فوتبال ایران مدیون بی پولی اجباری؛ بی پولی که تلخ هم هست!

نفت تهران در همین فصلی که به پایان رسید بارها تا مرز فروپاشی مالی پیش رفت. بودجه تیم دولتی بودجه باشگاه نفت شدیدا کنترل شد و در نهایت ممکن است همین روزها خبر واگذاری این باشگاه را به یک ارگان خصوصی بشنوید یا حتی واگذاری اش به یک شهرستان دیگر. تیم صنعت نفت اوضاع بهتری ندارد و در روزهای شادی برای صعود به لیگ برتر دغدغه مسوولانش این است که هزینه های لیگ برتری را از کجا بیاورند.
موضوع فقط نفت ها نیستند که سایر تیم های لیگ برتری هم برای پرداخت هزینه هایشان در فصل گذشته و فصل جاری با مشکل مواجه شده اند و دراخر هم که سپاهان به عنوان متمول ترین باشگاه لیگ برتری اعلام کرده که بیش از ۷۰۰میلیون تومان به بازیکنان پرداخت نمی کند. باشگاه های لیگ برتری پول ندارند و ممکن است برخی شان در نیمه های فصل آینده از پرداخت هزینه ها عاجز بمانند. اتفاقی که تلخ است و البته لذت بخش .
تیم های متمول ایرانی در سال های اخیر بیش از اینکه بودجه هایشان را خرج کارهای ساختاری بکنند آن را به جیب بازیکنان ریخته اند. در روزهای نه چندان دور پرسپولیس و استقلال و سپاهان نزدیک به ۳۰ میلیارد تومان هزینه سالیانه باشگاهداری داشته اند در حالی که کمترین مبلغ از این بودجه برای زیرساختهای فوتبال هزینه نکرده اند.
سپاهان بازیکنان چند میلیاردی جذب می کرد، پرسپولیس پورشه تحویل می داد و استقلال در رقابت با این تیم ها از اهدای ویلاها و خانه های آنچنانی کوتاهی نمی کرد. همه این هزینه ها هم از بودجه عمومی کشور انجام می شد. حالا چه وزارت ورزش ان را تقسیم کند چه یک شرکت عام یا وزارت صنایع. همه می دانستند که پول مستقیم و غیرمستقیم از جیب مردم بیرون می آید و به جیب بازیکنان می رود.
این اتفاق حتی منجر به افزایش کیفیت بازیکنان هم نشده بود که در سال های پس از جام جهانی ۲۰۰۶ فوتبال ایران با یک رکود بزرگ در ستاره های فوتبالی مواجه بود که در نهایت کی روش را در سال ۲۰۱۴ حتی مجبور به واردات بازیکنان از کشورهای دیگر کرد. پول مردم هزینه جیب بازیکنان می شد و نتیجه ای هم نداشت.
طی دو،سه سال اخیر اما شرایط تغییر کرده است. دولت با فشار بسیار زیاد پول های ورودی تیم های مختلف را کنترل کرده است. کنترل شدید هم سبب بی پولی عمومی در میان تیم های لیگ برتری شده. فشارمالی درکنار قوانین تشویقی فدراسیون فوتبال ، حالا تیم های دولتی و نیمه دولتی را به سمت بازیکنان جوان کشانده است. بازیکنانی که قیمت هایشان چند صدمیلیون بیشتر نیست اما هم انگیزه بیشتری دارند وهم بازیهای بهتری رابه نمایش می گذارند. فوتبال ایران استعدادهای این روزهایش را در کنار قوانین فوتبال حتما مدیون این بی پولی اجباری ناگزیر از بی پولی بوده است. بی پولی ای که لذت بخش ترین روزها را در فصل اخیربرای تیم های مختلف فراهم کرده .
اما لذت این بی پولی فوتبال حتما تلخ هم هست. فوتبال هیجان انگیز این روزهای ایران با جذابیت عجیب و غریب اش ، پس ازسال ها دوباره با مخاطبان زیادی مواجه شده و می تواند درآمد خودش را داشته باشد اما نمی تواند حق اش را بگیرد. مردم در تهران ، آبادان ، رشت ، اهواز ،قم و … استادیوم ها را پر می کنند و در خانه میخکوب تلویزیون می شوند اما این حجم مخاطب ذره ای درآمد برای فوتبال ندارد. در روزهای افت تلویزیون شاید تنها وصله محکم مردم به رسانه ملی همین فوتبال هایی باشد که بابتش قرانی پرداخت نمی شود.
همچنان هزینه کنترل شده باشگاه های فوتبال از جیب مردم هزینه می شود و این لذت روزهای خوب فوتبالی را تلخ می کند. لذتی که می تواند با پرداخت حق پخش تلویزیونی فوتبال ها چندین برابرشود. فکرش را بکنید همین جوان ها ، همین تیم های شورانگیز مردمی بازی کنند و البته پول شان را از هزینه تبلیغاتشان ، اسپانسرینگ پیراهن و حق پخش تلویزیونی دریافت کنند.دست شان سرزانوی خودشان باشد نه در جیب کارکنان فلان شرکت صعنتی و کارمندان فلان وزارتخانه.

عصر ایران