مشکلات آبی اناری ها پس از گواردیولا

شاید فوتبال دوستان جوان آن روزهای فوتبال که امروز دیگر پخته شده اند، تصور نمی کردند  امپراطوری بارسلونا انقدر زود در سراشیبی سقوط قرار گیرد.

در اوج امپراطوری ایالت کاتالونیا در اروپا و جهان و در زمان امپراطور پپ بود که سیل عظیمی از تینیج های فوتبال به آبی اناری ها دل بستند. فوتبالی که آن روزها بارسلونا از خود نمایش می داد به نحوی یکی از بهترین سیستم ها بود که پیش از آن نظیر نداشت. جایگیری فوق العاده بازیکنان در سیستم تیکی تاکا و بازیکنانی متناسب با آن سبک با خط هافبکی نقاش همواره بارسلونا را در یک سطح فوق العاده قرار داده بود. رئالی های پر انتظار آن روز ها بسیار برایشان این موضوع گران تمام می شد و حتی شکست ۵ گله  نیز از کاتالان ها زخم بزرگی بر ناکامی های تیمشان در برابر حریف کلاسیکشان بود. در روزهایی که حتی آقای خاص برای مهار تیم گواردیولا ضد سیستم راهی میدان می کرد آما ارتش بلوگرانا برایش این موضوع هم اهمیتی نداشت.

سودای جدایی پپ و خداحافظی چند بازیکن از ترکیب بارسایی ها همچون پویول در آن زمان و کمی بعدتر ژاوی و دنی آلوز باعث شد تا بارسلونا رفته رفته شکوه گذشته اش را بر باد ببیند. مثلث فوق العاده بارسا در خط حمله و هافبک و مدافعان طراز اول کاتالان ها را نمی شود نادیده گرفت اما با قیاسی با گذشته، کاملا می شود شکوه کاتالان هارا از بین رفته دانست و فقط گاهی مواقع می شود که کمی آن روحیه در آبی اناری ها اوج می گیرد که بازی برگشت با پی اس جی در سال گذشته در چمپینزلیگ و برد شش گله یکی از آن هاست.

اما دلایل افت کاتالان ها در دوران پس از گواردیولا چیست؟

۱ . زمستان لاماسیا

اکادمی بارسایی ها در روزهای پپ بهترین اکادمی و بازیکن ساز دنیا تلقی میشد. هر روز استعداد های تازه ازین اکادمی به تیم اصلی می آمدند و رخ می نمایاندند و دورانی در درخشش می گذراندند اما ناگهان استعدادهای کاتالان خشکید و شکوه قبل را از دست داد که در این دوران کاستیا( آکادمی رئالی ها) اوج گرفت که امروزه می توان ثمره هایش را در استعداد هایی همچون آسنسیو مشاهده کرد. اما بارسا آن استعدادهای قبلی خودش را نیز نتوانست حفظ کند و اکثر آن ها راهی تیم های دیگر شدند.

۲ . پیشرفت فوتبال و افول سیستم مالکانه

سیستم و سبک بازی ای را که پپ آن را در اوج رهبری می کرد در آن روزها بهترین سبک بود که هیچ تیمی از آن بهره مند نبود و وجه تمایز کاتالان ها با همه قدرت های جهان و نقطه قوت آنان بود. اما با گذشت زمان و ورود نسل جدیدی از مربیان همچون سیمئونه و کونته و بسیاری دیگر، فوتبال مالکانه پپ و بارسلونا دیگر آنقدر ها کارا نبود، و نه پپ در تیم های جدیش با آن توفیقی یافت و نه بارسلونا در شبیه سازی آن با مربیانی دیگر توانست افتخارات قبلش را تکرار کند.

۳ . مربیان جوان و رویاهای جوان ( بخوانید ناپخته)

