صدای پای قلعه نویی در اطراف باشگاه استقلال

هنوز نه به دار است و نه به بار و گمانه‌زنی درباره سرمربی فصل آینده استقلال اقدامی زودهنگام است. اما اگر استقلال در دو جامی که برایش باقی مانده، مثل جام حذفی ناکام شود، مدیرعامل استقلال چه رضا افتخاری بماند و چه فرد دیگری به جای او بیاید، بعید است که اصراری برای حفظ علیرضا منصوریان صورت گیرد و اگر بحث جایگزینی او قطعی شود، بعید است که امیر قلعه نویی از گزینه‌های نخست مورد نظر نباشد. این تصور که آبی‌ها با هدایت منصوریان نتایجی در جام باشگاه‌های آسیا و نیم فصل دوم لیگ برتر ایران بگیرند که جبرانی بر حذف پر سر و صدای اخیرشان از جام حذفی باشد، نه یک کار به کلی غیرممکن اما قدری دور از ذهن است. از طرف دیگر قلعه نویی طوری در تراکتورسازی با صلابت کار کرده که نمی‌توان کارنامه قلعه نویی را در این فصل موفق تلقی نکرد. او تراکتورسازی را به فینال جام حذفی رهنمون کرده و در این راه ذوب‌آهنی را از صحنه بیرون رانده که در دو فصل گذشته مالک الرقاب این جام بود.

در لیگ برتر هم اگر قرار بر قهرمانی تیمی به جز پرسپولیس باشد، سردمدار تیم‌های شانس‌دار در این زمینه تراکتور است. تیمی که نه تنها خیال رها کردن «سروش رفیعی همچنان سرباز» را ندارد بلکه با گرفتن دو بازیکن از رقیب اصلی‌اش (عالیشاه و نوراللهی) هم باعث تضعیف قرمزهای تهرانی شده و هم سبب تقویت ترکیب خودش. آنها را بیفزایید به خیل بازیکنان قوی و کارسازی که تبریزی‌ها از ابتدای فصل در اختیار داشته‌اند و شمارشان به حدی است که قلعه‌نویی در اکثر روزها حتی نیازی به استفاده از جاسم کرار که به رغم تمامی حاشیه‌هایش بازیکن بسیار خلاقی است، حس نمی‌کند.

بسیار «سر»

نمی‌توان و نباید مدعی شد که ژنرال با این مجموعه عالی که ایرانپوریان آن در بالاترین سطح فوتبال ایران می‌درخشد و اخباری، محمدی، نوری، آقایی، کیانی، ابراهیمی و حاتمی آن فاصله چندانی با چنان نقطه‌ای ندارند و خالد شفیعی آن نیز از گلزن‌ترین مدافع‌های لیگ در دو سال اخیر نشان داده و البته رفیعی و ادینیو حتما فاتح هر دو جام پیش‌روی خود می‌شوند اما همین حالا پای فینال یکی از آنها است و در نگاهی بدبینانه به شرایطش در لیگ حتی اگر رتبه اولی را از پرسپولیس نگیرد می‌تواند در همین مقام فعلی‌اش (دومی) ابقا شود و چنین کارنامه‌ای از رزومه‌ای که علیرضا منصوریان در حال جمع‌آوری آن برای خود در استقلال است، بسیار «سر» نشان می‌دهد. به واقع هر چقدر که سرمربی امسال استقلال مردد و سرشار از تردید جلوه کرده، سرمربی پیشین استقلال در تراکتورسازی قاطع و محکم کار کرده و می‌دانسته که چه می‌خواهد و در همان مسیر نیز به حرکت درآمده است.

سایر گزینه‌ها

البته می‌توان گزینه‌های داخلی دیگری را نیز برای هدایت استقلال در فصل آینده از حالا مطرح و در ذهن پیرامون آنها بررسی کرد و مهدی پاشازاده، جواد زرینچه و مجید نامجومطلق از آن قبیل‌اند و امکان ندارد که یک بار دیگر (به واقع برای مرتبه سوم) نام پرویز مظلومی به ذهن‌ها نرسد و مظلومی می‌تواند حتی گزینه نخست جایگزینی علی‌منصور در صورت کنار رفتن این مربی باشد و در معادلات ماه‌های اخیر هر گاه که بحث و احتمال کنار گذاشتن منصوریان در وسط فصل مطرح و اینگونه عنوان شده که آبی‌ها برای این مهم تا پایان فصل صبر نخواهند کرد، «دم دست‌ترین» گزینه همیشه پرویز مظلومی بوده است اما حقیقت امر این است که قلعه‌نویی حتی وقتی یک سال و نیم پیش از استقلال می‌رفت، اندیشه بازگشت به جمع آبی‌ها را به طور بسیار جدی در ذهنش داشت و او اصولا با این هدف به تراکتورسازی رفت که آنجا اعاده حیثیت کند و با کسب نتایجی عالی در این تیم این نکته را جا بیندازد که همچنان شایسته‌ترین فرد برای هدایت آبی‌های تهرانی است و این واقعیت که وی موفق‌ترین رزومه را هم در میان مربیان استقلال در دو دهه اخیر داشته و رکورددار فتح لیگ برتر است، نیز طبعا در محاسبات موجود می‌تواند به نفع وی کار کند.