رد پای وینفرد شفر در شکست استقلال

شاید دیدن تیتر کمی گیج کننده باشد چرا که این برای نخستین بار بود هواداران استقلال بعد از شکست در داربی، بدون فحاشی به بازیکنان خودی ، مربی و مدیرعامل(این یکی فحش خورش ملس است)، یکصدا تیم شان را تشویق کردند و این یعنی با وجود شکست، از نمایش ارائه داده شده تیم شان کم و بیش راضی هستند. اما اگر مسائل تاکتیکی را در اولویت قرار ندهیم، می شود به راحتی رد پای وینفرد شفر را در شکست تیمش مشاهده کرد. استقلال بر خلاف دوره منصوریان با تاکتیک شجاعانه تری پا به میدان گذاشت. شفر هنوز به شناخت کاملی از تیمش نرسیده و شاید طی یکی دو ماه آینده ترکیب تیمش را به گونه دیگری بچیند. در این مورد نمی شود او را سرزنش کرد.نهایت کاری که یک مربی تازه وارد خارجی می تواند انجام دهد را این مربی آلمانی انجام داده و دست کم حالا با حضور او استقلال تیم دفاع کننده مطلق در داربی نیست. اگر چه استقلال بازی حساس را واگذار کرد اما تفاوت های دو تیم همانند گذشته فاحش نبود. منصوریان فصل قبل یک بازی را مساوی کرد و بازی برگشت را برد اما پرسپولیس در هر دو بازی، مالک یک طرفه توپ و میدان بود و تفاوت های آماری دو تیم بسیار مشهود . اما این بار استقلال با وجود شکست، حتی مالکیت بیشتری را نسبت به حریف داشت.موقعیت های دو تیم هم تقریبا برابر بود و تنها فرق بزرگ دو تیم، همان اشتباه روزبه چشمی بود که منجر به پنالتی شد . هواداری که در ورزشگاه بود این ها را دید ، اگرچه اصرار به حضور مهدی قائدی داشت اما در نهایت به تصمیم شفر احترام گذاشت و برای اولین بار بعد از شکست در داربی، به صورت ایستاده تیمش را تشویق کرد.

اما سوای مسائل فنی، یک موضوع مهم دیگر بود که مربی آلمانی توجهی به آن نکرد و در نهایت با سلب آرامش تیمیش موجب شد آبی ها عملا از ۱۰ دقیقه پایان بازی بهره ای نبرند. ده دقیقه زمانی اهمیتش مشخص می شود که بدانید در همین بازه، پرسپولیس یک بار بازی دو بر صفر باخته را با یک یار کمتر سه بر دو برد. در مورد دقایق پایانی و اهمیتش همین قدر که دو فصل قبل پرسپولیس درست در آخرین ثانیه در دقیقه ۹۶ از شکست گریخت با ضربه ناخواسته ای از جری بنگستون.

استقلال دقیقه ۲۰ نیمه اول گل خورد و با احتساب اوقات تلف شده دقیقا ۲۷ دقیقه فرصت تلافی داشت که موفق نشد. در نیمه دوم یک ۴۵ دقیقه کامل و سپس ۵ دقیقه وقت اضافه که بیژن حیدری به درستی یک دقیقه هم به آن اضافه کرد. اما نکته عجیب اینکه استقلال حتی از خلق موقعیت نصفه و نیمه هم در آن دقایق حساس عاجز بود. وقتی در دقیقه پایانی، شایان مصلح به عنوان بازیکن ذخیره که تنها برای تلف کردن ۳۰ ثانیه وقت به میدان آمد در بدترین جای ممکن ، بدترین خطای ممکن را روی وریا غفوری کرد، بسیاری تصور کردن این تعویض بدترین تصمیم برانکو در ۲ دقیقه پایانی بود. شاید آن توپ درون دروازه می رفت، برانکو و مصلح تا مدت ها زیر انتقاد رسانه ها و هواداران قرمز بودند. اما استقلال از آن زاویه مناسب هم نتوانست یک خطر نیمه جدی را خلق کند.چرا؟ پشت پرده این همه اعتراض و خشم و دست پاچگی چه بود؟

تصاویر تلویزیونی کلید حل این معماست.از دقیقه یک تا ثانیه پایانی، دوربین ها مرتب برانکو را نشان می دادند که با آرامش خاصی کنار زمین ایستاده و کمتر شلوغش می کند. اما شفر روی هر صحنه ای به شدت معترض بود. او مرتب فریاد می زد و با حرکات دستش همه خطاهای تیمش را محصول تمارض و شیرجه بازیکنان حریف می دانست. حتی وقتی داور به درستی بعد از خطای ماهینی روی شجاعیان، با آوانتاژ دستور ادامه بازی را داد تا موقعیت آبی ها منجر به گل شود باز هم شفر فریاد می زد چرا در سوتت ندمیدی!

