رفتار عجیب و دور از منطق این روزهای سرمربی موفق تیم ملی

حالا حتی حامیان پر و پا قرص کی روش هم کنار کشیدند و تنها نظاره گر رفتار عجیب و دور از منطق مربی موفق تیم ملی هستند.چه کسی جز کی روش این قدرت ویرانگر را داشت تا محبوبیت بی اندازه این پرتغالی را اینچنین به چالش بکشد و در یک قمار بزرک، نحیفش کند؟ به گزارش شفقنا ورزشی: تا پیش از این همه نا آرامی های کی روش در راستای فشار آوردن به مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش تحلیل می شد و طرفدارانش مدعی بودند او برای منافع تیم ملی ایران در حال تلاش بی وقفه است. از این رو در همه چالش های قبلی، مردم تمام قد پشت او ایستادند. روزی که تیمش بخاطر اشتباه بزرگ و نابخشودنی پولادی و سپس داور استرالیایی به سادگی جام ملت های آسیا را برابر کشور جنگ زده عراق از دست داد، مردم همچوم قهرمان از او و شاگردانش در فرودگاه تهران استقبال کردند.

در نظر سنجی برنامه نود علی رغم هجوم میلیونی هواداران پرسپولس و حمایت از برانکو، او با فاصله ۲۰۰۰ رای بالاتر ایستاد تا مشخص شود چگونه توانسته قلب ایرانی ها را فتح کند. نتایج درخشان با تیم ملی، سال ها حضور به عنوان بهترین تیم آسیا در رنکینگ فیفا، مدت ها نباختن و حتی گل نخوردن و در نهایت در یک قدمی یک صعود آسان به جام جهانی قرار دادن ما، همه و همه از کی روش یک چهره ویژه ساخت. مردی که تا دیروز هر چه می گفت در راستای تقویت تیم ملی آن را معنی می کردیم. زمین کمپ های تیم ملی مدت هاست قرار است به بهترین شکل ممکن چمنش درست شود. مدت هاست قرار است تیم تاج و دوستان یک حریف تدارکاتی خوب برای تیم ملی ایران پیدا کنند و خبری از آن نیست. پرداخت حقوق دستیارانش به تعویض افتاده. اینها همه باعث شد تا مردم پشت سر مربی محبوب تیم ملی باشند.

اما حالا کسی درک درستی از رفتار های عجیب کی روش ندارد. برانکو آغازگر یک جنجال کلامی بود. حرفهایی زد که پیش از این قلعه نویی ،مظلومی و فرکی و خیلی های دیگر هم گفته بودند و اصلا نمی توانست برای مربی تیم ملی محلی از اعراب داشته باشد چرا که با وجود همه کاستی ها در فوتبال ما، بخاطر دولتی بودن باشگاه ها، فدراسیون هرگاه اراده کند می تواند لیگ را تعطیل و همه بازیکنان داخلی را به اردوی تیم ملی روانه سازد. پس نه برانکو و نه هیچ مربی و تیمی در ایران قادر به ایستادگی واقعی باربر برنامه فدراسیون فوتبال نیست. از آنها تنها مصاحبه و غر زدن بر می آید نه مقاومت.

ولی واکنش کی روش متفاوت بود. گویی مترصد حمله برانکو بود تا بیجهت شهر را به هم بریزد. رفتار نسنجیده و غیر حرفه ای او در دوبی و بازگرداندن ۷ ملی پوش پرسپولیس از اردو، موضوعی نبود که اهالی فوتبال به سادگی هضمش کنند. سپس در ادامه همین لجبازی، تصمیم به مرخص کردن همه اعضای کادر فنی گرفت که این بار با مقاومت به جای تاج مواجه شد. و حالا خبر های متناقضی در باره خواسته کی روش مبنی بر خروج بعضی از افراد از کادر فنی شنیده می شود.خبری که قطعا دروغ نیست. شاید کم و کاستی داشته باشد اما بخشی از آن صحیح است.

کی روش بیش از یک مربی در حال جولان دادن است و این آن چیزی نیست که فوتبال ما تاب تحملش را داشته باشد.

حضور در جام جهانی روسیه که سهل است حتی اگر قرار باشد با کی روش از گروه مان به مرحله دوم جام جهانی هم صعود کنیم باز هم این معامله به ضرر ماست. در هیچ کجای جهان چنین اختیارات وسیعی را به هیچ مربی بزرگی نمی دهند. حتی اگر فرگوسن باشد و ۲۵ سال حضور مداوم در منچستر. اختیار یک مربی ولو اگر مورینیو باشد تا اندازه ای مشخص است.ولی کی روش حالا پا به سرزمین عجیبی گذاشته و رفتاری را بروز می دهد که گویی دلش می خواهد به هر قیمتی برود.

کسی که بخواهد با اعمال فشار، به یک سری امتیازات برسد دیگر اینچنین لجام گسیخته گام بر نمی دارد. رفتار کی روش دیگر طرفداری ندارد حتی بین سر سخت ترین هوادارانش. او از کوچک بودن مدیران فوتبال ما در حال بهره برداری است و اگر فدراسیون بخواهد بیش از این به او باج بدهد دیگر قابل قبول نیست.

امتیاز دادن دیگر بس است. اگر واقعا کی روش مایل به خروج از ایران است بهتر است با دادن هزینه و تاوان این تصمیم، به جای دیگری برود. همه مراد و مقصود از حضور در جام جهانی اعتلای غرور ملی یک کشور است و حالا کی روش با رفتارش در حال تحقیر ملی است. حتی اگر خروج او منجر به از دست دادن جام جهانی هم باشد دیگر مهم نیست. اگرچه یک مربی متوسط هم می تواند با چند پیروزی خانگی در تهران، به راحتی مسیر صعود ما را صاف سازد.

در زندگی یک چیزهایی مهمتر از آن هدف غایی است. قرار نیست کی روش به بهانه یک صعود اینچنین با روح و روان یک ملت بازی کند. او حتی به دوستان نزدیکش هم رحم نمی کند و همه چیز را از دریچه انتقام می بیند.اگرچه امثال مایلی کهن از روی غرض و همان انتقام جویی که در بطن کی روش هم هست، خواستار خروج او هستند اما عده دیگری به غیر مایلی سانان هم هستندکه هنوز هم کی روش را بهترین مربی خارجی تاریخ این فوتبال می دانند اما ماندن او به هر قیمتی را برنمی تابند.

یک زمانی دعوا بر سر اعتلای تیم ملی و نوع آماده سازی اش بود اما حالا بوی انتقام شخصی و باج گیری می آید. کوتاه آمدن دیگر بس است.

نویسنده : مهدی طاهرخانی