شاهرودی : انصافا حق ما صعود به جام جهانی 98 بود، آن هم گروهی که ما در آن بازی داشتیم

به هر شکلی که بازی حساس ایران و استرالیا را به خاطر می آورم به جملاتی شبیه آنچه که بارها شنیده ام می رسم. حتی رضا شاهرودی هم آن را تائید می کند و هم نظر با من می گوید حماسه ملبورن کار خدا بود. به سراغ مدافع- هافبک چپ پای کشورمان رفتیم که آن روزها کسی به گرد پای او به لحاظ فنی نمی رسید و یکی از فیکس ترین ها در زمان هر سرمربی به شمار می رفت.

جو ملبورن اولین مشکل ما بود

۲۰ سال از صعود تاریخی کشورمان به جام جهانی که به «حماسه ملبورن» معروف شد می گذرد. برای نخستین بار پس از انقلاب اسلامی ما به جام جهانی رفتیم. آن چیزی که شما از صفحه تلویزیون می دیدید با آنچه که ما در استادیوم می دیدیم تفاوت زیادی داشت. جو ورزشگاه و استرسی که این جو به ما داد خیلی عمیق تر از آن چیزی بود که بتوان تشریح کرد و ما قبل از تیم استرالیا باید بر جو ورزشگاه غلبه می کردیم. البته یک نکته مهم را باید اینجا گوشزد کنم که استرالیا آن زمان با استرالیا امروز قابل مقایسه نبود. بیشتر بازیکنان این تیم در اروپا توپ می زدند. ما دو گل از استرالیا عقب بودیم و آن جیمی جامپ این کار را برای ما انجام داد. بعد از ترمیم تور تیم ما گویا جانی دوباره گرفته بود و استرس خیلی کم شد و ما به خودمان آمدیم.

عابدزاده ستاره بازی بود

انصافا حق ما صعود به جام جهانی ۹۸ بود، آن هم گروهی که ما در آن بازی داشتیم. تساوی مقابل تیم کویت در دیداری که ما باید چند گل به این تیم می زدیم و حتی خود من یک توپ به تیرک دروازه زدم، بازی پلی آف با ژاپن که در آن هم حق ما برد بود. مردم هم که بازی ها را به صورت کامل دنبال می کردند، تساوی در تهران و فینال ملبورن. اگر به لحاظ فنی بخواهیم به این بازی نگاه کنیم چند نکته مهم در این بازی تاریخی تاثیرگذار بود و مهمترین آن آمادگی عابدزاده در این بازی بود. او نقش بسیار مهمی در این بازی داشت اما باز تاکید می کنم در آن بازی لطف خدا و دعای مردم باعث صعود ما به جام جهانی شد.

بحث من و دایی فنی بود

درباره جرو بحث در حین بازی با علی دایی باید بگویم به هیچ عنوان موضوعی خارج از زمین بازی نبود و فنی بود. اعتراض من به دایی این بود که چرا توپ را برای من پرت نکرد تا توپ را به مهاجمین منتقل کنم؟ شاید در این باره حرف زیاد باشد ولی علی دایی از دوستان من بوده و خواهد بود و در زمانی که بازی بودیم هم هیچ اختلافی با هم نداشتیم.

همدلی در تیم ملی به معنای واقعی کلمه بود

ما آن زمان حقوقی برای بازی کردن در تیم ملی نمی گرفتیم اما عشق و علاقه و غیرت مان نسبت به پیراهن ملی هنوز هم مثال زدنی است. شما بازی رفت در تهران را ببینید؛ تیم ملی ایران در چه زمینی بازی می کرد و در چه شرایطی بود؟ آیا این شرایط با امروز قابل قیاس است؟ منظورم فقط و فقط امکانات نیست.

ناگفته‌های ملبورن

وقتی بین دو نیمه وارد رختکن شدیم ویرا چند لحظه ای برای مان صحبت کرد. نکته جالب صحبت های ویرا این بود که گفت: هر بازیکن در پست خودش تلاش کند و هر کسی کار خودش را انجام دهد! همین؛ ویرا بحث فنی مطرح نکرد. بعد عابدزاده، من و دایی صحبت کردیم. دقیقا یادم نیست تک تک جملات را برایتان بگویم ولی حرف هر سه ما این مضمون را داشت که می توانیم نتیجه را جبران کنیم و باید بر استرس مان غلبه کنیم. لحظه به لحظه آن بازی برای من خاطره است. خواست خدا و دعای مردم بود که با آمدن آن فرد به زمین و توقف بازی ما کمی به خودمان بیاییم و بتوانیم نتیجه را جبران کنیم. اجازه بدهید البته از حضور هواداران ایرانی هم بگویم؛ پس ورود آن فرد به زمین، برای لحظاتی تشویق هواداران استرالیا قطع شد که صدای ایران-ایران هواداران کشورمان تاثیر زیادی روی ما داشت. باز هم حرف والدیر ویرای برزیلی را می گویم؛ «بچه ها، من حرف خاصی برای گفتن ندارم. بروید داخل زمین و هرطور که صلاح می دانید بازی کنید.»

کسی مثل ما اشک بازیکنان استرالیا را ندید!

فوتبال یک طرفش برد است و سمت دیگر باخت! شاید شما گریه یکی، دو بازیکن استرالیا را دیده باشید اما هرگز فراموش نمی کنم وقتی از رختکن بیرون آمدم هر بازیکنی از تیم استرالیا را می دیدم گریه می کرد! حتی ما به بعضی از آنها دلداری می دادیم. فکر می کنم آن طوری که ما گریه و ناراحتی بازیکنان استرالیا را مشاهده کردیم، کسی اشک بازیکنان استرالیا را ندید.