با چهره ای بر افروخته هر چند دقیقه یک بار دو دست را تا مچ در دهان فرو می برد و مرتب سوت می زد و علائمی را به بازیکنان یادآوری می کرد. طبیعتا در آن جو و سر و صدا هیچ کس متوجه سوت سرمربی نمی شد اما حرکات اعتراضی و احساسی شفر که بعضی از رسانه ها آن را شور خوب قلمداد کردند، دقیقا زهری بود که از دقیقه یک تا نود و شش به آرامی در کالبد استقلال تزریق می شد و بازیکنان تیم را عصبی و نا آرام می کرد.

هنوز دقیقه نود نشده و استقلال فرصت کافی را برای زدن دست کم یک گل دارد. توپ منتها علیه جناح چپ آبی ها می چرخد و داریوش شجاعیان در حال آماده کردن یک حمله است اما دو متر عقب تر ناگهان میلاد زکی پور بهترین هدیه را به پرسپولیس می دهد. یک پشت پای عجیب و بی مورد به کمال کامیابی نیا می زند تا کمک داور سریعا پرچمش را بالا ببرد. دقیقه ۸۸ است اما زکی پور به همین راحتی دو دقیقه از وقت های طلایی تیمش را می ریزد به سطل زباله ناشی گری،غیر حرفه ای بودن.خشم.کینه. این فشار عصبی بغیر از حرمات شفر از کجا به بازیکن غالبا آرام استقلال تزریق شده؟

دو سال قبل درست در چنین روزهایی وضعیت متفاوت بود. استقلال با ضربه سر جابر انصاری پیش بود، بازی تا دقیقه نود با همان تک گل به سود تیم مظلومی پیش رفت. محسن ترکی چهار دقیقه وقت اضافه گرفت. مهدی رحمتی بی جهت به بهانه مصدومیت دقیقا یک دقیقه و چند ثانیه خودش را روی زمین انداخت. برعکس شفر که با شال آبی رنگ، مرتب در هر صحنه ای کنترلش را از دست می داد و مرتب بالا پایین می پرید آن روز برانکو تا جایی که امکان داشت خودش را آرام نشان داد تا بازیکنانش در آن لحظات حیاتی با آرامش حمله کنند. درست در همان یک دقیقه اضافه شده به آن چهار دقیقه، سرانجام پرسپولیس در آخرین حمله به صورت ناباورانه و تاریخی به گل تساوی رسید. شاید هر چند سال یک بار وم یا شاید هر ده سال یک بار شاهد چنین اتفاقات عجیبی در داربی باشیم. اما کلید گل زدن ولو در آخرین ثانیه حفظ خونسردی بازیکنان درون زمین است. شاید در بازی معمولی حرکات مربی به بازیکن انرژی بدهد اما وقتی صحبت از داربی می کنیم یعنی ریشترها فشار عصبی خالص روی هر بازیکن حتی روی نیمکت.

استقلال در همین داربی هنوز چند دقیقه فرصت حمله داشت اما خطای بی مورد روی وحید امیری و سپس وقت تلف کردن با اعتراض شدید به داور بازی همه زمان ها را از آبی ها بلعید. شفر مربی بی تجربه ای نیست. شاید هم فرمول کارش همین شلوغ بازی های ۹۰ دقیقه ای کنار زمین باشد اما خروجی عادت او دست کم در داربی ،گرفتن آرامش از بازیکنانش بود. وریا غفوری، زکی پور و شجاعیان؛ مردانی که همیشه آنها را دست کم آرام تر از دیگران می دیدیم با اعتراضات و خطاهای بی مورد موجب شدند ده دقیقه پایانی همانگونه پیش برود که برانکو و پرسپولیسی ها آرزویش را داشتند.

مهدی طاهرخانی – خبرگزاری پارس فوتبال