استقلال در دیدار برابر گسترش حق ندارد تماشاگران را به ورزشگاه آزادی راه بدهد

اگر فوتبال برای تماشاگران برگزار نشود پس برای چه برگزار می‌شود؟ هر شب در سالن‌های سرپوشیده و زمین‌های چمن مصنوعی اقصی نقاط ایران عده‌ای در حال فوتبال بازی کردن هستند و با برد و باخت‌شان هم آب از آب تکان نمی‌خورد ولی هر زمان یک فوتبال با بیش از ۳، ۴ هزار تماشاگر برگزار می‌شود اثرگذاری‌‌اش را در سطح اجتماع دیده‌ایم. شنبه ۴ آذر در تهران و استادیوم آزادی استقلال باید در حالی میزبان گسترش فولاد تبریز باشد که اجازه ندارد تماشاگرانش را به استادیوم راه بدهد. تنبیهی که بارها در برنامه‌های مختلف ورزشی با موضوعات اجتماعی به آن پرداخته شده و هر بار هم نتیجه برنامه این بوده که «حذف تماشاگران ، راه‌حل ایجاد فرهنگ یا فرهنگ‌سازی نبوده، نیست و نخواهد بود!» اما باز هم کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال به دلیل بی‌مبالاتی یا بی‌اخلاقی ۲۰ تن از تماشاگرانی که پشت نقطه کرنر برای محسن مسلمان پرتقال و بطری آب پرتاب کردند حداقل ۲۰ هزار نفر را از همراهی تیم‌شان در یک بازی خانگی محروم کرد. فارغ از اینکه استقلال از این بازی خانگی تا چه اندازه می‌توانست بهره‌‌برداری کند و شانسش برای پیروزی را افزایش دهد، فوتبال بدون تماشاگر مانند غذای بی‌نمک و ادویه، «سخت هضم» است! شنیدن داد و فریادهای دو مربی لب خط از تلویزیون بدون هیچ التهابی از روی سکوها، بیننده تلویزیونی را وادار می‌کند تا فقط ۹۰ دقیقه بی‌هیجان را سپری کند! اگر مسئولان ورزشگاه آزادی هفته‌ای ۷۰ میلیون تومان بابت اجاره زمین از استقلال و پرسپولیس پول می‌گیرند با نصب دوربین‌های مداربسته و شناسایی متخلفان می‌توانند راهکارهای بهتری را پیش پای مسئولان کمیته انضباطی قرار دهند. حالا که بلیت‌ها با کارت ملی فروخته می‌شود از این طریق می‌توان تماشاگرنماها را از ورود به ورزشگاه منع کرد تا لااقل حقی از هواداری که فقط برای تشویق تیم خودش به آزادی می‌رود ضایع نشود! باشد تا به این راحتی حق ۲۰، ۳۰ هزار هوادار عشق استقلال یا هر تیم دیگری از بین نرود!