کاش یک نفر شماره یک را از تن بیرانوند دربیاورد

می‌گویند – و درست هم می‌گویند – فواره چون به اوج رسد باز سرنگون گردد. این را گفته‌اند و در ادبیات سنتی ایران هم هست و بزرگ‌ترین نمونه‌اش، به یحیای برمکی برمی‌گردد که وزیر خلیفه بود و با خلیفه بسیار صمیمی و روزی بود که خلیفه خم شد تا یحیی بر پشتش برود و از درخت میوه‌ای بچیند. همان‌جا بود که باغبان یحیی، از خلیفه امان‌نامه مهرکرده‌ای خواست برای وقت خطر که خلیفه با اکراه و تعجب به او امان‌نامه را داد. کشتار برمکیان کمی بعد از این ماجرا رخ داد و باغبان ایرانی و خانواده‌اش تنها جان به‌در بردگان این ماجرا بودند که از قبل از خلیفه امان‌نامه خون داشتند. باغبان سالخورده و روزگاردیده، این را گفت که فواره چون به اوج می‌رسد به زمین برمی‌گردد و اوج یحیای برمکی این بود که خلیفه را به تعظیم واداشت و روی کمرش رفت تا از درخت سیب بچیند. این آغاز پایان او بود که چون به اوج رسیده بود به ناچار باید به زمین برمی‌گشت. و حالا علیرضا بیرانوند را داریم که سقوطش را به دست خود رقم زده. سنگربانی که عیار واقعی‌اش را عمر خربین سوری به نمایش گذاشته بود، بعد از بازی با سایپا در مورد سربازی و جدایی از پرسپولیس و رفتن به تراکتورسازی حرف‌هایی زد که حتی طرفداران استقلال را هم ناراحت کرد چه برسد به طرفداران و پیشکسوتان پرسپولیس.

تاکید او بر اینکه باید به فکر خویش باشد و در سال جام جهانی برایش مهم‌تر این است که به تراکتورسازی برود تا اینکه بماند و به پرسپولیس کمک کند، حرف‌های بسیار نسنجیده و خامی بود که نباید بر زبان جاری می‌شد و شد. صحبت‌هایی که باید ارتشی از مشاوران رسانه‌ای و مدیران روابط‌عمومی جمع شوند تا بتوانند تبعاتش را جمع کنند و هزینه‌هایش را کاهش بدهند.

اینکه بیرانوند باید به فکر خودش باشد، ایرادی ندارد. اینکه او باید فکر این باشد که بتواند بعد از جام جهانی بخت ترانسفر شدن را داشته باشد هم نکته‌ای است که ایرادی ندارد.

آنچه ایراد دارد رفتار دوگانه اوست. اینکه مدام شعار می‌دهد که من پرسپولیسی هستم اما در پشت صحنه با تراکتورسازی به صورت مخفیانه مذاکره می‌کند که نیم فصل برود آنجا. اینکه در حالی فریاد بزند که مرد می‌خواهم شماره یک پرسپولیس را از تنم دربیاورد که اتفاقا خودش چند هفته‌ای است آن را از تن درآورده تا پیراهن تراکتور را بر تن کند. این برخوردهای دوگانه زیبنده شخصیت هیچ بازیکنی نیست.

برای علیرضا بیرانوند آرزوی کمی سکوت داریم. اینکه حرف نزند، دروازه‌بانی‌اش را بکند و با باشگاه و هوادارانش روراست باشد. اگر دنبال پول و آینده و جام جهانی و ترانسفر شدن است، دست‌کم آنقدر تدبیر به خرج بدهد که در مورد هوادار و پیراهن پرسپولیس و ماندن در این تیم سخنرانی نکند و اگر هم قصد رفتن به تیمی مثل تراکتور را داشته باشد دست‌کم طوری رفتار نکند که به چنین روزی برسد.

روزی که کاظم محمودی، سرپرست تراکتورسازی در موردش چنین حرفی بزند؛ محمودی در پایان آب پاکی را روی دست بیرانوند ریخت و گفت:

«البته آقای بیرانوند چندین بار پیغام داده و ابراز علاقه کرده که به تراکتورسازی بیاید؛ اما ما هیچ اقدامی در این ماجرا نکردیم. یک دلیل موجه هم برای این کار داریم؛ اول فصل که ما از نقل و انتقالات محروم بودیم، پرسپولیس اعلام کرد از ما بازیکنی جذب نمی‌کند و این کار را نکرد. ما چنین کار اخلاقی را ارج می‌نهیم و چون اخلاق برایمان مهم است حالا که پرسپولیس محروم شده و نمی‌تواند بازیکن جدید بگیرد، نمی‌خواهیم بازیکنی از آنها جذب کنیم و به همین خاطر اقدامی برای به خدمت گرفتن بیرانوند هم نخواهیم کرد.»

و کلام آخر. کاش در پرسپولیس مردی پیدا شود که شماره یک را از تن بیرانوند دربیاورد. بگذاردش کنار و میدان را به جانشینش بدهد. استقلال با رحمتی همین کار را کرد و حالا جایگاهش در جدول بهتر هم شده. زنجیر وابستگی را هر روزی که ببرید روز مبارکی است. کمی نیمکت‌نشینی برای بیرانوند لازم است تا درک کند که دارد کجا بازی می‌کند و چه پیراهن ارزشمندی بر تن دارد.