آقا معلم فوتبال ایران دست به قلم می شود

جلالی که دست به قلم است و نثر خوبی هم دارد، از این پس دغدغه‌های خود به عنوان یک معلم یا مربی را در ستون دفترچه یک معلم روی کاغذ می‌آورد. دیدگاه‌های مجید جلالی را در این ستون دنبال کنید… اولین نوشته مجید جلالی را با هم می‌خوانیم:
***
سال‌ها پیش وقتی احساسات پرشورتری نسبت به فوتبال داشتم، در این اندیشه بودم که چگونه می‌توانم به فوتبال کمک کنم. به درون و عمق حواشی پنهان فوتبال پی برده بودم و می‌دانستم فوتبال در آینده بیشترین ضربه را از همین ناحیه خواهد خورد اما اینکه چطور می‌توان مقابل این پدیده مخرب سدی ایجاد کرد و فوتبال را از آسیب‌های حتمی نجات داد، به نتیجه نمی‌رسیدم.
شاید شما بگویید مگر تو چه‌کاره فوتبال هستی؟
می‌دانید همیشه نسبت به فوتبال احساس دین می‌کردم، وقتی از ۵ سالگی فهمیدم عاشق فوتبال هستم، هیچ‌وقت به این فکر نکردم که روزگاری فوتبال وضعیت من را تغییر خواهد داد. در اصل بدون هیچ چشمداشتی عاشق فوتبال شدم. صبح تا شب در زمین‌های خاکی با شوق دنبال توپ می‌دویدم. در ۱۹ سالگی کار مربیگری را با تیم محلی خودمان شروع کردم و در ۲۰ سالگی سرمربی جوانان وحدت شدم و آن‌قدر به این کار شوق داشتم که انرژی و زمان را بین بازی کردن خودم و مربیگری تقسیم کردم.
در دوران بازیگری هیچ‌گونه بهره‌مندی مالی از فوتبال نداشتم. ۱۴ سال در وحدت مربیگری کردم که ۱۲ سال آن کاملاً مجانی بود اما آن‌قدر لذت بردم که اشتیاق آن روزها را فراموش نمی‌کنم…
لطف خداوند از طریق فوتبال نه تنها باعث تغییر چهره زندگی من شد، بلکه فوتبال من را با نقاط مختلف دنیا آشنا کرد، دوستان خوبی نصیبم شد و جایگاه اجتماعی‌ام ارتقا یافت.
تمام این‌ها می‌تواند دلیل خوبی باشد که نه تنها نباید از فوتبال طلبکار باشم، بلکه نسبت به فوتبال احساس دین کنم.
بنابراین، این دغدغه که چطور می‌توانم به فوتبال کمک کنم و چگونه سدی برابر آسیب‌ها برای فوتبال بسازم، یک ذهنیت کاملاً طبیعی و به‌حق است…
پی‌نوشت: آنچه خواندید مقدمه مجید جلالی برای نوشتن دغدغه‌ها و دل‌مشغولی‌هایش در ستون دفترچه یک معلم است… شماره بعد، یادداشت آقامعلم درباره فساد فوتبال را از دست ندهید.