بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

خطر در کمین پرسپولیس ؛ ریزش محسوس هواداران در آزادی؟

دوگانه خطرناک برانکو برای عبور از بحران ؛ کیفیت فدای کمیت

نویسنده : پارس فوتبال .کام
تعداد نظرات کاربران : ۱ نظر
تاریخ انتشار : جمعه 12 آبان 1396 | 16:34
علت ناسپاسی و انتقاد هواداران از نحوه بازی پرسپولیس برانکو پذیرفتنی نیست

دوگانه کمیت یا کیفیت زهر خطرناکی است که حوالی تیم برانکو پرسه می زند. تیمی که در سه فصل اخیر نشان داده توامان هر دو را می تواند داشته باشد حالا با بازگشت احمدزاده و آمادگی نسبی مسلمان، به جز غیبت طارمی، بهانه دیگری را ندارد.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

وقتی از یک هوادار پرسپولیس در مورد وضعیت تیمش و شانس قهرمانی مجدد سوال می‌کنید بدون فوت وقت و در کسری از ثانیه شما را به جدول لیگ هفدهم رجوع می دهد و می گوید همه چیز ایده آل است.با احتساب بازی عقب افتاده قرمزها برابر نفت آبادان می توان آنها را صدرنشین لیگ فرض کرد اگر چه تیم مهدی تارتار به صورت باور نکردنی سایه به سایه قرمزها می برد و جلو می آید و در آن سو مجید جلالی چنان از برد مقابل پرسپولیس به وجد آمده که حالا پیکان در قامت یک ابرخودرو در اتوبان لیگ لایی می‌کشد و به جلو می راند. تجربه دو فصل قبل استقلال خوزستان می گوید نباید پارس جنوبی را دست کم گرفت. اگرچه در آن فصل، پرسپولیس امتیازات فراوانی را در ده هفته ابتدایی یعنی یک سوم لیگ از دست داد و استقلال خوزستان در همان برهه همه امتیازات لازم را برای قهرمانی صید کرد و حالا چنین اتفاقی دست کم تا امروز حادث نشده است. اما سوای کمیت یک اتفاق بزرگ در تیم برانکو رخ داده است. همه چیز از بازی با الهلال آغاز شد. پرسپولیس تا آن روز هم خوب و چشم نواز بازی می کرد و هم کم و بیش امتیازات لازم را می گرفت. حتی مقابل پیکان که بازی را واگذار کردند و برابرسیاه جامگان تن به تساوی خانگی دادند، شاهد یک بازی یک طرفه بودیم.همان چیزی که باعث شد طبق آماز سازمان لیگ، پرسپولیس در سه فصل اخیر بیشترین تعداد هواداران را در بازی های خانگی داشته باشد.

سرنوشت مشابه پرویز و امیر

برای یک هوادار اگرچه قهرمانی و برد در اولویت نخست است اما با ذکر مثال می شود ثابت کرد تیمی حتی اگر در کورس قهرمانی باشد اما جذاب بازی نکند، استقبال خوبی از نبردهایش نمی شود. نمونه واضح لیگ های چهاردهم و پانزدهم. به ترتب سرمربیان وقت استقلال، قلعه نویی و مظلومی تقریبا تا هفته های پایانی در کورس قهرمانی حضور داشتند.از ۳۰ هفته لیگ پانزدهم،استقلال با مظلومی ۱۷ هفته در صدر بود، سه هفته در خانه دوم و مابقی در رده های سوم و چهارم. اما با توجه به نوع بازی های نه چندان جذاب آبی ها که تقریبا یا یک فرمول ثابت انجام می شد(سانتر خسرو حیدری از راست) هواداران استقلال استقبال خوبی از بازی‌ها نمی کردند.از سوی دیگر هم بعد از هر ناکامی شاهد شعارهای منفی بودیم. مظلومی در چهار بازی مانده به انتها ی لیگ پانزدهم، بعد از شکست چهار بر دو در داربی، شعار حیا کن رها کن شنید و حتی اگر فرهاد مجیدی قبول می کرد در چهار مسابقه انتهایی و همچنین فینال جام حذفی مقابل ذوب آهن، می توانست به جای مظلومی روی نیمکت بنشیند.اما هوشمندی کرد و نیامد. استقلال در سال قبلش با قلعه نویی هم وضعیتی مشابه داشت و دست آخر باخت دوبل در داربی، آن هم هفته آخر، منجر به خروج قلعه نویی از این تیم شد. برای هوادار ایرانی که هر هفته دست کم پنج شش بازی از لیگ های معتبر جهان را می بیند دیگر بازی‌های کسل کننده، ولو به قیمت کسب امتیاز، جذاب نیست. نهایتش ترجیح می‌دهد از پای تلویزیون شاهد برد تیم محبوبش باشد. بدون ترددی برد برای هر هواداری شیرین است اما بازی زیبا همچو ارزش افزوده ای است که فروش و استقبال را توامان تضمین می کند. ارزش افزوده ای که بعضا در تیم هایی همانند بارسا و تا حدودی رئال و من یو اهمیتی همسنگ امتیاز دارد و عبور از آن به معنای یک ناکامی حتی در صورت برد است.

