و محبوبیت این دو تیم به نسبت تیم هایی چون پورا و تام و دارایی استفاده می کردند.

با ظهور اولین تیم سرمایه داری کشور در ابتدای دهه ۷۰ به نام کشاورز، نمادهای تعصب در آن زمان از جمله مرحوم سیروس قایقران، نامجومطلق، زرینچه، انصاری فرد، کرمانی مقام و …. یکی دو جین ستاره دیگر راهی این تیم شدند. این روند در ادامه با ظهور تیم هایی چون بهمن عمومیت یافت و در دهه ۸۰ نیز تیم های متمول اصفهانی مقصد ستارگان بزرگ فوتبال ایران شدند.

پس رفتار مهدی طارمی خیلی نیز در این فوتبال بیگانه نبوده و بسیاری از آنها نیز که امروز او را محکوم به فروش پیراهن می کنند، در مقطع خود تصمیمی مشابه گرفته و اگر امروز هم بودند لابد همین کار را تکرار می کردند.

در سالهای اخیر و بعد از جدایی ستارگانی چون طارمی، معدنچی، کاظمیان، سروش رفیعی از پرسپولیس و نمونه هایی مشابه در استقلال، بازتاب عمومی جامعه نسبت دادن الفاظی نامناسب به این بازیکنان و مقایسه آنها با آن دهه ۶۰ رویایی بوده است؛ دهه ای که به نظر می رسد با بررسی دقیق در می یابیم دیگران نیز همین مهدی طارمی، با پارامترهای زندگی در آن برهه خاص از تاریخ ایران بوده اند.

شاید رفتار مهدی طارمی در ماه های اخیر کمی با چاشنی بی مسئولیتی همراه بود، اما تصمیم درست یا غلط او مبنی بر جدایی شاید همانی بود که ما نیز در این موقعیت آن را تکرار می کردیم

منبع: ورزش سه