سوال نیش دار مرفاوی ؛ شاید این جام جهانی‌ نقطه پایان همكاری با كی‌ روش باشد اما...

او تصور می‌کند با غر زدن و گلایه کردن می‌تواند امتیازهایی از بخش سخت‌ افزاری بگیرد. اردوهای اروپایی امروز، بازی‌های تدارکاتی در نظر گرفته شده و شرایط آبرومند تیم ملی ناشی از چیست؟
اگر کی‌ روش غر نمی‌زد، دعوا نمی‌کرد، شهر را شلوغ نمی‌کرد و چیزی نمی‌خواست آیا همه چیز به همین سادگی به دست می‌آمد؟
تیم ملی ایران در اوج رقابت‌ های لیگ در اتریش اردو زده است‌؛ تیم ملی به مصاف روسیه رفته. قرار است با پاناما بازی کند. بازی‌های تدارکاتی دیگری برای تیم ما در نظر گرفته شده و همه این اتفاقات حاصل جنجال‌ها و خواسته‌ های کی‌روش است.
او زیاده‌خواهی نکرد، فقط اندکی گروکشی کرد تا با غر زدن و تاکتیک حمله اول و پرسینگ مهاجمان مقابل به هدفش رسید.
یک مورد دیگر را هم نباید از قلم بیندازیم‌؛ کی‌ روش تیمش را دوست دارد. ایران را دوست دارد. او در هیچ جای دنیا به اندازه این سرزمین محبوب نبوده است. کی‌روش در کشور خودش پرتغال آدم محبوبی نیست.
در آفریقای جنوبی هرگز این میزان محبوبیت را تجربه نکرده. در مادرید او یک مربی نیمه‌ منفور بود. هرگز از یاد نبرید کی‌ روش در ایران وارد یکی از دوران‌ های رؤیایی زندگی‌‌ اش شد. مردی که وجاهتش را مردم پذیرفتند. دو بار با ایران به جام جهانی‌ صعود کرد. یک بار در جام ملت‌ ها نزدیک بود به جمع ۴ تیم برتر برویم. آن شکست دراماتیک مقابل عراق هنوز از یادها نرفته…
آنقدر با کی‌ روش خاطره‌ ساز بوده‌ایم که نه او ما را فراموش کند، نه ما دست از سر کارلوس برداریم.
شاید در یک نگاه منطقی و به دور از احساسات‌گرایی مفرط، این مرد باید از ایران می‌رفت. ما هم دنبال یک مربی دیگر می‌ رفتیم اما احساس مشترک و خاطرات روزهای خوب باعث شده تا هر دو با هم ادامه بدهیم. شاید این جام جهانی‌ نقطه پایان همکاری با کی‌ روش باشد اما یک احتمال دیگر هم وجود دارد‌؛ اگر یک تیم رؤیایی و خوب در روسیه داشته باشیم و نتایج معقول هم بگیریم، چه کسی دلش می‌‌آید این ترکیب را به هم بزند؟

منبع :خبرورزشی