منصوریان برای عبور از آتش، به اصول مورد باور خود بازگشت ؛ استقلال راه خود را پیدا کرده است
استقلال به روزهای خوبش باز می گردد
بعد از مدتها، استقلال را همانطور یافتیم که سعی میکرد آنطور نباشد!
استقلال دوباره جوان میشود و در این جوانی دوباره هم سرعت بالا و هم تحرک زیاد- و به نوعی هدفمند خودش را- به دست میآورد! استقلال، یک تیم حرکتپذیر میشود که «قلدری» و بردن جنگهای تن به تن در ذات بازیاش حضوری تعیینکننده دارد! مثل گل اولی که به گلگهر زد! مثل گل دومی که به گلگهر زد! مثل فوتبالی که مجدداً از نورافکن دیدیم و نظیرش را هم از باقری ملاحظه کردیم تا اسماعیلی و قائدی را هم در نمایش یک بازی تند و تیز، موفق و مؤثر بدانیم! استقلال، که ترجیح داده بود به جپاروف و جباری استراحت بدهد، از جوانگراییاش جز خوب و غیر از خوبی ندید! منصوریان، برای عبور از آتش، به اصول مورد باور خود بازگشت و آن کرد که باید همیشه میکرد!
در تیم استقلال که با حریف سمجی روبهرو بود، هنوز جای دانستگیهای حرکتی، خالی است و هنوز بسیار جای بهتر بازی کردن، وجود دارد! در تیم استقلال، یک دفاع چپ تازه به میدان آمده را دیدیم (آرمین سهرابیان) که باید به تماشایش نشست! درست با یک اختلاف ۱۸۰ درجهای، نسبت به حضور خسرو حیدری و بازی او، که اثری از فوتبال خسرووانهاش بروز و ظهوری نداشت!
استقلال راه خود را پیدا کرده است، البته اگر استقلالیها بگذارند! و البته اگر با اولتیماتوم و اتمام حجت و انواع تهدیدهای دیگر، «توی دل» سرمربی خود را خالی نکنند! لطف کار استقلال و حسن خوبی (!) استقلال در این است که منصوریان را با این توپ زدنهای توخالی، از میدان نمیتوان خالی کرد! منصوریان اشتباه میکند اما تسلیم حرف بیربط نمیشود!