پس از گواردیولا مربیانی که برنیمکت بلوگرانا نشستند، همگی مربیانی با رزومه محدود و جوان بودند؛ مربیانی که سابقه فعالیت در تیم های متوسط  اسپانیا را بر عهده داشتند. این مربیان با ورودشان دنبال اهداف جدیدی بودند اما چارچوب تیکی تاکای بارسایی ها به نوعی مربیان را مجاب می کرد که با آن سبک به بازی بپردازند اما آن ها فقط شبحی از گواردیولا و تیمش را داشتند. اگرچه مربیان جدید بارسلونا خریدهای بزرگی چون نیمار و سوارز را برای کاتالان ها انجام دادند اما همواره یک موضوع مهم در دنیای فوتبال وجود دارد و آن این است که مربیان بزرگ یک تیم، بر متقاعد کردن بازیکنان برای حضور در آن تیم کمک شایانی می کند به نوعی که مربیان نامداری همچون پپ، مورینیو، آنجلوتی و کونته همواره نقش بزرگی در نقل و انتقالات تیمشان ایفا می کنند و با سابقه فعالیت در تیم های بزرگ، بسیاری بازیکنان برای کار کردن با آنان راهی تیم های تحت سلطه ی آنان می شوند که مربیان جوان بارسا در این میان قدرت چندانی نداشتند و فقط نام های بزرگ معدودی را که توان جذبشان را داشتند و موفقیت امیز نیز بود با پول و نام بارسلونا و جایگاهش به خدمت می گرفتند، اگرچه ممکن است این موضوع نقدهایی نیز داشته باشد اما خامس و موراتا نمونه های داغ بازار هستند که بنابر سابقه فعالیت خوبشان با مربیان قبلیشان راهی تیم های آنان شدند.

۴ . سنگر همیشه لرزان کاتالان ها

حتی اگر به زمان پپ هم بنگریم می بینیم بارسایی های هیچ موقع دروازبان تراز اول در سطح مثلا مهاجمانشان نداشتند. ویکتور والدز و پینتو دروازبانان زمان گواردیولا خوش شانس بودند که با بازی های درخشان کاتالان ها و گلباران های آنان، اشتباهشان نمایان نمیشد و خطرات زیادی روی دروازه هایشان بودجود نمی آمد. اما بعد از گواردیولا نیز دروازبانانی همچون تراشتگن و براوو و سیلسن همواره نتوانسته اند در حد و قواره یکی از ۳ تیم برتر حال حاضر اروپا بازی کنند و دروازه کاتالان ها هیچ موقع سنگر امنی در چند سال گذشته نبوده است.

۵ . نقل و انتقالات احمقانه

عملکرد های نامناسب کاتالان ها در نقل انتقالات همواره برجسته بوده است . درواقع بارسلونا نه خرید های خوبی انجام می دهد و نه فروش هایی خوبی! در اسپانیا بعد از سیاست های فوق العاده پرز در رئال که همواره فعالیت های خوب و پرسودی در نقل انتقالات انجام می دهد، اتلتیکویی هارا می توان دومین تیم موفق ازین حیث در اسپانیا دانست اما بارسلونا بغیر از یکی دوخرید بزرگ چندسال اخیرش همواره برندی بی سر و صدا در نقل النتقالات بوده است. ناتوانی در خرید یک دروازبان خوب از جمله آن هاست، آن ها حتی در روزهایی که براوو پیشرفت خوبی کرده بود، در یک اقدامی عجیب او را به سیتی فروختند و با جذب سیلسن که نه آنقدرها جوان است که بتوان به آینده او امیدوار بود و نه آنقدرها بزرگ که در حال بتواند کمکی بکند، او را در کنار تراشتگن جوان به عنوان دروازبان برگزیدند. اما یکی از خرید های اخیر مرگبار بارسلونا آردا توران جنگنده و فیزیکی است  که هیچ سنخیتی با سیستم بارسلونا ندارد و نتوانست هیچوقت در بارسلونا جایی پیدا کند.از طرفی دیگر مدافعی به نام متیو که وقتی امسال از کاتالان ها جداشده و قصد پیوستن به اسپورتینگ را داشت، لیسبونی ها باشرط تست بازی اورا پذیرفتند که بسیار جالب توجه بود که چرا بازیکنی با چنین وضعیت و سن و سال به کاتالونیا آمدهاست.

اما خرید های گران قیمت و ناموفق بارسا را همچون پاکو الکاسر و آندره گومز رانیز می توان به این لیست اضافه کرد که عملکرد ناموفقی در این تیم داشته اند. فروش یا خروج بازیکنایی همچون  پدرو، براوو ، بویان کرکیچ، دنی آلوز و مونیر حدادی را می توان از نشانه های عملکرد ناموفق کاتالان ها در نقل و انتقالات دانست و گل سر سبد نیز این روزها خروج نیمار برزیلی  و ناتوانی آبی اناری ها در خرید های مدنظرش همچون وراتی، کوتینیو ، دیبالا ، دیماریا و دمبله است  که مشخص نیست در آخر بارسلونا موفق به خرید کدامیک از آن ها خواهد شد.

سجاد توسلی – اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال