مهدی طارمی هرسال وقتش را تلف می کند!

کاندیدا شدن مهدی طارمی برای عنوان مرد سال فوتبال آسیا و حتی رسیدنش به این عنوان چندان دور از ذهن نیست و دور از سزاواری وی نیز به حساب نمی‌آید. آنچه دور از هویت و اعتبار یک فوتبالیست مجرب به نظر می‌رسد بلاتکلیفی تا دقیقه ۹۰ و راه انداختن امواج بزرگ خبری پیرامون پیوستن به این تیم و آن تیم خارجی و در نهایت ماندن در همان تیم قبلی است.

مهدی طارمی بازیکن کوچکی نیست که این کارها از سوی او توجیه شود. ما درباره بازیکنی صحبت می‌کنیم که در هر دو فصل گذشته به رغم وجود انواع مشکلات و حاشیه‌های خودخواسته آقای گل لیگ برتر شده و حتی در مرتبه دوم که حاشیه‌ها بیشتر شده بود، دو گل فزون‌تر از مرتبه قبلی زد (۱۸ در قبال ۱۶)، وی همچنین مهره تقریبا فیکس تیم ملی شده و از ۴ گل آخر این تیم مقابل قطر، چین و ازبکستان سه گل را به نام خود نوشته و اگر یوزپلنگ‌ها بسیار زودتر از موعد حضورشان را در مرحله نهایی جام جهانی بیست و یکم قطعی کرده‌اند، بر پایه همین گل‌ها و مهارت ذاتی و تلاش این مهاجم جوان بوشهری بوده است.

از بازیکنی با این اندازه‌ها انتظار می‌رود تلاش‌هایش برای لژیونر شدن بسیار حساب شده‌تر و معقول‌تر از چیزی باشد که به چشم دیده‌ایم. حرکت اخیر طارمی برای لژیونر شدن در اروپا و به عنوان مثال در پانیونیوس یونان، چندان خوش فرجام‌تر از چیزی نبود که سال پیش در تلاش مشترک او و رامین رضاییان برای پیوستن به ریزه‌اسپور ترکیه رویت شد و به جاهایی ختم شد که به چشم دیدیم و حتما به یاد دارید.

امسال نیز محصول تلاش طارمی کلی تبلیغ و خبرسازی و سپس بازگشت از حرف‌های اولیه و ابقا در پرسپولیس بوده است. قسمت ابقا طبعا بر هواداران «سرخ» خوش می‌آید چون تعداد گل‌های زده آنان را در صحنه‌های داخلی و خارجی افزایش داده و پیروزی‌های بیشتری را برایشان به ارمغان می‌آورد اما سایر وجوه آن برای طارمی بسیار بد است زیرا فقط خبر از سرگردانی و تضاد آرا در افکار این بازیکن می‌دهد و این موضوع را مشخص می‌کند که وی با اندیشه‌های خود در ستیز است و حتی در برآورد مسائل مالی‌اش و اینکه چطور باید پول کلان دریافت رضایتنامه‌اش را بدهد، هیچ فکر مشخصی ندارد.