بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

قصه های آتزوری

نویسنده : تورج عاطف
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : پنجشنبه 27 خرداد 1395 | 23:50

حتی زمانی که بدون امید زندگی می کنیم آرزوهائی داریم ” دانته “

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

لاجوردی ها یا آتزوری ها به زبان ایتالیائی حکایت دانته را بارها تکرار کرده اند و در روزهائی که شاید بسیار نا امید به نظر می رسیدند با آرزوهایشان به آرزویشان رسیدند!! ایتالیا فاتح جام های جهانی ۱۹۳۴ و ۱۹۳۸ سالها طول کشید تا به افتخار فتح قهرمانی اروپا در سال ۱۹۶۸ برسد و بعد در مکزیک ۱۹۷۰ علی رغم یک بازی به یاد ماندنی در برابر آلمان غربی همان بازی که فرانس بکن بائر را جهانی کرد وقتی که با کتفی در رفته بازی را ادامه داد قاطعانه پیروز شدند ولی در برابر پله و جرزینهو و رولینو و کارلوس آلبرتو و توستائو و آن تیم اعجاب انگیز زاگالو تن به شکست دادند و نایب قهرمان شدند آنها امید داشتند و شاید آرزو اما به آن نرسیدند
در ۱۹۷۸ ایتالیائی ها در دو بازی یک به صفر جلو افتادند اما بازی را باختند یعنی یک فینال و یک بازی رده بندی را و بی امید و آرزو از جام بیرون رفتند
دهه اول سالهای ۸۰ برای ایتالیا چندان خوش یمن نبود فساد مالی بار دیگر در این باشگاه ها بیداد می کردو پائو لو روسی ستاره بزرگ پروجا هم قربانی این فساد شد ( البته بعدها تبرئه شد ) و محروم شد اما محرومیتش کاهش یافت و انزو بیرزوت او را با خود به اسپانیا برد و در نا امید روسی آرزوئی متولد شد ایتالیا بی روحیه در سه بازی مقدمانی سه تساوی به دست آورد اما برای قهرمانی سوم یعنی قهرمان در جام جهانی ۱۹۸۲ تنها آرزو داشت در اسپانیا جائی که خیلی ها از ایتالیا بعنوان حریف تمرینی برزیل بزرگ تله سانتانا یاد می کردند ایتالیا با اعجوبه رو به نزولش که به یک باره در مرحله دوم بازیها اوج گرفت یعنی پائولو روسی توانست برزیلی ها بزرگ یعنی برزیل سوکراتس و ادر و زیکو و …را حذف کند و پس از آن لهستان با اعجوبه اش بونیک را برد و به فینال و در مصاف با یاران پل برایتنر رسید جائی که هیچگاه کسی فکر نمی کرد ایتالیا توانست قهرمان جهان بشود و برای سومین بار به این افتخار رسید و آلمان ها را مغموم به خانه فرستاد و با رکورد برزیل تا آن زمان مساوی کند سال ۱۹۸۲ تمام شد و ایتالیا دیگر وجود داشت در سال ۱۹۹۰ وقتی جام جهانی در ایتالیا برگزار شد همه با ستارگان ایتالیائی به چشم قهرمانان جهان یاد می کردند ایتالیا با ویالی و باجو و بارسی ومالدینی و… امید زیاد و آرزو داشت اما حکایت تکرار شد ایتالیا پر آرزو به آرزویش نرسید گوئی امید با رسیدن به آرزو برای ایتالیائی ها هماهنگی ندارد این اتفاق در سال ۱۹۹۴ هم افتاد وقتی در ضیافت پنالتی ها فینال باجو پنالتی خود را به آسمان زد و برزیلی ها را به چهارمین قهرمانی البته قهرمانی ضعیفشان رساند
سالهای بعد ایتالیا پر امید بود اما هیچگاه موفق نشد خصوصا در فینال یورو ۲۰۰۰ که باز هم فینال را باخت علی رغم این که امید زیادی داشت اما تیم پر امید ۲۰۰۲ ایتالیا در سال جام جهانی قربانی روابط پشت پرده برای رساندن تیم کره جنوبی به نیمه نهائی شد و باز هم بی آرزو ماند ایتالیا رو به نزول رفت و هیچ کس امیدی به تیم ایتالیا ۲۰۰۶ جام جهانی آلمان نشد اما پند دانته به دادشان رسید در بی امیدی به آرزو جام جهانی برای چهارمین بار فکر کردند و با شکست فرانسه در ضربات پنالتی به آن رسیدند ایتالیا امیدوار دریورو ۲۰۰۸ و جام جهانی ۲۰۱۰ به دستاوردی نرسید اما باز در یورو ۲۰۱۲ در دیداری عجیب آلمان پر امید را شکست داد و به فینال رسید اما ماتادورها نگذاشتند معجزه رخ دهد و ایتالیا باز نایب قهرمان شد در جام جهانی ۲۰۱۴ایتالیا نسلی را داشت که نه امید داشتند و نه آرزو و به خانه بازگشتند بی هیچ حسرتی از حذفشان آن گونه که در جام جهانی ۱۹۹۰ برایشان بود یورو ۲۰۱۶ که شروع شد ایتالیا سراسر از نا امیدی بود غیبت ستاره هائی چون مارکو وراتی و کلودیو مارکیزویو… به چشم می خورد خیلی ها به بلژیکی ها و سوئدی ها افتخار می کردند بلژیکی هائی که ستارگان بزرگ حتی لیگ ایتالیا را دارند مردانی چون ناینگولان و… یا بزرگانی چون لوکاکو که در اورتون واورگی که در لیورپول و ادین ازار و کورتوا که در چلسی و فلینی که در منچستر یونایتد و کوین دی بروین که در منچستر سیتی … بازی می کردند اما بوفون به حکایت بزرگ ایتالیائی ها اشاره کرد همواره ایتالیا با بازی گروهی موفق می شود جائی که دیگر ستاره ای وجود ندارد بلکه ستاره ها متولد می شوند آن گونه که در سال ۱۹۸۲ با روسی و گرازیانی و.. در سال ۲۰۰۶ متولد شدند این ایتالیا ستاره هائی را معرفی کرد مردانی چون کاندورا و جاکه رینی ایتالیا شروع خوبی داشت اتفاقی که معمولا برای ایتالیا نمی افتد ایتالیا کاتاناچیو یا دفاع تیمی افسانه ای را که از دهه ۶۰ با هررا افسانه ای شروع کرد و سالها با آن خو پیدا کرده بود دو باره تکرار کرد در درون دروازه ایتالیا رهبری است که ایتالیا در ۱۹۸۲ نیز داشت بوفون بی شباهت با دینوزوف افسانه ای نیست در خط دفاع ستون هائی هستند مردانی چون کلینی و بلوچی و روی نیمکت مردی است که یونتوس را سالها آقای سری آ کرد و آنقدر اعجاب انگیز است که به چلسی می رود تا آنجا هم بزرگی کند کونته سر مربی با دانشی که براحتی مارک ویلموس را مات کرد مردی که ستاره دارد اما تجربه ندارد مردی که شیاطین سرخ سرزمین شوکولات و تن تن و مترلینگ را تبدیل به فرشته های امید و آرزو برای ایتالیا و آتزوری کرد و امروز فریاد فورسا ایتالیا (زنده باد ایتالیا) طنین دلنشینی دارد

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.