عواقب شوک آن چهار گل

در فوتبال خودمان،مصطفی دنیزلی پیشتر و حالا همین برانکو اثبات کردند در صورت بازی زیبا، حتی در صورت شکست، هوادار از بازی‌های تیمش استقبال می کند. پرسپولیس سه فصل متوالی تقریبا و تحقیقا بهترین بازی‌های لیگ ایران را انجام داد. یک نایب قهرمانی در لیگ پانزدهم، یک قهرمانی در لیگ شانزدهم و اینک مدعی شماره یک قهرمانی در لیگ هفدهم. اما بعد از بازی با الهلال و یک شکست خرد کننده، ناگهان این تیم از درون دچار یک شوک عجیب شد.از دست دادن رویای حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا از یک سو و نوع شکست از رقیب سعودی از سوی دیگر، بدترین نوع فشار را به سرخ ها وارد کرد. شاید باور کردنی نباشد اما به وضعیت استقلال بعد از شکست تاریخی شش گله مقابل العین امارات نگاه کنید. اگر چه در آن برهه لیگ تمام شده بود، آبی ها بازیکنان جدیدی را به خدمت گرفتند و چند بازیکن تاثیرگذار مثل کاوه رضایی و جانواریو برزیلی را از دست دادند، با این وجود منصوریان نتوانست بعد از آن شکست، تیمش را جمع کند. خوش شانسی او این بود که لیگ تمام شد وگرنه به طور قطع شاهد ناکامی آبی ها در ایران بودیم.
منصوریان نتوانست استقلال مورد نظرش را بعد از آن حذف تحقیرآمیز بسازد و در نهایت اخراج شد. وقتی برانکو در پای فینال آسیا آنگونه به الهلال باخت، ترس در چهره اش پدیدار شد.او می دانست از لحاظ روحی و روانی جمع کردن تیم برای لیگ داخلی کار بسیار دشواری است. از سوی دیگر کلیدی ترین بازیکن این تیم که به جرات می شود او را عامل زیباتر شدن پرسپولیس دانست، یعنی مهدی طارمی را به مدت چهار ماه از دست داد. جراحی بی موقع احمدزاده و افت عجیب محسن مسلمان، موجب شد موتور محرکه پاسکاری های جذاب از کار بیافتاد.

