سیدجلال حسینی شبیه کیه‌لینی و راموس‏، مدافعی برای تمام فصول

حالا دیگر در لیگ برتر ایران می‌توان این انتظار را داشت که هر وقت پای جایزه ای برای بهترین مدافع وسط باشد صاحبی ندارد به جز سیدجلال حسینی . در هر رده‌ای و با هر فاکتوری که بخواهیم بهترین مدافع را انتخاب کنیم به نامی به جز سیدجلال حسینی نمی رسیم. ملی باشد یا باشگاهی. بحث ثبات باشد یا قدرت. رهبری باشد یا آماری. هر فاکتوری را که مد نظر داشته باشید صاحب جایزه بهترین مدافع فوتبال ایران کسی نیست جز همان کسی که دیشب برای پنجمین بار این جایزه را بالای سر برد. پنجمین جایزه بهترین مدافع‏، آن هم در شرایطی که فقط ۷ بار در لیگ ایران این عنوان انتخاب شده به تنهایی نشان دهنده این است که در مورد چه بازیکنی حرف می‌زنیم.

سیدجلال حسینی حالا به نماد قهرمانی و یا داشتن بهترین خط دفاع تبدیل می شود. تفاوتی ندارد در پرسپولیس پرمهره باشد یا نفت ناآشنا یا سایپای جوان، یا سپاهان متمول. او قطعا رهبر بهترین خط دفاعی لیگ است. قهرمانی با پرسپولیس یک جام به جام هایش اضافه می‌کند تا او در کنار محرم نویدکیا‏ به پرافتخارترین بازیکن فوتبال ایران تبدیل شود. سیدجلال حسینی دوسال موفق به دریافت جایزه بهترین مدافع نشد. یکسال او به الاهلی رفت تا فرصت به وریا غفوری برسد.بازیکنی که بعد از آن نتوانست کاندید شایسته ای برای کسب مجدد این عنوان نشان دهد. یک سال دیگر هم سوم شدن با سپاهان فرصتی شد برای انتخاب پژمان منتظری از تیم قهرمان.

در فوتبال دنیا هم او را از نظر آماری می‌توان با بهترین مدافعان جهان مقایسه کرد. با کیه لینی که سه عنوان پی در پی را بدست آورد و به دلیل انتخاب نشدن بهترین مدافع از سال ۲۰۱۰ به بعد نتوانست آمارش را بهبود ببخشد. یا راموس که با ۴ بار بهترین شدن از مجموع ۸ بار و البته لحاظ کردن این که امسال هم به احتمال زیاد این جایزه را بدست خواهد آورد. آماری که باز هم به پای مدافع ملی پوش ایرانی نمی رسد. جلال حسینی فقط از نظر آمار و ارقام شاید قابل مقایسه با همتایان اروپایی‌اش نباشد. او در این سال ها کیفیتش را هم نشان داده. یک بازیکن آسیایی با کیفیتی فراتر از آن. صاحب همیشگی جایزه بهترین مدافع لیگ برتر ایران. مدافعی برای تمام فصول.