دل‌شان برای صفر- صفر لک زده ؛ به جا مانده از احکام انضباطی دربی

دربی تهران نماد فوتبال باشگاهی در ایران است. اگرچه کشتی فوتبال باشگاهی در این مملکت به گل نشسته، اما حداقل داربی ویترین شیکی دارد. همین که هر بار استادیوم را پر می‌کند، همین که مسوولان به مردم التماس می‌کنند دیگر به ورزشگاه نیایند، همین که قیمت آگهی‌های بازرگانی قبل از پخش‌اش چند برابر می‌شود و همین که –درست یا غلط- یک سایت انگلیسی هوس می‌کند آن را در فهرست پنج شهرآورد بزرگ دنیا بگنجاند؛ همه اینها یعنی داربی پایتخت «سرمایه»  فوتبال ایران است.

با این وجود دایما احساس می‌شود مدیران فوتبال ایران قدر این سرمایه را نمی‌دانند و به اندازه کافی در پاسداشت آن کوشا نیستند. اگر از مسوولان ارشد دولت و وزارتخانه که از تقویت پرسپولیس و استقلال به عنوان بازیگران اصلی داربی پرهیز می‌کنند بگذریم، می‌رسیم به جزییات مهمی که به خوبی نگاه منفی برخی آقایان به این بازی را فریاد می‌زند. از جمله همین احکام عجیب و غریب و سختگیرانه انضباطی که هر بار بعد از داربی صادر می‌شود.

در شرایطی که چیزی حدود ۱۰روز از داربی۸۵ می‌گذرد، کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال سه بازیکن سرخابی را هر کدام یک جلسه از حضور در مسابقات رسمی محروم کرد. این علاوه بر حکم محرومیت یک جلسه‌ای باشگاه استقلال از حضور هوادارانش است. بارها در این مورد حرف زده شده و صغیر و کبیر گفته‌اند که برگزاری مسابقات در استادیوم‌های خالی اصلا حرفه‌ای نیست و چنین مجازات‌های ریشه‌سوزی معمولا هیچ کجای دنیا اعمال نمی‌شود. با این حال بخش بدتر این حکم قطعا مربوط به محرومیت‌هایی است که برای بازیکنان در نظر گرفته شده. به طور مشخص معلوم نیست داریوش شجاعیان چرا و به جه دلیل محروم شده است. آیا واقعا بازیکنی را به صرف اینکه چند بار به تصمیمات داور اعتراض داشته می‌توان محروم کرد؟ در مورد میلاد زکی‌پور چطور؟ داور حرکت این بازیکن را به طور کامل دیده و سپس برای تنبیه او یک کارت زرد در نظر گرفته که همه کارشناسان داوری هم آن را تایید کرده‌اند. خب چطور وقتی وزن یک خطا حتی به اندازه کارت قرمز هم نبوده، کمیته انضباطی آن را به اندازه یک کارت زرد و یک کارت قرمز (با احتساب محرومیت ثانوی) جریمه می‌کند؟ یادمان باشد همه جای دنیا احکام انضباطی برای مجازات بازیکنانی است که یا رفتارشان از دید داوران پنهان مانده و یا سزاوار بیش از یک کارت قرمز بوده و داور ابزار کافی در اختیار نداشته که در زمین مسابقه حق مطلب را ادا کند. خب مساله زکی‌پور مصداق کدام‌یک از این موارد بود؟ از همه اینها بدتر داستان شجاع خلیل‌زاده است که فقط یک دست به بازیکن مقابلش زد و به خاطر اغراق خنده‌دار طرف مقابل، حالا یک جلسه محروم شده. خب این احکام واقعا چه معنا و مفهومی می‌توانند داشته باشند؟

کاش دوستان محترم با وسواس و حساسیت اضافی، داربی تهران را نکشند. پیش از این هم یادمان می‌آید که مثلا بعد از داربی۷۹ امید عالیشاه و میلاد فخرالدینی به خاطر یک بگومگوی ساده با هم که از طرف داور فقط با یک کارت زرد جریمه شده بود سه جلسه محروم شدند و تیم‌های‌شان را تنها گذاشتند. بهتر است آقایان یک نیم‌نگاه به ال‌کلاسیکو بیندازند و ببینند آنجا چه خبر است. باور کنید هیچی گیر فوتبال ایران نمی‌آید اگر بازیکنان در این بازی دست به سینه و صامت و ساکت به میدان بیایند، صفر صفر مساوی کنند و بروند. کمی «اکشن» هم آنقدرها بد نیست. مگر اینکه کمیته انضباطی دلش بخواهد خودش ستاره هر داربی باشد که آن یک بحث دیگر است!

بانک ورزش