بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

چرا از فوتبال ایران لذت نمی بریم؟

نویسنده : مهدی طاهرخانی
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : دوشنبه 27 اردیبهشت 1395 | 20:21

لذت بردن از فوتبال همان گمشده فوتبال ماست.مثل همه جهان لیگ برگزار می کنیم بعضا جذابیت لیگ مان تنه به تنه بهترین های جهان می زند اما آن لذتی که باید در کار باشد نیست.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

و به گزارش مهدی طاهرخانی؛ لذت بردن از فوتبال همان گمشده فوتبال ماست.مثل همه جهان لیگ برگزار می کنیم بعضا جذابیت لیگ مان تنه به تنه بهترین های جهان می زند اما آن لذتی که باید در کار باشد نیست.دیگر کم کم از حافظه فوتبال ما پاک شده که برای چه چیز فوتبال را دنبال می کنیم. اگر در فلان کشور صنعتی اروپا لیگ برگزار می شود  و فوتبال در بالاترین سطحش دنبال، دست آخر به همراه آن همه لذت و هیجان، ارقامی به عنوان سود خالص حاصل می شود که بدون شک یک هزارم آن در فوتبال ما جاری نیست و به این زودی ها نخواهد بود. در آنجا فوتبال هم لذت به همراه دارد و هم سود سرشار مالی برای برگزار کنندگان. اما در اینجا به واسطه نقض قانون کپی رایت و بچه یتیمی به اسم حق پخش تلویزیونی، خبری از این سودهای سرشار نیست.بعضا دولت از جیب هزینه می کند و در بهترین حالت توجیه مالی اش این است جامعه سرگرم می شود و شادی عمومی به بار دارد.

به لستر سیتی برویم. شهری با جمعیت ۳۲۰ هزار نفر که برابری می کند با یکی از مناطق تهران. حالا قهرمان لیگ برتر از دل همین شهر کوچک بیرون آمده و همه کارشناسان فوبتال جهان از آن به عنون یکی از بزرگترین شگفتی های قرن  یاد می کنند. از لحاظ ریاضی امکان قهرمان شدن روباه ها با آن بودجه محدود در قبال غول هایی همچون چلسی، سیتی، من یو و آرسنال مانند جوک بود اما در ریاضی برای همان جوک هم درصدی را لحاظ می کنند و اینک آن درصد مختصر پیراهن واقعیت بر تن کرده است. اینکه چرا لستر قهرمان شد مهم نیست. مهم آن است که ببینیم یک شهر چگونه با قهرمانی یک تیم، جان دوباره ای می گیرد. تمام شهر حالا به رنگ آبی در آمده و شبی نیست که در آنجا جشنی بر پا نباشد. در بازار، در رستوران در فروشگاه و کلا در هر جایی که تعداد جمعیت از ده نفر بالاتر باشد اینک نماد هایی از روباه ها را  به همراه دارد. آنها تا قطره نهایی این قهرمانی را می چلانند و از آن لذت می برند چرا که فلسفه غایی فوتبال چیزی جز این نیست. شاید امروز فوتبال به عنوان یک صنعت و حتی هنر جایگاه جدیدی را برای خود پیدا کرده باشد اما اگر آن زیبایی، لذت و هیجانش درونی اش نبود هرگز به این رتبه نمی رسید.

لستر نمونه خوب و شیکی است که می شود آن را ملاک قرار داد تا عیارسنجی کرد ما تنها مصائب و تلخی های فوتبال را درک کردیم و از بعد شادی آفرین و ذات مفرحش بی خبریم. لازم نیست راه دوری برویم. چند روز قبل یک آبی پوش دیگر در لیگ ایران قهرمان لیگ برتر خودمان شد. استقلال خوزستان همان مختصات لستر را دارد. تیمی ارزان و معمولی که حالا در حال تعبیر یک رویاست. روز جمعه ۲۴ اردیبهشت ماه  سال ۱۳۹۵به هر ترتیبی استقلال خوزستان قهرمان لیگ برتر ایران شد اما همان شعف و شادی و سودبری لستری ها را در اهواز مشاهده کردید؟ در بهترین حالت یک جشن شبانه تا سحرگاه در اهواز و بعد از آن شهر دوباره به حالت عادی در می آمد. نه شاهد آبی شدن اهواز هستیم و نه سود اقتصادی از این قهرمانی عجیب و نوبرانه. همان طور که قبل از این فولاد در لیگ سیزدهم قهرمان شد و فقط یک جشن چند ساعته در اهواز برگزار شد و دیگر هیچ.

از فوتبال لذت نمی بریم و فقط در پی اخبار منفی آن هستیم. واکاوی و جستجو در باره چرایی مرگ فلان فوتبالیست ناگهان می شود همه خواسته ما از فوتبال.

از فوتبال،نه بعد اقتصادی و سود آوری سرشارش را متوجه شدیم و نه ذات زیبا و زندگی بخشش را. فوتبال ایرانی شده جایی برای حرص خوردن، فحش دادن، شماتت کردن و دست آخر اگر جام را هم لمس کردی تنها چند ساعت جشن و سپس روز از نو روزی از نو. گویا در زمین های فوتبال ما هیچ دروازه ای برای فتح و شادی اش وجود ندارد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.