سه پیروزی با کیفیت معمولی

نبرد با نفت تهران در جام حذفی، داربی و بازی با سایپا در لیگ. برانکو هر سه بازی را برد اما با کیفیتی به مراتب نازل تر از سطح استاندارد پرسپولیس. شاید غیبت سه بازیکن نامبرده دلیل اصلی شمرده شود اما رسنمنشا و سیامک نعمتی فاقد جذابیت های لازم هستند؟ قطعا این گونه نیست. برانکو می خواهد شوک ناشی از حذف در آسیا را پشت سر بگذارد از این رو قید بازی جذاب با پاس های متوالی و خلق موقعیت های فراوان را زد.هیچکس تصور نمی کرد در داربی پیش رو پاس‌های پرسپولیس که همیشه بالای پانصد تا بود به نصفش تقلیل یاید. اگرچه برانکو بازی را برد اما می شود در اصطلاح در آوردن بازی را به او نسبت داد. او با بازی اقتصادی و خشک تنها سه امتیاز داربی را در آورد. در بازی با سایپا هم تقریبا همین تاکتیک را شاهد بودیم. دست کم در نیمه دوم شاگردان دایی عملکرد بهتری داشتند و صاحب چند موقعیت عالی شدند. شاید کیفیت پایین تختی عامل این موضوع قلمداد شود اما در بازی ۲۴ آبان ماه مقابل پدیده که در تهران برگزار می شود، به جواب روشنی می رسیم.

عواقب فوتبال اقتصادی چیست؟

اگر برانکو به هر دلیلی بخواهد روش بازی اقتصادی و تنها پیروزی به هر قیمتی را پیش بگیرد کم کم شاهد افت تعداد هواداران در بازی‌های خانگی خواهیم بود. با انجام این بازی، در صورت شکست قطعا دیگر شاهد تشویق تیم از سوی هواداران نخواهیم بود. پرسپولیس در فصل قبل، داربی برگشت را سه بر دو واگذار کرد اما برای نخستین بار شاهد تشویق یک پارچه قرمزها در انتهای نبرد از سوی هوادارن شان بودیم. اتفاقی که همین هفته قبل برای استقلال هم رخ داد. اگرچه شفر با یک پنالتی، داربی را به برانکو باخت اما نوع بازی جسورانه و خلق سه موقعیت در نیمه دوم، چیزی بود که برای هوادار آبی ارزش داشت. می شود مدعی شد استقلال و هوادارانش بیش از آنکه محتاج صدرنشینی و جام باشند، تشنه رویت بازی زیبا و هدفمند هستند؛ چیزی شبیه به نبرد با نفت تهران. خوشبختانه در فرهنگ هوادار ایرانی ، کیفیت جایگاه خودش را پیدا کرده و هواداران علاوه بر پیروزی و جام به نوع بازی هم اهمیت می دهند.
این یک اتفاق خوب برای استقلال و یک زنگ خطر جدی برای هواداران پرسپولیس است. برانکو پیش از این در تیم ملی فوتبال کشورمان نشان داده که استاد در آوردن بازی به سبک کارلوس کی‌روش است اما برای لیگ سی هفته ای و تیم باشگاهی او خوشبختانه روش دیگری را پیش گرفت، روشی که فعلا کمتر شاهدش هستیم و باید منتظر ماند و دید پرسپولس به سبک اصلی اش( پاسکاری‌های متوالی و ایجاد موقعیت فراوان روی دروازه حریف) باز می گردد یا برانکو فعلا ترجیح می دهد فقط بازی‌ها را در بیاورد.

دوگانه کمیت یا کیفیت زهر خطرناکی است که حوالی تیم برانکو پرسه می زند. تیمی که در سه فصل اخیر نشان داده توامان هر دو را می تواند داشته باشد حالا با بازگشت احمدزاده و آمادگی نسبی مسلمان، به جز غیبت طارمی، بهانه دیگری را ندارد. جام برای هوادار پرسپولیس و کلا هر هواداری در جهان فوتبال، اهمیت خاصی دارد اما محبوبیت بیش از اندازه برانکو بخش اعظمش متعلق به کیفیت ارائه داده تیمش است.پرسپولیس اگر از استانداردهای خودش به بهانه پیروزی عدول کند آن وقت شاهد ریزش محسوس هواداران در آزادی خواهیم بود.ریزش رضایت.ریزش حمایت.

مهدی طاهرخانی-خبرگزاری پارس فوتبال

یک پاسخ به “خطر در کمین پرسپولیس ؛ ریزش محسوس هواداران در آزادی؟”

  1. محسن گفت:
    ۰
    ۰

    هوادار اصلا با تیم مشکلی نداره. تیم هم مشکلی به غیر از محرومیت از پنجره نقل و انتقالات نداره.
    دست از حاشیه سازی بردارید لطفا و خواهشأ.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.