بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

فوتبال، پر بیننده ترین نمایش تاریخ!

نگاهی به فوتبال و از منظر سیاسی

نویسنده : ParsFootball Multimedia News
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : جمعه 21 مهر 1396 | 15:42
گونزالو هیگواین فونبال

فوتبال نمایشی خیره کننده در عرصه های اجتماعی دارد و بی گمان نمی توان به سادگی از وسعت نفوذ این پدیده اجتماعی در بین جوامع گذشت.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

فوتبال نمایشی خیره کننده در عرصه های اجتماعی دارد و بی گمان نمی توان به سادگی از وسعت نفوذ این پدیده اجتماعی در بین جوامع گذشت. امروزه فوتبال تنها یک بازی و یا سر گرمی و یا ورزش …نیست.
ابعاد نمایشی فوتبال آنقدر زیاد است که بی گمان سیاست نمی توانست از آن غافل باشد.

بخوبی می دانیم که قهرمانی های اولیه تیم ملی ایتالیا در جام های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ بعلت آن حس های فرا عادی دیکتاتور حاکم بر ایتالیا یعنی موسیلینی بود که با تئوری ” هدف وسیله را توجیه می کند ” توانست بسیاری از آرژانتینی تبارها را به زور در قالب تیم ملی ایتالیا بگذارد تا حادثه المپیک برلن ۱۹۳۶ رخ ندهد و بزرگ مردی چون جسی اوونس نتواند تئوری های مضحک نژاد برتر را زیر سوال ببرد.

دوران دیکتاتوری ژنرال ها در آرژانیتن را به یاد می آوریم که آنها با تمامی مشکلات اقتصادی آن روزگار آرژانتین از حربه میزبان جام جهانی استفاده کردند تا در زیر سایه قهرمان جام جهانی و حضور درخشان بزرگ مردانی چون پاسارلا و کمپس و دیاز و آردیلز و فیلول و … به رهبری سرمربی خوش قیافه خود سزار منوتی به دوران سیاه دیکتاتوری خود ادامه دهند.

قصه های سیاسی جام جهانی بی شمارند و یکی از مهمترین این قصه ها بازی قرن ایران و آمریکا در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه بود که بازیکنان در آغاز بازی دست در گردن هم نمایشی از قدرت فراتر فوتبال نسبت به هر مذاکره سیاسی را نشان دادند.

قدرت فوتبال سیاسی را در ایران بی شمار دیده ایم قهرمانی در مسابقات جام ملتهای آسیا ۱۹۶۸ که با پیروزی در برابر رژیم صهیونیستی حاصل شد و یا قهرمانی در بازی های آسیایی ۱۹۷۴ تهران که در فینال ایران توانست رژیم صهیونیستی را شکست دهد و یا در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۲ آن مسابقه مشهور ایران و عراق در خاک بغداد و… از یاد نبرده ایم که از آنها تنها بعنوان یک پیروزی و یا قهرمانی ورزشی یاد نمی شوند.

این روزها قدرت فوتبال سیاسی را بیش از پیش حس می کنیم حتی در جایی که تیم ملی فوتبال ما حضور ندارد. در بازی رفت پلی آف آسیا بین سوریه و استرالیا شاهد بودیم که علیرضا فغانی گله دارد که اعلام پنالتی به نفع سوریه او را با طوفانی از انتقادهای دوستانه و غیر دوستانه عمدتا از داخل ایران مواجه کرده است.

آخرین خبر فوتبالی و سیاسی مربوط می شود به انتخاب ژرژ وه آ مرد سال فوتبال جهان و اروپا و ستاره بی چون و چرای سال های دهه نود تیم میلاد بعنوان رئیس جمهور کشور لیبریا است. او جانشین اولین بانوی لیبریائی رئیس جمهور و برنده جایزه صلح نوبل شد.

وقتی به رقابت انتخاباتی لیبریا می نگریم می بینیم توپ طلایی ژرژ وه آ چقدر درخشان تر از نوبل خود نمائی کرده است. باید گفت که فوتبال و سیاست بی گمان قرابتی غیر قابل انکار دارند و چون حکایت های المپیک های امروز که کمتر جایگاهی از افکار بارون دوکوبرتن را در آنها می بینیم در فوتبال هم کمتر از اهداف ژول ریمه فرانسوی بنیان گذار جام جهانی فوتبال یاد می شوند.

فوتبال است که می تواند رسوایی های بزرگ چون فساد مالی فیفا را برای تایید قطر بعنوان میزبان جام جهانی را بسازد. این فوتبال است که کشوری چون پاناما بعد از نوریگا دیکتاتور سابقش را یاد ما می آورد. این فوتبال است که معتقد است ممکن است در منطقه کونکاکاف همه تیمها دست به دست هم دادند تا ایالات متحده آمریکا حذف شود و…

بی گمان ” فوتبال پر بیننده ترین نمایش تاریخ است” .

تورج عاطف- خبرگزاری پارس فوتبال

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.