بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

حفره ای بزرگ در افکار برانکو ؛ پروفسور همیشه چوب ستاره های زمانه اش را خورد

دقت کنید ؛ تفاوت بزرگ کی‌ روش و برانکو دقیقا همینجاست!

نویسنده : پارس فوتبال .کام
تعداد نظرات کاربران : ۱ نظر
تاریخ انتشار : یکشنبه 9 مهر 1396 | 18:46
کی‌ روش - تیم ملی کی روش - برانکو و کی‌روش - کارلوس کی‌روش - فوتبال ایران - پرسپولیس

از کارنامه تا رقم قرارداد و بسیاری دیگر از شاخص‌ها می شود تفاوت بنیادین برانکو و کی‌روش را فهمید.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

دقیقا همان لحظه ای که داور کره ای سوتش را زد و بازیکنان الهلال در حال شادی در میانه میدان بودند تا برد چهار گله شان را جشن بگیرند بخش وسیعی از هواداران پرسپولیس از خود می پرسیدند؛ اگر سرمربی تیم مان امشب کارلوس کی‌روش بود باز هم اینچنین مفتضحانه، در بدترین زمان ممکن به مهمترین رقیب مان در منطقه می باختیم؟ پاسخ سوال را نمی شود به راحتی حدس زد اما کنار هم قرار دادن نتایج تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۴ و دیگر تورنمنت‌ها می گوید بعید است سازمان دفاعی تیم کی‌روش اینگونه عجیب فرو بریزد. البته دست کی‌روش همیشه باز بوده و توانسته از بهترین های ایران بهره ببرد چیزی که برای برانکو در یک تیم باشگاهی مقدور نیست.

اما بازی با الهلال نشان دهنده همان حفره بزرگی است که همیشه در افکار برانکو وجود داشته . اگرچه ۱۲ سال قبل ما با او به راحتی به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان صعود کردیم اما دیگر ماموریت بزرگ او قهرمان کردن تیم ملی فوتبال ایران در جام ملت های ۲۰۰۴ چین بود که متاسفانه درست در همین مرحله که الهلال تانک‌وار از روی قرمزها رد شد، آنجا هم چین میزبان توانست در ضربات پنالتی از آن تیم خوب ما عبور کند. تیمی که آماده ترین علی کریمی و مهدوی کیا را در اختیار داشت و علی دایی را به عنوان لیدر در خط حمله. وقتی با ۴ گل از سد کره جنوبی گذشتیم همه متفق القول گفتند، دیگر طلسم ناکامی ما در جام ملت ها شکسته و این تیم می تواند به راحتی قهرمان قاره شود. اگرچه چین با مربی گری آری هان، از امتیاز میزبانی بهره می‌برد اما تیم ما به وضوح یک سر و گردن از آنها بهتر بود. چرا بازی مساوی شد؟ اخراج زودهنگام ستار زارع مهمترین دلیلش بود. مدافع چپی که برانکو شیفته اش بود و علی رغم حجم وسیع انتقادات،می گفت او بهترین است. اما در واقع هرگز اینچنین نبود و با اخراج زارع در آن بازی ما یک قهرمانی مسلم را از دست دادیم. حسرتی به امتداد چند دهه.

سال ها گذشت و با وجود آنکه پرسپولیس طی دو سال اخیر بهترین بازی های لیگ برتر را انجام داده و توانسته به دو عنوان نایب قهرمانی و قهرمانی به ترتیب در ادوار پانزدهم و شانزدهم لیگ برتر برسد، با وجود آنکه برای نخستین بار در فرمت جدید لیگ قهرمانان موفق شد به جمع چهار تیم برترراه پیدا کند ولی ستار زارع دیگری بود که برانکو آن را در ابتدای لیگ قبل رو کرد. محسن ربیع خواه که پست اصلی اش هافبک تدافعی است فصل قبل به عنوان دفاع چپ بازی کرد و با آمار قابل تامل صفر پاس گل ، صفر گل زده و صفر ایجاد موقعیت گل، صفر نفوذ، صفر سانتر، آنقدر در آن پست به رویش اصرار شد که کم کم نمایش او از رتبه بد به جایگاه معمولی رسید.

پرسپولیس آنقدر مهره خوب و تاثیرگذار دارد که در بسیاری از بازی ها، معمولی بودن ربیع خواه چندان به چشم نمی آید. اما درخشان ترین نمایش این بازیکن از قضا در آسیا و در مرحله قبل بود. در بازی برگشت مقابل الاهلی سعودی، پس از اخراج زودهنگام کامیابی‌نیا او به پست هافبک دفاعی آمد و از قضا بهترین نمایشش را ارائه داد. برانکو که مدت ها منتظر این عملکرد از ستارع زارع جدیدیش بود، در اولین جمله اش در سالن کنفرانس خبری از بازی درخشان ربیع خواه گفت. آنقدر ذوق زده شده بود که گویی با همین یک بازی همه منتقدان را یکجا شکست داده و به همه گفته شما در اشتباهید نه من.

ولی برخلاف همه اصرارها و تاکیدات برانکو، ربیع خواه مهره ای نبود که بتواند در مهمترین بازی تاریخ باشگاه قرمزها در لیگ قهرمانان آسیا، عملکرد حتی متوسطی را ارائه دهد. همین الهلال که در مرحله گروهی دوبازی با پرسپولیس انجام داد، هرگز نتوانست فشار نیمه اول بازی در ابوظبی را تکرار کند. چرا که در بازی های قبل کمال کامیابی نیا به عنوان هافبک دفاعی اجازه پرس هافبک های حریف را نداد و با قطع کردن های متوالی پاس ها، پرسپولیس را از موقعیت دفاع به ضد حمله منتقل می کرد. اینکه امروز از هافبک دفاعی به عناون مهمترین پست فوتبال یاد می کنند، دلیلیش دقیقا همین موضوع است.

