پیراهن‌های گشاد بر تن بازیکنان بی‌تعصب ؛ هواداران مقصر هستند یا مدیران؟

۲ ستاره سرخابی‌ها یعنی سروش رفیعی و کاوه رضایی فصل آینده را در این دو تیم نخواهند بود و در لیگ‌های قطر و بلژیک توپ خواهند زد. کاوه رضایی به تیم شارلوا بلژیک پیوست و سروش رفیعی هم راهی الخور قطر شد. هواداران پرسپولیس و استقلال امیدوار بودند که این ۲ بازیکن قراردادهایشان را تمدید کنند، با این حال پیش‌بینی می‌شد که رفیعی در فصل آینده به یک تیم قطری بپیوندد، اما در حالی که باشگاه استقلال خبر از توافق با کاوه رضایی داد این بازیکن با قرار دادن عکسی در صفحه اینستاگرامش، خبر پیوستنش به شارلوا بلژیک را منتشر کرد.

در فوتبال حرفه‌ای بازیکنان می‌توانند به بهترین پیشنهادهای خود پاسخ مثبت دهند و کسی نمی‌تواند به آنها خرده بگیرد که چرا قراردادهایشان را با تیم‌های قبلی‌شان تمدید نکردند، همچنان که این مسئله برای کاوه رضایی و سروش رفیعی هم صدق می‌کند اما در همین فوتبال حرفه‌ای از بازیکنانی می‌توان نام برد که تعصب و پایبندی‌شان به یک تیم را به پول نفروختند. زمانی در همین فوتبال خودمان بازیکنان با کمترین مبلغ قرارداد به استقلال و پرسپولیس می‌پیوستند، چون پیراهن این ۲ تیم ارزش و جایگاه بالایی داشت. زمانی که علی پروین در پرسپولیس بازی می‌کرد شماره ۷ این تیم متعلق به او بود. پس از بازنشستگی پروین از فوتبال، شماره پیراهن او به هر بازیکنی داده نمی‌شد. در استقلال هم اینگونه بود. مرحوم غلامحسین مظلومی، شماره ۹ استقلال را در اختیار داشت و پس از او بازیکنان بزرگی مثل مرفای و برهانی این پیراهن را بر تن کردند.

متاسفانه این روزها قداست دو تیم پر طرفدار پایتخت به قدری لگدمال شده که بازیکن به خودش جرات می‌دهد هواداران را سرکار بگذارد. وکیل کاوه رضایی روز گذشته در باشگاه استقلال حضور داشت و برای فصل بعد هم با این باشگاه به توافق رسیده بود اما در نهایت مشخص شد که رضایی با تیم بلژیکی به توافق رسیده است و تمام این توافق‌ها یک سناریو بوده است. فصل گذشته هم شبیه چنین اتفاقاتی در استقلال رخ داده بود. شهباززاده بازی در یک تیم درجه چندم ترکیه‌ای را به حضور در استقلال ترجیح داد و بدون این که از این باشگاه رضایت‌نامه بگیرد با تیم ترکیه‌ای قرارداد بسته بود. بازیکنی که در استقلال شماره ۱۰ را بر تن می‌‌کرد در نهایت از این تیم ترکیه‌ای دیپورت شد تا مجبور شود دوباره به استقلال بپیوندد.

البته نمی‌توان این بازیکنان را چندان مقصر تلقی کرد. شاید مقر اصلی هوادارانی باشند که از یک بازیکن معمولی، سوپراستار می‌سازند و این بازیکنان هم که ظرفیت این همه توجه را ندارند تصور می‌کنند بزرگتر از باشگاه هستند. ضمن این که نباید از اشتباهات مدیران سرخابی به راحتی گذشت، مدیرانی که برای این که یک روز بیشتر پشت میز مدیریت این دو باشگاه بنشینند تن به امضای قراردادهایی‌ می‌بندند که چیزی کمتر از قرارداد ترکمنچای ندارند.

روزگار ۲ تیم استقلال و پرسپولیس چنان تیره و تار شده که حتی بازیکنان معمولی هم برای پوشیدن پیراهن این ۲ تیم شرط می‌گذارند و اگر تیم دیگری یک درصد بیشتر از سرخابی‌ها به آنها پول بدهد ترجیح می‌دهند عطای پوشیدن پیراه استقلال و پرسپولیس را به لقایش ببخشند. استقلال و پرسپولیس ۲ باشگاه بزرگ با تاریخی مملو از افتخارات و عناوین زیادی هستند که این روزها به خاطر سوء مدیریت، اندازه‌شان کوچکتر از قبل شده است. این واقعیت را باید پذیرفت و کتمان آن باعث می‌شود در آینده هم بدتر از این اتفاقات رخ دهد.