در مهمترین بازی، بازیکن مورد علاقه برانکو در نمایشی به غایت ضعیف میانه میدان را تمام و کمال در غیاب کامیابی نیای محروم به الهلالی ها داد تا آنها با آن فشار عجیب اوائل بازی با دو گل زودهنگام، کمر پرسپولیس را تاب دهند. وقتی در نیمه دوم احمد نورالهی وارد زمین شد تازه برانکو فهمید در ترکیب اولیه دچار چه اشتباه بزرگی شده است. با این وجود نه تنها دو گل خورده را جبران نکرد که دو گل دیگر هم خورد تا تقریبا با توجه با برگزاری بازی برگشت در مسقط، حذف تیم برانکو قطعی و مسجل شود. آن روز در چین اشتباه تاریخی ستار زارع و یک خطای بی مورد قهرمانی را از برانکو گرفت و ۱۳ سال بعد اعتماد عجیب او به بازیکنی که یک سطح از دیگر بازیکنان پرسپولیس پائین تر است. اگرچه در گل های دریافنی نمی شود از اشتباه دیگر پدیده رو کرده برانکو یعنی صادق محرمی که حسرت از دست دادن رامین رضاییان را بر دل قرمزها گذاشته است، به راحتی عبور کرد و حتی بازی ضعیف و سر در گم شجاع خلیل زاده . اما واقعیت دو بازی قبل می گوید اگر در همان بیست و پنج دقیقه ابتدایی، ربیع خواه همانند کامیابی‌نیا در نبرد نخست دو تیم، بازی می کرد قطعا پرسپولیس آنگونه وا نمی داد.

تفاوت بزرگ کی‌روش و برانکو دقیقا همینجاست. در تیم کی‌روش هرگز خبری از این دست از بازیکنان نیست. کی‌روش برخلاف برانکو روی هیچ بازیکنی بی جهت مانور نمی دهد و نمی خواهد به زور از کسی که توانش را ندارد یک ستاره بسازد.در تیم کی‌روش حتی اگر ستاره هم باشی ولی افت کنی به راحتی نیمکت نشین می شوی و یا دیگر رنگ اردو را نمی بینی. چه کسی تصور می کرد آندو که تقریبا فرمانده میانه میدان تیم ملی بود ناگهان اینگونه از تیم ملی برود؟ عملکرد یکسال اخیر آندو در تیم های پر تعداد باشگاهی اش نشان می دهد کی‌روش چگونه به درستی ترکیب اصلی اش را با تغییر نفرات تقویت می کند.اگر احسان حاج صفی افت کند به راحتی بازیکن دیگر جایش را می گیرد و اینگونه نیست که به سان فرشاد احمدزاده در هر حالتی مورد حمایت سرمربی باشد. در تیم کی‌روش هیچکس از حضورش در ترکیب اولیه مطمئن نیست.

از کارنامه تا رقم قرارداد و بسیاری دیگر از شاخص‌ها می شود تفاوت بنیادین برانکو و کی‌روش را فهمید.

برانکو انقلابی عظیم در پرسپولیس به وجود آورد و امروز مهدی طارمی و احمد نورالهی تنها بازیکنانی هستند که از تیمی که او تحویل گرفت مانده اند. او بهترین نمایش ها را به هواداران تیمش هدیه داد و مهمتر از آن بعد از ۱۰ سال آنها را قهرمان لیگ برتر کرد. از این رو نباید به واسطه یک شکست پر گل و تقریبا حذف از لیگ قهرمانان آسیا،همه کارنامه اش را زیر سوال برد اما این مربی خوب، اکثرا چوب بعضی از انتخابات عجیبش را می خورد.چه کسی می داند اگر آن روزها فرد دیگری به جای ستار زارع مورد حمایت برانکو بود و یا اینکه او اینچنین بی رحمانه قید رامین رضاییان را نمی زد و سراغ محرمی بی تجربه و متاسفانه افت کرده نمی رفت و یا از همه مهمتر روی حضور ثابت بعضی از بازیکنان مثل ربیع خواه و احمد زاده در هر حالتی، اصرار نمی ورزید شاید دو قهرمانی تاریخی در کارنامه اش دیده می شد، اولی با تیم ملی ایران بعد از سال ها در آسیا و سپس کسب نخستین عنوان قهرمانی قرمزها در لیگ قهرمانان. فوتبال را نمی شود حدس زد اما اگر برانکو با بعضی از تصمیمات اینگونه علیه خودش قیام نمی کرد شاید نتیجه چیز اعجاب آوری می شد. او همیشه چوب ستاره های زمانه اش را خورد برعکس کی‌روش که استاد عبور از آنهاست.

                                                                                                                       مهدی طاهرخانی-خبرگزاری پارس فوتبال

یک پاسخ به “حفره ای بزرگ در افکار برانکو ؛ پروفسور همیشه چوب ستاره های زمانه اش را خورد”

  1. محمد احمدی گفت:
    ۰
    ۰

    واقعا از فوتبال هیچ سر رشته ای نداری و به وضوح مشخصه که میخای برانکو و پرسپولیس رو بکوبی اصلا مقایسه یک تیم باشگاهی با تیم ملی واقعا اشتباه محضه کاش یخورده توی بحث ها و کارشناسی هاتون انصاف داشتید یادتون رفته تا دوسال پیش همین پرسپولییس با نصف همین بازیکنا چه حال و روزی داشت

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.